In november waren ze in de bovenzaal van Paradiso een van de hoogtepunten van London Calling. Vandaar dat veel van hetzelfde – jonge – publiek ook in de EKKO aanwezig is. Voor het festival in Amsterdam werden ze door kenners al getipt, en terecht, want gitariste Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell van Blood Red Shoes overrompelden werkelijk alle toeschouwers. Daarom is het uiteraard erg leuk om ze in EKKO weer eens van dichtbij te kunnen zien, tegelijkertijd is het riskant, want kan het geweldige optreden van toen in Utrecht wel geëvenaard worden? Voordat die vraag beantwoord wordt, mogen The Sugarettes openen, maar hoewel de liedjes van de Eindhovenaren behoorlijk goed zijn, komen in EKKO toch vooral hun minpunten naar voren. De zang is live vrij belabberd; niet vals, maar saai. Er zit geen spanning in en het komt niet over in de zaal. Het grootste verschil met de hoofdact uit Engeland, is de uitstraling. Carter en Ansell stralen – op het podium – uit dat je ze maar beter serieus kunt nemen, maar áls The Sugarettes al iets uitstralen, dan is het braafheid. Het oogt te lief en onschuldig; er spat geen vonk vanaf. Dat is jammer, want als ze wat ‘gevaarlijker’ worden en aandacht besteden aan de zang, kan het veel mooier worden. Dat mooie komt in EKKO wel, van Blood Red Shoes. Al vrij vroeg in de set speelt het duo het aanstekelijke ‘I Wish I Was Someone Better’. Het begin van de show is erg sterk; langzaam opbouwen is voor mietjes; binnen tien seconden van 1 naar 100 kilometer per uur. Dat blijkt voor de niet-London Calling-gangers toch een verrassing, ondanks de waarschuwingen vooraf. De fans die Blood Red Shoes aan dat festival heeft overgehouden hoeven – net als de band – ook niet op te warmen. Geen rek- en strekoefeningen of eerst maar eens rustig meewiebelen: springen, zingen en juichen. Het optreden in Utrecht is langer dan dat in november, dus is het de vraag of de Brightonse Carter en Ansell diezelfde overdosis aan energie kunnen volhouden. Het antwoord blijkt ‘zo goed als’ te zijn. Na het denderende begin, valt de afwisseling in het midden van de set enigszins weg, maar om van een inkakmoment te spreken gaat te ver. Het blijft interessant om te zien hoe deze twee muzikanten zo relatief vroeg in hun loopbaan zo zelfverzekerd op het podium staan. Alsof ze het al vijftig jaar doen, maar vooral ook alsof het vanavond de allerlaatste keer kan zijn. Dat is het applaus – net als het einde van het concert, waarin het wel weer helemaal los gaat – meer dan waard. Ook op de London Calling editie van april dit jaar, waar Blood Red Shoes weer geprogrammeerd staat. Als het duo deze adrenalinestoot blijft geven en tegelijkertijd net wat meer variatie aanbrengt in nieuw materiaal, dan mogen ze zo vaak terugkomen als ze maar willen. Blood Red Shoes & The Sugarettes Gezien: EKKO, donderdag 21 februari 2008