Geen wonder dat instrumentale rockbands grossieren in effectpedalen. Bands zonder zanger(es) moeten het van de compositie alleen hebben en zoeken hun heil op vele verschillende manieren. Met fysiek voelbare geluidsmuren, of vergezichten met een hoofdrol voor gitaarpartijen of voor de ritmesectie. En dan heb je ook nog subtiele keuzes in klankkleur, het schilderspalet waarmee in luttele seconden geschakeld kan worden van dreigend naar wijds of klinkklaar lieftallig. Nuances, die de eerste twee bands van de line-up op deze avond prima hanteren. Het Utrechtse Vehicle presenteert volgende maand zijn nieuwe EP ‘You, A Stevedore’ in het plaatselijke dB’s. Vrijdagavond in ACU passeert die plaat in ACU, op één nummer na, al helemaal de revue, aangevuld met een springerige, niet-uitgebrachte track (‘Xander’) en het traditionele slotstuk ‘Twinlings/Gethsemane’. Noem het geen postrock wat Vehicle speelt; zelf heeft de band voor ‘You, A Stevedore’ de term “post-discoinferno” uitgevonden - een noemer die de lading aardig dekt nu de groep heen en weer tuimelt tussen contemplatieve epiek en sexy discofragmenten. En daarbij zelfs een stukje indierock niet schuwt; een moment waarbij een screamozanger niet zou misstaan. Al is dat wellicht vloeken in de ‘postrock-kerk’. Op het kleine podium heeft Vehicle weinig ruimte tot bewegen, wat het bandgeluid en de strakheid van het spel zelfs lijkt te bevorderen. En daarmee spelen de vier een van hun betere sets van de afgelopen tijd. Een prestatie die doet vermoeden dat Vehicle in intieme zalen in zijn natuurlijke habitat is. Stijf van de jetlag staat Maserati vanavond op de planken, voor zijn eerste show op Europese bodem én bovendien de eerste bandshow in een fikse tijd. Verbazingwekkend dus, dat zelfs met deze schijnbare handicaps het viertal fenomenaal overkomt. Zwaar leunend op een ijzersterke ritmesectie kleuren beide gitaristen – gewapend met uitgebreid pedalenarsenaal – het bandgeluid tot een sfeervol schilderij vol spacerock, emo, psychedelica en jazz. Om bij weg te dromen. Nergens vervalt Maserati (uit Athens, Georgia; waar R.E.M. en Of Montreal thuis zijn) in de loungetactieken van Tortoise, of Mogwai’s trommelvliessloperij alleen; steeds schurkt de band langs het één of het ander. Dit alles in een vloeiende lijn, met vaste meesterhand getekend. Voor iedereen die instrumentale rock een warm hart toedraagt en verder wil kijken dan de geijkte namen, is Maserati dan ook een absolute aanrader. Het moet gezegd: wie deze namen samen op de poster zet, verdient een bloemetje. Waar Vehicle er bewust voor lijkt te kiezen overgangen haaks op elkaar te plaatsen, een ietwat cerebrale aanpak, gaat Maserati voor meer organische overgangen. Tegelijkertijd komt Vehicle’s spel weer over als een natuurlijk geheel, terwijl Maserati’s podiumpresentatie duidelijk veel rationele concentratie laat zien. Kortom: de twee bands spelen met glans op beide kanten van twee medailles en vullen elkaar prima aan. De vreemde eend in de bijt is Maserati’s tourpartner Slingshot Dakota, dat zich ophoudt in hetzelfde gebied van de indierock waar we ook Rainer Maria, Groovski en Mates of State vinden. Op plaat is de warm gloeiende punk-poppy-indie van de New Yorkers niet te versmaden. Live blijft daar vanavond helaas weinig van over: de piano rammelt houterig, de vocalen worden overschreeuwd en de drums zijn te bruut. Met name dat laatste nekt deze act: de zwaar bebrilde drummer rost zijn partijen zelfs zonder versterking moeiteloos tot voorbij de laatste rijen. Daardoor moeten zowel vocalen, als de gitaar- en pianopartijen knijterhard door de PA gestuurd worden, waardoor het toch al niet briljante songmateriaal van Slingshot Dakota roemloos sneuvelt. Jammer, want het had heel charmant kunnen zijn. Slingshot Dakota, Maserati & Vehicle Gezien: vrijdag 30 september, ACU