De naam Dial Prisko zal misschien niet direct een belletje doen rinkelen. Het was tenslotte onder de naam Met Tuiten dat de band een prima live-reputatie opbouwde en in 2004 de EP ‘More songs’ uitbracht. De naamswijziging is, hoewel begrijpelijk – men had moeite optredens te krijgen omdat de naam Bløf-associaties opriep – , toch ergens jammer. Maar ach, ook aan de naam Zita Swoon zijn we uiteindelijk gewend geraakt. Direct in de eerste seconden van debuutplaat ‘Convenience Stories’ duikt het opvallendste element van het (geen spat veranderde) bandgeluid op: de mondharp van zanger Danibal. Daarnaast zijn op de cd nog een theepot, een megafoon en een melodica te horen. De heren begeven zich hiermee op de gevaarlijke grens tussen gimmick en een verfrissend eigen geluid, maar blijven aan de goede kant. Ondanks genoemde exotische elementen klinkt de plaat overigens juist enigszins kaal. Alsof men bewust heeft geprobeerd het livegeluid zo dicht mogelijk te benaderen. Kern daarvan is gitarist Polle in ’t Veld. Deze beschikt over meer dan voldoende techniek en gevoel om die centrale plek aan te kunnen. Hij draagt de nummers met zijn spannende gitaarlijnen en gaat af en toe geslaagd in duet met bassist Kai Bergin. Vooral in de meer uptempo nummers als ‘Friendly Fire’ gaat dit gebrek aan franje zich echter toch wat wreken. Dan is het geluid net iets teveel van demokwaliteit. Een externe producer had hier geholpen. Zo had de achtergrondzang van drummer Gerben Schmidt, die nu alleen in ‘For All That I Know’ opduikt, ook het refrein van ‘Conclusion’ net dat beetje extra jus kunnen geven. Hier een extra lijntje, daar nog een likje verf: een gemiste kans. Anderzijds had de stem van Danibal dan juist weer wat alledaagser gemogen. Bij tijd en wijlen siert hij zijn zang op met een ‘Tom Waits light’-kraakje, maar eigenlijk klinkt hij stukken authentieker wanneer dat weg blijft. Al schuift hij dan weer wat op richting Eddie Vedder. Sowieso is de melodieuze kant van Pearl Jam een goede referentie, zonder dat het storend is. In nummers als ‘Of All These Things’ en de eerste anderhalve minuut van het daarna wat kabbelende ‘Conclusion’ weet men een vergelijkbare, sterke spanningsopbouw neer te zetten. Maar de echte kracht van Dial Prisko ligt in hun ‘kleine’ nummers: ‘For All That I Know’, ‘Exchange Rate’ en oude favoriet ‘High’. Daarin vindt de band een perfecte combinatie van melancholie en speelsheid, waarbij het goed mijmeren is. Met een glas wijn of een flesje prik. Tinkatone Records, het eigen label van de band (en manager Jeroen Winkelman), zet zich met deze plaat in ieder geval goed op de kaart. ‘Convenience Stories’ begeeft zich ergens tussen Seattle en het Antwerpen van Zita Swoon, met een mooie doos speelgoed. En daar is het goed toeven. 'Convenience Stories' van Dial Prisko is verschenen op Tinkatone Records. Dial Prisko is de komende week twee keer live te zien in de regio: maandag 23 mei speelt de band op het Neude tijdens Festival aan de Werf (aanvang 22.30 uur); donderdag 26 mei speelt Dial Prisko tijdens Club 3VOOR12/Utrecht in dB's. Reserveren kan via de link rechts in beeld!