Over naar de studio in Tucson: Net iets te hard schreeuwt Paul, de pedalsteel-speler, mij toe: "I hate those fucking headphones." Drie uur geleden druppelde iedereen de studio binnen. Rond 11.00 uur begint het meestal. Iedereen is dan nog fris. J.D., de producer, wil een liedje 'tracken’, wat zoiets betekent als: iedereen speelt en dan gebruiken ze zoveel mogelijk sporen tegelijk, zodat de 'feel' goed is. Men begint te jammen en het klinkt te gek. Drummer John, die een groot voorstander is van niet te lang zeuren over dingen, roept: "Dit is te gek, kom op we nemen het zo op!" Maar wat in één ruimte fantastisch klonk, moet worden verdeeld over meerdere ruimtes zodat de opnames van elk instrument ‘schoon’ zijn. Microfoons worden verplaatst, iedereen zit op zijn plaats en speelt. De verschillende niveaus van de instrumenten moeten worden 'ingeregeld' en dat duurt even, duurt nog iets langer en... nog iets langer. Mensen worden baldadig en spelen harder of zachter of helemaal niet, waardoor het allemaal nog langer duurt. Vanwege het opnemen in verschillende ruimtes is men afhankelijk van een koptelefoon-mix en ook dat moet dan weer ingeregeld worden. En dat duurt ook weer een hele tijd. Bovendien kun je nogal slecht met elkaar communiceren en dus schreeuwen muzikanten maar om iets meer of minder in hun koptelefoon. Kortom: de magie is weg! Mensen zijn moe en chagrijnig en Paul schreeuwt tegen me: "I hate those fucking headphones." Vijf uur na binnenkomst staat alles op band en ik vind het prachtig... Binnenkort op 3VOOR12/Utrecht: het derde deel van zijn dagboek, waarin Jelle Kuiper het verschil tussen de legendarische Minutemen en hedendaagse ‘Minutemen’ verduidelijkt.