Het is koud in Nederland. Erg koud. Zeg maar gerust naargeestig koud. Naargeestig leeg is het bovendien in dB’s als het Utrechtse Zylinderkopf de aftrap verricht van wat een hele moeilijke avond zal blijken te zijn. De ene helft van het land is ingesneeuwd, de andere helft getroffen door het griepvirus, laten we het daar maar op houden. Hoe dan ook: de opkomst is bedroevend, en de drie bands van de avond, naast Zylinderkopf ook nog het Spaanse Schwarz en het Amerikaanse The Eternals, lijken zich niet helemaal op hun gemak te voelen. Zylinderkopf zullen we dat maar niet al te kwalijk nemen. De band is nog jong, en de vele ideeën die de drie heren hebben vallen voorlopig simpelweg nog niet helemaal op hun plek. Van Schwarz wordt meer verwacht. De groep kreeg her en der lovende kritieken voor het laatste album ‘Arty Party’. De bio verhaalt bovendien over een keur aan muzikale stijlen: shoegazerpop, krautrock, electropsychedelica, en nog meer. De indrukwekkende hoeveelheid knoppen en pedalen doet ook heel wat kunsten vermoeden. Jammer genoeg blijft het live toch vooral bij de shoegazerpop, en is er op het podium niet bepaald veel te zien. Hier en daar weet de band met een staaltje fraaie indie even de aandacht te pakken, maar nooit langer dan een moment. Alle hoop dan maar gevestigd op de hoofdact van de avond: The Eternals uit Chicago. Met ‘Rawar Style’ bracht het trio per slot van rekening stiekem een van meest spannende platen van het vorige jaar uit. Even, heel even lijkt het erop dat The Eternals een poging wagen er het beste van te maken. Zanger Damon Locks is getooid met een imponerende afro en een donkere stem. Hij wordt bijgestaan door een uitermate strakke ritmesectie, bestaande uit bassist Wayne Montana en drummer Tim Mulvenna. Het loopt al tegen twaalven als de band aan de set begint. Het optreden begint veelbelovend met ‘High Anxiety’. Locks gooit er een aantal spastische bewegingen uit. Het bijzondere geluid van The Eternals blijft ook op het podium gemakkelijk overeind. Funk, dub, vintage samples en orgeltjes, alles voorzien van de overtuigend valse zang van Damon Locks. Misschien nog wel het belangrijkste: voor het eerst vanavond zien we een band met onmiskenbaar charisma en ‘cool’ op het podium. Maar al na een paar nummers gaat de geest terug in de fles. De grooves kloppen nog steeds: strak, donker en toch laid-back, experimenteel en toegankelijk tegelijk. Maar het ontgaat de band natuurlijk ook niet dat een steeds groter deel van het toch al kleine publiek langzaam maar zeker afscheid van elkaar begint te namen. Het is dan ook geen verrassing als Locks direct na ‘Space Dancehall’ het podium af vlucht, zonder ook nog maar een moment stil te staan bij de avond. Er rest ons niet veel meer dan ook de barre tocht naar huis maar te aanvaarden, en te accepteren dat die nu eenmaal zo’n avond was dat het allemaal gewoon niet wilde. The Eternals, Schwarz en Zylinderkopf Gezien: dB’s, donderdag 3 maart 2005