Rammelende gitaarbandjes en singer/songwriters: de dB’s lijkt er bijkans voor gemaakt. De tafeltjes en stoeltjes stonden alweer klaar en we konden zondag laat in de middag aanschuiven voor John Wayne Shot Me, de meest sympathieke rammelende gitaarband uit deze contreien en volgens Kimya Dawson een van de beste bands op aarde. De anti-folk zangeres, die met Adam Green The Moldy Peaches vormde totdat de twee ruzie kregen en Green een superster werd in Duitsland, zei later in haar optreden al vijf jaar fan te zijn van onze eigen helden uit Ammerzoden. Ze had ze ooit per toeval ontdekt door bij MP3.com op zoek te gaan naar muziek a la Daniel Johnston. Een vergelijking die bijzonder te begrijpen valt: de band heeft zelfs een liedje over de man geschreven. Een andere band waarmee John Wayne Shot Me veel wordt vergeleken (en waarmee ook al een split-single werd gedeeld) is Granddaddy. De ultrakorte, strakke, verdomd catchy liedjes worden veelvuldig opgeleukt met keyboardjes, melodica’s en - als het moet - zelfs een onhoorbare trompet. Het podium was opgevrolijkt met jaren ’80 sci-fi speelgoed, geheel in lijn met het nieuwe album ‘The Purple Hearted Youth Club’ dat volledig over Atari-computers, robots en buitenaardse monsters handelt. De mondhoeken gaan als vanzelf omhoog en de boel schwungde zo dat het moeilijk was om niet van je stoeltje te springen. Toen de drummer al zingend door dB’s ging lopen en alles beklom wat er te beklimmen viel, konden we het alleen maar eens zijn met Dawson: deze jongens zijn cool. De zanger van het New Yorkse drummend-meisje-gitaarspelende-jongen-duo Schwervon! introduceerde zichzelf vol bravoure: “Well, eh… we’re the next band.” Muzikaal gezien waren ze inderdaad niet meer dan dat, met hun vals gezongen rock ’n roll die vooral veel te lang duurde. Maar de stuntelige aankondigingen, de onverstaanbare gesprekjes tussendoor en de lol van het tweetal maakten een hoop goed. Ach, het was zondag, er was thee en er waren koekjes, dus wat kon ons het amateurisme schelen? Soms is een objectieve kritische houding alleen maar vervelend. Waarvan akte. En toen beklom de ster van de avond, Kimya Dawson, het podium, haar zware lijf amper onder controle. Ogend als een laaf uit de Efteling met talloze tattoo’s, piercings en een grote muts over het altijd weer opzienbarende haar, was haar lieflijke stemgeluid een grote verrassing. En gezien haar verleden in de strontmelige Moldy Peaches was ook de serieuze toon van de meeste liedjes opvallend. Hoewel veelvuldig gelardeerd met grappige one-liners, waren de nummers hartverwarmende en soms –verscheurende episodes over haar broer die zijn kind amper financieel kan onderhouden, de getroubleerde levens van haar vrienden, en elegieën over gestorven dierbaren (het prachtig breekbare ‘It’s been raining’). Maar zodra een liedje over was, grapte Dawson giechelend weer over haar onhandigheid of het wc-bezoek bij haar thuis. De ellende van het dagelijks leven draaglijk gemaakt door hartverwarmende humor. Op plaat zijn Kimya's liedjes in rijke arrangementen gegoten, maar in naakte vorm blijken ze pas echt schrikbarend goed. De openheid en onschuld van de persoon Kimya Dawson maken dat je alleen maar van haar kan houden: “My mother said ‘I hope one day you’ll get paid for being Kimya Dawson’” Mijn geld heeft ze alvast. Kimya Dawson, Schwervon! en John Wayne Shot Me Gezien: dB's , zondagmiddag 6 maart 2005.