Aanvankelijk zouden doom-metal band Sunn 0))) en het Japanse Boris in EKKO spelen. Maar het podium bleek te klein voor al hun apparatuur en daarnaast was het niet mogelijk om aldaar het beruchte en door Sunn 0))) gewenste geluidsniveau te behalen. En dus speelt alleen The Thing aan de Bemuurde Weerd en moet het publiek daarna de fiets pakken om de rest van het programma in de Helling te ondergaan. Tussen het gemêleerde publiek in Tivoli de Helling is geen verdwaalde Idols-fan te ontdekken. Gelukkig maar, want deze Boris tapt uit een volstrekt ander vaatje dan de al snel in vergetelheid geraakte winnaar van dat muziekprogramma. Deze Boris ziet er anders uit: drie Japanners, uitgerust met metershoge versterkers, een drumstel inclusief gong en een arsenaal aan effecten. Het openingsnummer kenmerkt zich door een bijzonder repetitief gitaarpatroon, waaraan steeds meer lagen worden toegevoegd. Wanneer de zeer trage drum inzet, wordt de luisteraar langzaam, maar zeker meegezogen in de golfbeweging die gecreëerd wordt. Een herhalingsoefening die doet denken aan het IJslandse Sigur Rós. Een sluimerstaat die bruut wordt onderbroken door een heftig stoner-stuk. Maar wanneer de gitarist en drummer besluiten daarbij te zingen wordt de opgebouwde magie wreed verstoord. Het voegt vrij weinig toe aan de tot dan toe gespeelde muziek. Jammer. Wat opvalt aan Japanse bands is dat ze meester zijn in het toepassen van de copy-paste techniek. Ook Boris blijkt hier een handje van te hebben. Maar beter goed gejat, dan slecht verzonnen. En dan valt het doek, letterlijk. Want achter het gesloten podiumgordijn neemt Sunn 0))) de tijd om hun gigantische verzameling versterkers op te bouwen. Terwijl de dj’s rustig door gaan en het doek nog gesloten is beginnen Stephen O'Malley en zijn kompanen al. Onheilspellende tonen worden opgewekt; drones van boventonen en subbassen. Wanneer de voorhang open gaat, staat daar een gezelschap gehuld in monnikspakken. Tergend langzaam worden de akkoorden gespeeld en krijgt het publiek een mokerslag van decibellen te verduren. Met een minimale bezetting een maximaal geluidsniveau bereiken: dat lijkt het uitgangspunt. Laat het concept van muziek varen en probeer de grenzen ervan op te rekken. Probeer dit vooral niet met de ratio te verklaren, maar laat deze klanken op je gevoel inwerken. Het meetrillen op de lage tonen versterkt de emoties die rond spoken. Sunn 0))) speelt zijn nummers exact zoals ze op de cd staan. Monnikenwerk is het; om zo nauwgezet en langzaam te spelen, alsmaar de feedback controlerend. Het grootste deel van het concert is instrumentaal. Maar dan begint één van de leden te ijsberen vooraan het podium, met zijn vinger priemend wijzend naar mensen in het publiek. Het ter hand nemen van de microfoon lijkt haast een ritueel, uitgevoerd door een druïde. De geproduceerde stem-klanken, geven de muziek een nog duisterder lading. De Apocalyps lijkt nu niet ver meer weg. Het einde nadert; het volume blijft toenemen... Verhalen op internet over mensen die tijdens concerten van Sunn 0))) last kregen van hun spieren en stoelgang lijken ineens zo vergezocht niet meer. Gevangen in het geluid van Sunn 0))) ligt aan de ene kant verveling onherroepelijk op de loer. Aan de andere kant kun je er onmogelijk aan ontsnappen, laat staan stoppen met luisteren. Als de storm uiteindelijk is gaan liggen en de heren met een klein gebaar afscheid nemen, is het stil. Een stilte die ineens zoveel meer waarde heeft dan ooit tevoren. Boris & Sunn 0))) Gezien: Tivoli de Helling, dinsdag 22 maart 2005