Midden 1994, een alternatief danscafé, ergens in een uithoek van Nederland. Bij de eerste klanken van Rage Against the Machine's 'Bombtrack' verandert het piepkleine tegelvloertje dat dienst doet als dansgebied in een kolkende massa jonge lichamen. Statafels rondom wankelen, dames zoeken dekking en met 'Body Count’s in the House' en 'Age of Panic' als volgende tracks, moshen we elkaar gezellig beurs. Rond dezelfde tijd, spelen jaren achter elkaar bands als Biohazard, Dog Eat Dog en Pro-Pain voor een zee van duizenden metaalliefhebbers op Dynamo Open Air. Vooraan laat men zich zelden onbetuigd. Vervaarlijke cirkelpits en legioenen crowdsurfers zijn niet van de lucht. New Yorkse hardcore en metal gaan ondertussen met elkaar in de slag: hun blakende crossover-liefdesbaby is geliefd en groeit als kool. Een dikke tien jaar verder staat Forcefeed als voorprogramma op de planken van EKKO. En halen de vier vakkundig toen naar nu. Life of Agony, een elektronicaloos Fear Factory of Soulfly; men zoeke het in die hoek. Berestrak gespeeld; met de gitaar en bas op lager dan kniehoogte, de dreads zwiepend, de stembanden aan gort brullend. Echt los gaat de EKKO nog niet, maar het verzamelde volkje laat zich Forcefeed wel moeiteloos aanleunen. Het gooit er na afloop zelfs een deel van de zakcentjes tegenaan om eigenaar te worden van hun album of andere 'merch'. Bij elkaar geschraapt zakgeld en 'merch', in combinatie met jong grut... zie daar de ingredienten voor de handelstafel van Van Katoen. Lekker niet duur, kun je voor heel weinig, heel veel krijgen. Kekke spulletjes, kleren, cd's; je kunt je lol op bij de band-stand. En zo maakt Van Katoen vriendjes en vriendinnetjes. Want laten we eerlijk zijn, bijzonder jong is het Van Katoen publiek wel. Of zoals zanger Bazz zelf zegt: "We hebben de gemiddelde leeftijd van de EKKO-bezoeker toch maar mooi omlaag gehaald vanavond. En daar zijn wij blij mee!". EKKO misschien ietsje minder, want de Van Katoen-fans blijken verdacht te worden van het meezeulen van eigen drank en notoir taggers-gedrag. Daarom wordt vanavond gefouilleerd op eigen drank en meegebrachte stiften. Maar er is meer. Aan de bar wordt nog even fijntjes verklaard dat sterke drank voor sterke mensen bedoeld is (18+) en alcohol onder de zestien taboe is. Legitimatie bij twijfel, dat u het even weet! Een beetje giechelig stromen de neo-post-neo-punk meisjes naar binnen, ontmoeten daar hun in skatebroek gestoken vriendjes en wachten gespannen af. Op de storm die ongetwijfeld gaat komen als Van Katoen aantreedt. Een orkaan die een inmiddels voor de helft gevulde EKKO flink doet ontvlammen, althans vlak voor het podium. Een linke soep stuiterballetjes, zo ziet de gevaarlijk open pit eruit. Meezingen? Geen probleem, dan reikt Bazz je wel de hand en mag je op het podium laten zien wat je kunt. Of anders loopt hij wel door de zaal, pogoot hij een potje mee, want hautain sterrengedrag is hem vreemd. En zo is het genieten voor de band én de fans; als een hand-in-hand kameraden er samen een feestje van bouwen. Een dolle boel is het al snel en dat blijft het. Een uitgekiende setlist voert langs het nieuwe werk (van het album 'Lef!') en oude knallers; goed verspreid met voldoende adempauzes. Muzikaal werpt Van Katoen zich op de als de fakkeldrager van het geluid van weleer. Althans, hun inspiratiebronnen moeten daar toch wel liggen. Rollins Band, Helmet, Rage Against the Machine (gitarist Lourens is een beetje Van Katoen's eigen Tom Morello qua vreemde geluidjes uit de toverdoos); Van Katoen vuurt de grooveriffs staccato af en de fanaat springt. Nederlands crossovermetaal, zonder nu-metal te zijn. Met als bonus Nederlandstalige tienerangstlyriek; of zijn die gevoelens van alle tijden en voor elke leeftijd? Hoe het ook zij, als 'oude man achterin, aan de zijkant' is het jeugdsentimenteel genieten geblazen met Van Katoen. Leuk om de pit weer los te zien gaan. Prima hoofdknikken op logge riffs en dat het niet zo bijster origineel is, daar zitten we voor even helemaal niet mee. Wat was dat toch een Gouden Tijd, zo rond ’94. Die komt niet meer terug, maar Van Katoen brengt hem wel heel dichtbij in de herinnering. En als je die ballast van het verleden niet hebt? Dan sla en schop je elkaar lekker verrot, ga je drijfnat bezweet de ijsnacht in en zorg je dat je op tijd thuis bent. Anders lonkt huisarrest. Sommige dingen veranderen immers nooit. Van Katoen & Forcefeed Gezien: EKKO, zaterdag 5 maart 2005