De legendarische postpunk band Bauhaus valt in 1983 uit elkaar en na mislukte bandprojecten gaat zanger Peter Murphy solo. Hij heeft in de jaren negentig een hit met ‘Cuts You Up’. Het lukt Murphy niet om die succeslijn vast te houden, maar in 2004 is hij terug met ‘Unshattered’. Een plaat die bewijst dat Peter Murphy ongebroken pal staat voor ietwat duistere, maar vooral volwassen poprock. Volwassen is een woord dat deze avond tekent. Voorprogramma Sarah Fimm brengt – gezeten achter een synthesizer – een vorm van pianorock die neigt naar Sarah McLachlan en de vroege Tori Amos. Geruggensteund door een funkende bassist en een prima drummer stuwt Fimm haar singersongwriter-nummers naar waverockende climaxen. Weinig duister en gothic wellicht, maar wel sfeervol en gemaakt voor de volwassen luisteraar. Trekt Amos immers niet ook vooral een iets ouder publiek? Peter Murphy is ook al aardig op leeftijd. Dat belet hem niet een wervelende, theatrale show neer te zetten. Een didgeridoo-achtige wandelstok, lange blauwe jas, kaketoekuifvormige haardos: Murphy’s visuele aanpak is dik in orde. Wanneer het geluid na ettelijke nummers in balans is gebracht, blijkt Murphy bovendien een begenadigd en veelzijdig zanger. Zijn krachtige stem scheert langs hoge uithalen, haalt Peter Steele’s lage gothic lokroep en alles daartussen. Vergelijkingen dringen zich op met Ric Ocasek en Gary Numan maar vooral met David Bowie. Zo flirt ‘Piece of You’ opzichtig met diens frasering en melodielijnen. Het songmateriaal laat nogal te wensen over. Murphy mag dan worden aangekondigd als de zanger van Bauhaus, het spelen van dat werk zou voor hem aanvoelen als karaoke en dus staan er geen Bauhaus-klassiekers op de setlist. Murphy speelt zijn solowerk, vooral veel materiaal van ‘Unshattered’. Prima uitgevoerde, netjes rockende, lichtelijk wavy poprock zonder uitschieters, met als meest memorabele moment ‘Huuvola’ waarbij Murphy assistentie krijgt van Fimm. Verrassingen lijken uit te blijven, maar dan hebben we buiten de toegiften gerekend. De DJ is al begonnen, wanneer Murphy voor een tweede encore op het podium verschijnt. Hij rockt de brave rock van het voorgaande uur vakkundig aan gort met een spetterende cover van Joy Division’s ‘Transmission’. Een versie die schuurt, knalt en indruk maakt. Geen Bauhaus, maar dit goedmakertje valt in zeer welkome aarde. Murphy en band stralen in de bisronde en alles lukt dan, zelfs een a capella gebracht ‘Cold Cold Breeze’. Even is Peter Murphy een echte ster. En reikt hij naar de status die hij op grond van zijn vroege(re) palmares verdient. DJ –X-X-X- en DJ Krat draaien vervolgens hun platen een het publiek waagt zich nog aan een dansje op de betere wave. Summer Darkness heeft met dit voorproefje alvast een grootheid van de postpunk getackeld. Een concert dat wèl doet verlangen naar meer verrassende acts op het festival, maar desondanks toch nog op zijn pootjes terecht kwam. Dat is een grootheid als Peter Murphy klaarblijkelijk wel toevertrouwd. Een klasse op zich. Summer Darkness presents: Peter Murphy & Sarah Fimm Gezien: Tivoli de Helling, zaterdag 23 juli 2005