The Walt wint ondanks onzekere start Clash of the Titans

Kamikaze pakt met stevige hardcoreset tweede plaats

Mike B, ,

De Clash of the Titans is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de leukste bandjeswedstrijden van Utrecht: leuk om mee te doen, geinig om te winnen. Dit jaar was de eer aan The Walt, ondanks een wat onzekere start.

Kamikaze pakt met stevige hardcoreset tweede plaats

De Clash of the Titans in oefenstudio annex undergroundpodium dB's is in de loop der jaren uitgegroeid tot één van de gezelligste bandwedstrijden van Utrecht, met een teneur van: leuk om aan mee te doen, en geinig als je wint. Want twee dagen studiotijd is altijd leuk meegenomen. Dat bandjeswedstrijden een goed middel zijn om jonge bands een kans te geven om op te treden blijkt al bij aanvang: het zaaltje van dB's is goed gevuld. En zo te zien niet alleen met familie en vrienden. De sfeer is zoals gebruikelijk prima. The Walt mag het spits afbijten. Ze lijken niet optimaal op hun gemak, wat zich met name uit in technische praat naar de geluidstechnicus in plaats van communicatie met het publiek tussen de nummers. Maar goed, het gaat om de muziek: de voornamelijk cleane gitaren spelen stuiterstukjes en de zanger-bassist kermt gekweld. Maar ondanks dat het wel past in de huidige "New wave of new wave" rage is het niet bepaald een Franz Ferdinand-kloon. Eerder The Mars Volta die Gang of Four doet. Postrock met zang, dat hadden we nog niet in onze Utrechtse collectie. De muziek zit erg complex maar leuk in elkaar, en er hangt toch de hint van nummers doorheen. Goed in het genre dus. Weliswaar nog niet optimaal strak, en de kermende stem gaat na een paar nummers wat op de zenuwen werken, maar het wordt allemaal wel intens gespeeld en het klinkt veelbelovend. Als tweede band RIF op het podium klimt moet je wel haast gniffelen. Een klein proppie van een zanger tussen twee slungels die gitaar en bas spelen. De heren zetten een stevig potje stoner-achtige rock in. Maar ondanks verwoede pogingen van de zanger om er iets van te maken, en de bekkentrekkerij van de bassist slaat de verveling al snel toe. De riffs zijn prima, maar wel al vele malen eerder gedaan. En omdat het voor geen meter swingt en de zang ook niet bepaald briljant is wordt deze derderangs Kyuss hooguit een feestje voor de meegebrachte vrienden en bekenden. Zylinderkopf heeft op voorhand al de leukste bandnaam. Ze omschrijven hun muziek als "bizarre lava funs". Dat blijkt te staan voor een allegaartje aan stukjes voornamelijk instrumentale rockmuziek van surf tot ska, via drum 'n bass tot reggea. Deze muzikale jojo's zijn zeker geen topmuzikanten maar wel duidelijk muziekliefhebbers, en het optreden klinkt wel wat als een dj-set. Hun optreden in de voorronde was hun eerste, en dit optreden is überhaubt pas hun zevende samenzijn. En dat is eerlijk gezegd ook wel te horen. De spaarzame vocalen zijn niet zuiver, de muziekjes voorspelbaar en ze rammelen er her en der lustig op los. Nu nog vooral "leuke band voor in de repetitieruimte" of wellicht voor 's nachts op een dronken feestje. Maar wat nog niet is kan zeker nog komen. Laatste deelnemer Kamikaze valt overduidelijk in de categorie "boze mannen met harde gitaren". Gitaar en bas omlaag gestemd, de bijbehorende berijders kijken grimmig onder hun petje naar het publiek en de drummer doet recordpogingen trommelslagen. En om het plaatje compleet te maken hebben ze een beer van een zanger compleet met Suicidal Tendencies hoofddoek en podiumgedrag. Minpunten qua originaliteit dus. Maar de heren gaan wel net zo flink tekeer als hun voorbeeld Biohazard. Nadat de geluidstechnicus de brij enigszins bijgesteld heeft hoor je een strakke band, en de stem van de zanger is zo vet als het hoort in dit genre. En hij is ook de enige frontman die het publiek er ook echt bij betrekt. Prima jeugdhonkhardcoremetal. Al met al niet bijzonder maar ook zeker niks mis mee. Als toetje speelt Kismet, de winnaar van vorig jaar terwijl de 7-koppige jury zich beraadt op de daaropvolgende uitslag. De jury is behoorlijk unaniem: Al snel blijkt dat alleen The Walt en Kamikaze in aanmerking komen voor de eer. Een bekend Clash fenomeen is dat juryvoorzitter Jan Schellink lang en bizar uit zijn nek kan lullen. Vaak tot vermaak van het publiek, maar deze avond lijken de bezoekers het beu te worden. Het komt er op neer dat de beker met 5 van de 7 stemmen naar The Walt gaat, dat tot slot nog twee nummers mag spelen. Dat doen ze met verve en een stuk meer ontspannen dan hun set aan het begin van de avond. En na afloop lijkt vrijwel iedereen zich dan ook in de uitslag te kunnen vinden. Gezien: Clash of the Titans finale met The Walt, RIF, Zylinderkopf en Kamikaze, dB's zaterdag 8 januari 2005