Bobby Kingsize opent de avond met een flinke portie vuige rock: strak als altijd, en met een briljant eerste nummer. Tegen het einde van het optreden klimt Maurits Westerik (Gem) op het podium om mee te zingen. Hoewel de linkermicrofoon - die afwisselend wordt gebruikt door de gitarist en Westerik - wat zacht lijkt afgesteld, werkt de ongeremde energie van Bobby Kingsize en Westerik aanstekelijk. Vervolgens betreedt de trashy tweemans-formatie (drummer en zanger-gitarist) Low Point Drains het podium. Onherkenbaar door een zwarte pruik en grote rode zonnebril, geeft de zanger-gitarist direct zijn visitekaartje af met een aantal snelle bluesrocknummers. Het optreden is explosief en smerig, er wordt met gitaren gegooid en er worden solo’s temidden van het publiek uitgevoerd: Low Point Drains heeft alle trash-ingrediënten in huis. Dat LPD eigenlijk ‘from Hell’ (=uit Hellevoetsluis) komt, lijkt het grootste deel van het publiek niet te merken. In het inmiddels dampende db’s wordt het nu tijd voor Spider Rico. Na aanvankelijk wat problemen te hebben met de afstelling van de monitoren zet Spider Rico – met voor één keer weer de oude drummer in de gelederen- een waanzinnig optreden neer. Vuig, trashy, maar ook melodieus, soms zelfs catchy – voor zover je daarover kun spreken in de rock ‘n roll – nummers, gespeeld met een ongekende overgave. Vooral prijsnummer ‘She’s My Girl’ doet je afvragen wanneer Spider Rico internationaal wordt opgepikt. Aan het einde van het optreden van Spider Rico zingt de jarige Maurits Westerik opnieuw een nummer mee, en wat voor één: hij hijgt zich – zoals eerder op Noorderslag – als een ware Jane Birkin glimlachend door het nummer ‘I Just Wanna…’ heen. De flirt van Westerik met Spider Rico wordt bestendigd als hij - als Gem het podium opkomt - een t-shirt van Spider Rico draagt. Gem blijkt muzikaal gezien opnieuw sprongen vooruit te zijn gegaan: vergeleken met het vorige optreden in dB’s, tijdens koninginnedag 2004, staat hier een sterk gegroeide band. Logisch natuurlijk, als je bedenkt wat er sinds het voorjaar van 2004 met Gem gebeurd is: De band heeft zich een slag in de rondte getourd, en stond niet alleen op Lowlands, maar ook op internationale popbeurzen in New York en Berlijn. Gem speelt veel nummers van ‘Tell Me What’s New’ (waaronder de laatste single ‘Rise & Fall’), maar ook nieuw werk, waarvan ‘Run Run Run’ en ‘Lose the Booze’ door het publiek direct in de armen worden gesloten. Opnieuw laat Westerik zien dat we hier met een geboren podiumdier te maken hebben: hij beklimt de boksen, zwaait met zijn microfoon (wat tot een kortstondige maar heftige bloedlip leidt) en flirt met de meisjes in het publiek. Er volgen twee toegiften: allereerst ‘The Blitz’ en ‘S.O.S.’ en vervolgens de afsluiter ‘This Is Your Life’. Tijdens het optreden hoor ik een cynicus naast me zich hardop afvragen of Westerik zo vaak op het podium springt bij andere bands omdat hij zich niet thuis voelt bij Gem. Het lijkt me dat zijn spontane bijdragen daar niets mee te maken hebben, maar de eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat de wisselwerking op het podium tussen Westerik en Bobby Kingsize en Spider Rico soms overtuigender was dan die met zijn eigen band. Tegelijkertijd is dat de charme van een avond als deze: Westerik weet de rol van gastheer goed te vervullen en de synergie tussen de bands extra op te poken. En als bezoeker kun je dan alleen maar hopen dat er nog veel meer van deze avonden zullen volgen. Gem, Spider Rico, Bobby Kingsize & Low Point Drains Gezien, dB’s, vrijdag 21 januari 2005-01-23