Zo aan het begin van het nieuwe jaar is het al een tijdje behoorlijk rustig aan het Utrechtse concertfront, dus we hadden er allemaal zin in: The Killers in Tivoli. Ruim van tevoren uitverkocht, waarschijnlijk alleen al op basis van hun fantastische single ‘Somebody Told Me’. Een prachtnummer inderdaad, een veelbelovende plaat (‘Hot Fuss’), en dus hoge verwachtingen voor het concert. Bovendien is het alweer een tijd geleden dat een veelbelovend nieuw bandje met hitpotentie hier te bewonderen was. Dat kon dus bij voorbaat eigenlijk al niet meer stuk. En dan kunnen er twee dingen gebeuren: je wilt als publiek dat het fantastisch wordt - desnoods zorgen we er zelf wel voor - of de verwachtingen zijn zo hooggespannen dat het alleen maar kan tegenvallen. Ik meen dat het Leo Beenhakker was, die het ooit had over de patatgeneratie; voetballers van het kaliber Richard Witschge die heus een aardig balletje konden raken, maar die altijd alles in de schoot geworpen kregen, en daardoor geen wedstrijdmentaliteit hadden. The Killers zijn eigenlijk een beetje als Richard Witschge; ze hebben een fijn geluid, de nummers zitten goed in elkaar en in Brandon Flowers hebben ze een frontman met allure die een uitverkochte Tivoli moeiteloos om z'n vinger windt. Maar misschien gaat het hem zelfs wel iets té gemakkelijk af. Hij hoeft er eigenlijk niets voor te doen. En misschien is dat wel het euvel van The Killers. Net als patatvoetballers als Witschge krijgen ze het succes - en onze onvoorwaardelijke adoratie - in de schoot geworpen, en hoeven ze er niet voor te knokken. Want waar nummers als ‘Mr Brightside’ en ‘Somebody Told Me’ op plaat nog een bepaalde urgentie kennen, ontbrak die in Tivoli. De band hoefde niemand te overtuigen, want we waren al overtuigd. Ze hoefden niemand voor zich te winnen, want we hadden ons al gewonnen geven. Wellicht dat het daarom mogelijk is dat zo'n jonge band toch al zo'n geroutineerd concert geeft. Voor ze beginnen het publiek nog even laten wachten. Intromuziekje. Krap een uurtje spelen. Af. Terug voor twee toegiften. En dan echt wegwezen. En dat die toegiften er toch wel komen, weten wij als publiek ook wel. We kunnen nog net de beleefdheid opbrengen er om te vragen. Misschien moeten wij het The Killers ook niet zo makkelijk maken. Misschien moeten we een beetje wedstrijdmentaliteit kweken, en ons niet zo snel gewonnen geven. Wat dat betreft kunnen The Killers een voorbeeld nemen aan het voorprogramma A Brand dat met een snoeiharde en retestrakke set de hele zaal plat speelde - of we nou wilden of niet. Tussen de nummers nauwelijks tijd om op adem te komen. Gewoon opkomen, gaan, en het publiek overdonderd achterlaten. Zo win je wedstrijden. Een band als The Killers verdient het dat we het ze wat moeilijker maken. Of misschien moeten ze zelf minder snel tevreden zijn. Want we hebben wel behoefte aan zulke bandjes. Als we meer van The Killers willen horen, zullen wij - en zij - minder snel tevreden moeten zijn. Want we gunnen ze een betere carrière dan die van Richard Witschge. The Killers & A Brand Gezien, Tivoli, zondag 20 februari 2005