Bright Eyes speelt vanavond voor het eerst in Utrecht. De recensies over de twee gelijktijdig uitgebrachte platen ‘I’m Wide Awake, It’s Morning’ en ‘Digital Ash in A Digital Urn’ zijn hoogst positief. Vanavond zullen alleen nummers gespeeld worden van het eerst genoemde album. Een uitverkocht Tivoli staat vol met devote fans en de verzamelde Nederlandse pers. De verwachtingen zijn – op zijn zachtst gezegd – hooggespannen. Eerst heeft Rilo Kiley de eer om de avond te openen. Er wordt vooral materiaal gespeeld van hun laatste album ‘More Adventurous’. Deze plaat staat boordevol pakkende poprocksongs, met een frisheid die doet denken aan 4AD-bandjes als Belly en Throwing Muses, of het oude werk van Bettie Serveert. Niet in het minst omdat de verschijning van frontvrouw Jenny Lewis doet denken aan Bettie’s Carol van Dyk. Het enigszins gejaagde spel en gruizige geluid haalt veel van de pracht weg die wel op de albums te vinden is. De indruk die Rilo Kiley achterlaat is dan ook een middelmatige. Het stokje wordt doorgegeven aan Conor Oberst. Deze 24-jarige singer-songwriter uit Omaha, Nebraska die al jarenlang prachtige albums maakt wordt in de Nederlandse pers nu pas met superlatieven overladen. ‘Een wonderkind’, ‘de nieuwe Bob Dylan’; ga zo maar door. Zelf blijft hij vrij nuchter onder deze positieve klanken uit de media. Het is gewoon tijd de nieuwe langspeler aan het publiek voor te stellen. Oberst heeft hiertoe vanavond een vrij gemêleerd gezelschap bij zich, met niet alleen medemuzikanten van het label Saddle Creek. De drummer van Rilo Kiley, een gitarist uit Lambchop, The Good Life’s bassiste en vaste kracht Mike Mogis. Daarnaast werd Oberst nog bijgestaan door een trompettist en toetsenist. Gezellig druk dus op het podium. En net zoals bij voorgaande shows, laat Bright Eyes ook vanavond een prettig rommelig geluid horen. Dit euvel wreekt zich evenwel extra sterk in een grotere zaal als Tivoli. In een klein zaaltje, waar ook de intimiteit gewaarborgd zou zijn geweest, heb je minder last van het rammelende bandgeluid; kent het misschien zelfs wel zijn charmante kanten. ‘I’m Wide Awake It’s Morning’ wordt vrijwel integraal gespeeld. Naast een aantal oudere nummers en b-kantjes, is er ook nog plek voor – nu alweer – twee nieuwe songs. ‘Everything Must Belong Somewhere’ is er zo een en valt op vanwege zijn sterke en lange tekst. De steriele klank van het recente album is vanavond gelukkig niet aanwezig, wat een nummer als ‘Old Soul Song’ wat meer kracht geeft. De Dylan van deze generatie krijgt de handjes niet echt op elkaar voor zijn up-tempo country-werk. De zaal laat zich immers van zijn meest enthousiaste kant horen bij rustig fraais als ‘Lua’ en ‘Land Locked Blues’. In vergelijking met shows uit het verleden ontbreekt er vanavond toch iets aan de set. Het vuur dat Oberst normaliter in zijn voordracht legt, lijkt vanavond zwak te branden. Een groot deel van het recente album maakt al een jaar of twee deel uit van zijn live-repertoire. Plichtmatigheid lijkt dan ook onherroepelijk toegeslagen te hebben. Misschien wordt er door Oberst al uitgekeken naar de tour met materiaal van het meer experimentele album ‘Digital Ash in A Digital Urn’. Tijdens deze tour in de zomer zullen leden uit The Faint fungeren als gastmuzikanten in Bright Eyes. Voor nu verlaat een vermoeide band na een uiterste luide versie van ‘Road to Joy’ fluks het podium en wordt bijzonder snel het hotel alweer opgezocht. Zo worden enorm hooggespannen verwachtingen maar ten dele ingelost. Gelukkig weegt de kwaliteit van Bright Eyes' songmateriaal op tegen de verminderde hartstocht waarmee het vanavond gebracht werd. Zo slaat de meter toch nog positief uit, net dan. En de fans, die hingen amechtig aan Obersts lippen en beginnen aan de lange wacht op de volgende tournee. Hopelijk weet Oberst dan wel weer waar het vuur brandt. Bright Eyes & Rilo Kiley Gezien: Tivoli Utrecht, 23 februari 2005