De voorstelling begint bevreemdend met een linedance-act van niet altijd even strak dansende ouderen. Een uiterst fragiel begin. De uitvoerenden én het publiek bewegen zich beiden op het podium van de Stadsschouwburg. Het is soms niet duidelijk wie publiek is en wie uitvoerende, dit zorgt voor een aangenaam onwennige situatie. Sommige uitvoerenden schudden verraste bezoekers de hand. Een jaar voorbereiding is vooraf gegaan aan [u bevindt zich hier], de voorstelling van choreograaf André Gingras en componist Merlijn Twaalfhoven met bijna tweehonderd Utrechters. De voorstelling is een ode aan de stad Utrecht en begon als onderzoek naar de levens en bezigheden van Utrechters. Het resultaat is het slotstuk op het Springdance/festival, waarin de paar honderd Utrechters hun amateurkunst naar een professioneel podium brengen. De opbouw van het stuk is voortreffelijk. Steeds meer dansers en muzikanten laten hun creativiteit zien en horen. Het publiek loopt rond, op het podium en over de steigers in het decor. Een bigband, een koor, dansers en een schuifelend groepje. Er is steeds meer te zien, terwijl muzikanten afwisselende stukken spelen. Dansers worden begeleid door heftige drums en even verderop beweegt een groepje zich schuifelend op de muziek uit hun walkmans. Een koor neemt de aandacht over, verstomt weer, en laat ruimte aan een man met megafoon. Het stuk is met recht een waardige afsluiter van het Springdance/festival. Vijf keer een uitverkochte voorstelling op rij, het is ongelooflijk, maar waar. De gretigheid en speelvreugde waarmee muziek en dans gebracht worden, nemen bezit van het publiek. Een groep breakdancers is de climax van de voorstelling, waarna publiek én uitvoerenden samen delen in de ontlading. [u bevindt zich hier] Gezien: zondag 24 april 2005, Stadsschouwburg