Er zijn zo van die dingen die je bijna van te voren kunt uittekenen. Of recensies, die zich bijna op voorhand al laten schrijven. Al was het maar omdat er in dit leven een aantal ijkpunten zijn. Zo ook op muziekgebied. 'Gelukkig maar', zou je bijna zeggen. Therapy? is er zo een. Noord-Ierse makers van één van de, wat mij betreft, beste platen van de jaren negentig: 'Troublegum' ('94). Een powerpop-pareltje, voorzien van een stevige punk- en metalinslag, datTherapy? destijds in één klap liet belanden op ieder zichzelf respecterend popfestival. Alwaar instant-classics als 'Nowhere', 'Screamager' en 'Die Laughing' binnen no-time publieksfavoriet werden. Therapy? leek het dan ook even overal te gaan maken. Zeker toen het jaar erop al opvolger 'Infernal Love' verscheen; een behoorlijk gladde, ja zelfs van een heus Anton Corbijn-hoesontwerp voorziene, plaat, die de naam van de band eventjes op ieder lippen deed branden. Zeker toen de fraaie Hüsker Dü-cover 'Diane' ook nog eens in de Top-10 belandde. Therapy? lonkte eventjes naar megastatus, en speelde zijn shows dan ook voortaan in hallen, in plaats van clubs. De band gaf najaar '95 een kort en mager concert in de Utrechtse Central Studios (waar ze finaal van het podium werd geblazen door support-act Skunk Anansie), was in '96 een van de hoofdattracties op Pinkpop en stond jaar na jaar op Torhout/Werchter. Maar de band belandde naar eigen zeggen ook steeds meer in een circus, waarmee ze eigenlijk niks van doen wilde hebben. En aangezien ze financieel toch al waren binnengelopen, werd het hoog tijd om gewoon weer het hart te volgen. Een hart dat maar één ding kon uitroepen. 'ROCK'N'ROLL!!!' In dikke hoofdletters. En zo geschiedt het dat Therapy? sinds de 'late nineties' weer gewoon ieder jaar een trouw rondje langs haar favoriete Europese clubs doet. Alwaar ze de fans gewoon in de ogen kunnen kijken. En het zweet van hun gezichten gutst. Avonden die ieder jaar precies hetzelfde recept kennen. Maar die ook élke keer weer uitdraaien op één kolossaal feest. Omdat Therapy? simpelweg nog altijd een fantastische live-act is. En dat keer op keer blijft bewijzen. Dat niemand tegenwoordig meer hun platen koopt, is bijzaak. Therapy? live, daar draait het om. Je mag de band in de waan van de dag dan ook nauwelijks meer tegenkomen, stiekem wéét je dat ze er zijn. Zoals er ook altijd goede oude vrienden blijven, die je misschien niet zo vaak ziet, maar die nooit uit het hart zullen verdwijnen. En met wie je, wanneer je eens in de zoveel tijd voor enkele biertjes afspreekt, een superavond beleeft. En zo'n soort vriend is Therapy? goedbeschouwd ook. Ieder jaar komen ze weer langs in Tivoli; ieder jaar ga je weer kijken. Omdat je simpelweg weet dat je tóch een topavond gaat beleven. En zondagavond was het inderdaad niet anders. Nieuwe fans mag de band in geen jaren meer hebben gekregen, degenen die er zijn, zijn hondstrouw. Voor het podium stonden dan ook precies dezelfde gezichten als tijdens Therapy?'s laatste drie Tivoli-bezoekjes (de herfsten van 2003, 2001 en 2000). Hooguit waren het er nu duidelijk meer dan de laatste keer. En, opvallend genoeg, stukken meer ook dan het Haagse Paard van Troje, waar de band een week eerder haar Europese tournee aftrapte. Maar het zijn op een avond als deze slechts kleine details. Want natúúrlijk wordt de klok weer even een kleine tien jaar terug gedraaid. 'De lanen van weleer', zoals collega Schlijper zich in zijn laatste VanKatoen-review al eens treffend liet ontvallen, zijn ook exact de wegen, waarop deze zondagavond is geplaveid. Dat ik direct na binnenkomst een vriendin van een jaar of acht terug tegenkom, amper een minuut later gevolgd door een jongen van de middelbare school, is dan ook meer dan typisch. Dat 'Suds & Soda' van dEUS uit de speakers knalt, al eveneens. Ja, het geluid van '94 is overal, vanavond. En voor één avond is dat fantastisch. En dat '94-geluid knalt ook van het podium af, vanaf het moment dat Therapy? erop verschijnt. Net als toen, is de band weer een trio (gitarist/cellist Martin McCarrick, verliet vorig jaar na acht dienstjaren de band). Of, beter gezegd, een powertrio. Pur sang. Met de bezettingswissel van vorig jaar lijkt de band meteen alle ballast van zich te hebben afgegooid. Therapy? anno 2005 gaat 'back to basics', zoals dat zo mooi heet. Hard, rauw en industrieel groovend. Met in zijn sound een niet te miskennen rol voor die andere nieuweling: drumbeest Neil Cooper. Die van achter zijn dubbele basdrum vol overgave de ritmesectie voortpompt. Zoals drummer-van-het-eerste-uur Fyfe Ewing dat in Therapy?'s gloriejaren ook zo prominent deed. Meteen vanaf de verrassende opener 'Meat Abstract' (ooit het allereerste singletje voor de band) druipt de power er dan ook al af. En na even scherpe versies van 'Turn' en 'Gimme Back My Brain', en wat komische opmerkingen van een losse, volslanke Andy Cairns, is het al lang en breed duidelijk: Therapy? is in bloedvorm vanavond. En probeert van haar laatste Nederlandse show van deze tour een stevige 'blast' te maken. En dat lukt ze met verve. Waar Therapy? in het Paard nog een relatief kille, statische show gaf, lijken voorman Andy Cairns, bassist Michael 'Fan-fuckin'-tastic' McKeegan en drummer Neil Cooper in Tivoli zwaar in hun element. Scherpte, zweet en greatest hits druipen welhaast van het podium af. En het publiek vindt het fantastisch. Vormt een stevige moshpit bij het nieuwe werk. En slaat zelfs en masse aan het stagediven bij de oude 'Troublegum'-krakers, aan het eind van de set. Zelfs ondergetekende waagt voor het eerst in jaren weer 's een duik vanaf het podium. Beseffend hoe fijn het eigenlijk toch was, om zestien te zijn. Een gevoel dat aan het eind van de avond door een mannetje of achthonderd wordt gedeeld. Want natuurlijk stuiteren we na het afsluitende rijtje 'Teethgrinder', 'Die Laughing', 'Screamager', 'Nowhere' en 'Knives' weer met een grote smile door de zaal. En natúúrlijk heeft iedereen een topavond gehad. Maar tegelijk beseft iedereen dondersgoed, dat het écht niet alleen goedkoop jeugdsentiment is, dat daarvoor gezorgd heeft. Therapy? was vanavond simpelweg van wereldklassse. En gaf een gedreven show weg die menig jong, hip bandje met gemak van het podium veegt. Met een onwaarschijnlijke drive, met killer songs, maar vooral, zelfs na vijftien jaar, met een dosis speelplezier om U tegen te zeggen. Beter gezegd: Therapy? rockte aan de Oudegracht, zoals ze nooit tevoren op deze plek had gedaan. Gaf misschien wel haar beste Nederlandse show in jaren. En komt volgend jaar vast wel weer nóg een keertje voorbij. Zoals het een goede oude vriend immers betaamt. Therapy? Gezien: Tivoli Oudegracht, zondag 3 april 2005