Voelde Vehicle zich tijdens het 3VOOR12/Utrecht verjaardagsfeest nog wat onwennig op het podium van Tivoli De Helling, vanavond lijkt dat euvel verdwenen. De band straalt zelfvertrouwen uit; er wordt meer bewogen en zelfs een emo-oerschreeuw is van de partij. Nieuw materiaal - ‘work in progress’ voor de volgende EP - en bekend werk passert de revue. En Vehicle blijkt indruk te maken, gezien de publieksreacties en de merchandiseverkoop na afloop. Toch was dit niet één van hun beste shows. Slordigheidjes en op zich verrassende nieuwe vondsten gaan hand in hand. Misschien doet de band er dus goed aan te kiezen voor óf het volledig vrije spel, óf een strakke uitvoering. Maar bezieling hebben ze zeker. Een strakke uitvoering is een begrip dat de wijdlopige uitvoering van de volgende vijf uit Groningen zeker niet vreemd is. Sferen van melancholie uit de hoek van Low en Sigur Rós; ze leidden onder andere tot het verzoek van Tindersticks om als voorprogramma op te treden. Een mooi compliment. Helaas sloeg het noodlot toe, toen twee bandleden opstapten. Toch is daarvan live niets te merken. Audiotransparent trekt nog steeds ten strijde met hun stemmige slowcore. En blijft fier overeind. “Kalm aan”; luidt het devies en het sluimer mijmeren komt vanzelf… Wegdromen alom, al beklijft het songmateriaal jammerlijk genoeg zelden en zou net iets meer panache geen kwaad kunnen. En zo neemt de bezieling vanavond zienderogen af. Van Vehlice dat misschien nog wel eens een steekje laat vallen, tot het wat meer kabbelende Audiotransparent hangt nog emotie in de lucht. Met de hoofdact van vanavond verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon. ‘Pockets’, Karate’s laatste album is een opvallend kort statement. Geen ellenlang uitgerekte tracks meer, maar nadruk op nummers; liedjes zeg maar. Jazzy indierock is hun stiel en ‘Pockets’ blijkt een compacte, doelgerichte samenvatting. Live zet de nieuwe, toegankelijke lijn zich door. Karate mag het experiment en de improvisatie op zich dan niet schuwen; in het verkennen van hun muzikale grenzen staan melodie en structuur steeds voorop. Geen frivool en zelfbevlekkend conservatorium-gesoleer dus. Vanavond wel een trip langs het recente materiaal en afgestofte oudjes. Allemaal net een tandje anders gespeeld dan op de platen; vooral net wat sneller. Grasduinend door hun jazzy indierock idioom is melancholie ver te zoeken, net als een meevoerende spanningsboog. Catchy swingmomenten vol sexy jazz genoeg; zelfs een zwoel gevoel. Maar de echte vonk, de pakkende emotie blijft uit. En zo is Karate een band die geweldige platen maakt, met briljante vondsten komt en die even zo goed kan naspelen. Alleen: er ontbreekt live net dat ene. Zo blijft het technisch perfecte Karate op een afstandje. Muziek voor bij een goed boek, of tijdens het lezen van je email. Maar geen band voor in een druk bevolkte concertzaal. En dan heb ik het nog niet eens over de statische podiumact. Drie bands op één avond blijkt een aflopende zaak en tegelijk een opgaande lijn; emotioneel beladen rock tegenover klinische perfectie. Wanneer sluiten die twee nu eindelijk eens een gelukkig huwelijk? Karate, Audiostransparent & Vehicle Gezien: maandag 18 april 2005, Tivoli de Helling