De reden mag inmiddels als bekend verondersteld worden: EKKO mag voorlopig uit brandveiligheidsredenen niet meer dan 135 man herbergen. En aangezien het concert van Millionaire en Hulk was uitverkocht, speelden beide bands dus niet -zoals gepland- in EKKO, maar in De Helling. Nu is Hulk waarschijnlijk zo’n band die het niet dondert waar ze optreedt. Strak in het zwart gekleed werkt het drietal zich letterlijk in het zweet om de zaal ervan te overtuigen dat onze zuiderburen niet alleen de artrock van dEUS en Zita Swoon in de aanbieding hebben. Dat wisten we natuurlijk al na het bezoek van Triggerfinger aan EKKO afgelopen jaar. Hulk mist de inventiviteit van deze meer artistieke Vlaamse band, daartegenover staat dat de rockattitude en hun sound in de stijl van AC/DC, Danko Jones en Master of Reality het goed doet bij het publiek. Uitgesponnen gitaarsolo’s, lange intro’s en outro’s en rondspattende zweetdruppels. Origineel? Dat niet. Lekker? Ja, op zijn tijd. Na het optreden van Hulk is het dan hele poos wachten totdat de jongens van Millionaire het plankier betreden. Een bandopname met de tekst ‘It is the night of the demon’ vormt de opmaat voor hun optreden. Staccato beukende drum, weerbarstige gitaarpartijen, vervormde zang; het klinkt vertrouwd dwars en hoekig zoals we dat kennen van Millionaires debuut-cd. De samenzang is cool, de breaks zijn weer talrijk en ook de licht manische zang en de gejaagde ritmes ontbreken niet. Na een paar nieuwe nummers begint er toch wat te wringen. Makkelijke kost is het nieuwe materiaal niet, dat wordt al snel duidelijk. Grootste manco van de avond: het massale volume overstemt alle nuances en subtiliteiten. Er is nauwelijks een rustpunt, de jongens hebben duidelijk voor een koerswijziging gekozen die vergelijkbaar is met die van Soulwax. Ook Millionaire doet het tegenwoordig met een loeihard geluid dat het publiek verbijstert en omverblaast. Het hele optreden blijft verder erg afstandelijk vanwege het minimale contact van de zanger met de zaal (iets dat in EKKO nog sterker naar voren gekomen zou zijn) en de constante vervorming van zijn stem. Millionaire wil te graag innovatief zijn en beschouwt het podium als speeltuin. Goede momenten zijn er als de finesses van de ‘vroegere’ Millionaire weer hoorbaar zijn en de frisse hoekigheid wel uit de verf komt. Jammer is het dat die fijne afwisseling van Millionaires eerste cd - tussen overstuurde gitaarherrie en subtiele melodieën - vanavond volledig ontbreekt. Als een orkaan dendert de band door het nieuwe materiaal. Hard, harder, hardst lijkt het motto. Millionaire speelt slechts één nummer van dat knappe debuut, het voornamelijk instrumentale ‘Champagne’, dat helaas ook nog eens aan het eind van de show verstopt zit. En dan kappen ze er, na een uurtje, ineens mee. Een korte toegift van één nummer kan er nog net vanaf. Nee, het wordt vanavond in De Helling duidelijk dat toch niet alle Vlamingen vlammen. Hoe ongelukkig die aanduiding deze avond misschien ook moge zijn. Millionaire en Hulk Gezien: Tivoli De Helling, zondag 10 april 2005