De vorige keer dat Hallo Venray in EKKO speelde, december 2000, zal menig aanwezige nog goed voor de geest staan. De band was halverwege een flink rockend optreden, toen ineens de zaallichten aangeknald werden, en plotseling enkele agenten de zaal binnen kwamen gestormd. Of de band stante pede wilde stoppen met spelen. De buren hadden geklaagd over geluidsoverlast. Als goedmakertje die deze domper bij het verbaasde publiek achterliet, kwam voorman Henk Koorn direct terug om, gezeten op de rand van het podium, volledig onversterkt de oude-doos-classics 'Miracles' en 'Slow Change' te spelen. Tot genoegen van de vele fans. Het bleek al gauw een avond te zijn die zijn sporen naliet. Sinds die bewuste avond heeft EKKO zijn beleid nog sterker dan voorheen op zijn buren aangepast. Met geluidsbegrenzers en een strikte 'curfew' om elf uur als belangrijkste maatregelen. Het mag dan ook behoorlijk ironisch heten, dat het ditmaal de brandweer is, die de combinatie 'Hallo Venray-EKKO' parten speelt. Met een - voorlopig - verminderde capaciteit van 135 plaatsen, en 130 verkochte kaartjes in de voorverkoop, is het voor EKKO even flink de adem inhouden. Aan gastenlijsten en verkoop bij de deur wordt vanavond niet gedaan; talloze liefhebbers, die normaal gesproken hun kaartje bij de deur zouden kopen, moeten helaas zelfs worden teleurgesteld. Er heerst in eerste instantie dan ook een vervreemdend sfeertje in EKKO. Waarover door voorprogramma Polgate tussen de nummers door regelmatig gegrapt wordt. “De zaal is halfvol vanavond, dus geven wij special voor jullie ook maar de helft van ons kunnen”, aldus frontman Erny Green in een van die intermezzo's. Een kwinkslag, uiteraard. Polgate staat namelijk bijzonder lekker te spelen. Erny Green is een vakkundig liedjesschrijver, het visuele plaatje ('all dressed up') ziet er goed verzorgd uit, en het is bovendien duidelijk dat hier een club goede, doorgewinterde muzikanten staat te spelen. Een 'degelijk' concert, zou je dan ook willen zeggen. Maar daar ligt hem precies ook het cruciale punt: Polgate is over de algehele linie namelijk iets té degelijk. Nergens krijg je het gevoel dat hier zinderende passie meegedeeld wordt, of dat de vonken -excusez-le mot- er vanaf vliegen. Hoe mooi een nummer als 'Silverlake '91' ook moge zijn. Wat een verschil met de hoofdact van vanavond: Hallo Venray. Een band die zijn hoogtijdagen al gauw een jaartje of twaalf achter zich heeft liggen, maar in EKKO tegelijkertijd óók bewijst misschien wel beter te zijn dan ooit tevoren. Zo was het vorige Hallo Venray-album - I'm Not A Senseless Person, At Least I Don't Want To Be' (2000) met gemak een van de mooiste Nederpop-platen van het laatste decennium. Niemand die de plaat alleen opmerkte, laat staan aanschafte. Iets dat gelukkig minder geldt voor opvolger 'Vegetables & Fruit', dat, met dank aan het Excelsior-labelje op de hoes, in ieder geval verzekerd is van een stevig portie media-aandacht. Wie zich het oude werk van Hallo Venray voor de geest haalt, zal bij het horen van de laatste twee platen misschien ietwat vreemd opkijken. De scheurende, gierende Neil Young-gitaren van voorheen hebben, net als de meligheid, plaats gemaakt voor een stukken ingetogener geluid. 'Sfeer' lijkt het toverwoord geworden. Met het vertrek van sologitarist Toon Moerland, vijf jaar geleden, is de Venray-sound stukken compacter geworden; ze is veel meer open komen te liggen voor kleurrijke accentjes. En het is met name daar, waar drummer Henk Jonkers, sinds '98 in de band, om de hoek komt kijken. Absolute beukbeul in de wilde stukken, lijkt Jonkers met zijn alsmaar verbazende roffeltjes ook in de rustige songs de weergaloze aandrijver van het geheel. Wie hem in EKKO achter de kit aan het werk ziet, kan bijna niet anders dan genieten. En datzelfde geldt ook voor de band waarin hij speelt. Wie bij Hallo Venray al gauw denkt aan ingedutte veertigers, komt meer dan bedrogen uit. Want wát een energie, wát een speelplezier weten deze mannen op het plankier neer te leggen! Zweet, passie, rock'n 'roll, ze spatten vijf kwartier lang werkelijk van het podium af. Oude rockers als 'Gasoline' en 'Be Someone' klinken genadeloos knallend. En nieuwere stukken als 'Big Catch' en het onovertroffen 'Syreen' zorgen in één klap voor een dikke laag kippenvel. En het publiek? Dat hangt volledig, en met de grootste passie aan de lippen van Henk Koorn en zijn kornuiten. Een sereen, bijna magisch sfeertje is het gevolg; een 'bad van adoratie', met enig gevoel voor overdrijving. Hoogtepunten? Ze zijn er meer dan genoeg. Maar het 'Bedankt voor het meezingen' uit de mond van Henk Koorn, na een slepende versie van klassieker 'Tuck The Man', zegt daarover misschien nog wel het meeste. Breekbaar, scheurend en intens rockend laat Hallo Venray zien dat de groep ook anno 2005 nog altijd fier overeind staat. 'De beste band van Nederland!' roept Gem-zanger Maurits Westerik na afloop van het optreden onophoudelijk uit. En geen mens die hem op een avond als deze ongelijk durft te geven. Zelfs de brandweer niet. Hallo Venray en Polgate Gezien: EKKO, donderdag 14 april 2005.