Als jong mannetje heeft u vast ook elke avond steevast naar ‘Beavis & Butthead’ gekeken. Een vast onderdeel van deze tekenfilmserie was het afzeiken van clips door de twee hoofdpersonen. Vrij weinig videoclips werden gespaard. Er was één band, die niks fout kon doen. U raadt het al, dat was Gwar. Gwar staat vooral bekend om de theatrale liveshow en de enorme hoeveelheid nepbloed die tijdens deze shows het publiek ingespoten wordt. De muzikale inspanningen van deze shockrockers roepen bij velen ongetwijfeld minder associaties op. Het verhaal achter Gwar is er een vol met diepgang en complexiteit. Kort samengevat, de bandleden zijn inter-galactistische strijders, die existentiële kwesties op aarde ter discussie stellen. Belangrijke thema’s zijn bijvoorbeeld of Michael Jackson zijn ‘number two’ nu wel of niet in een ‘number one’ heeft gedeponeerd, en het wel en wee van het geslachtsorgaan van Paris Hilton. De heren brengen hun muziek gekleed in enorme uniformen. Vooral de frontman, een roadie ditmaal omdat de echte zanger zijn vlucht had gemist (maar niemand die het verschil ziet achter zo'n masker), is een extravagante verschijningmet een bierbuik, een string, een enorme voorbinddildo en een monsterachtig masker. Als de band zich bezighoudt met het produceren van muziek, assisteert een aantal schaars geklede hulpjes bij het rondspuiten van het bloed. Over de muziek van Gwar kunnen we vrij kort zijn. En laten we eerlijk zijn, daar gaat het in essentie ook niet om. Gwar is een zeer strakke metalband, die de ingrediënten van deze stroming tot in de puntjes beheerst. Harmonische gitaarsolo’s, stevig gebrul en een drummer met twee basdrums. Het schrijven van nummers met enige zeggingskracht lijkt geen hoofdprioriteit te hebben. Muzikaal lijkt het allemaal vrij veel op elkaar, en duren de nummers toch echt te lang. Nee, het enige wat is telt bij Gwar is de show: een waar visueel spektakel. Twee nummers muziek en dan een kort theaterstukje. Tijdens deze stukjes worden beroemdheden als karikatuur neergezet. Paris Hilton wordt tijdens haar optreden doormidden gekliefd, George Bush wordt tijdens de bevrediging van zijn vleselijke lusten onderbroken. Ook Michael Jackson, Arnold Schwarzenegger en Bin Laden verschijnen op het toneel. Steeds worden er lichaamsdelen verwijderd, wordt het hoofd van de huid ontdaan en worden als uitsmijter de ingewanden vakkundig verwijderd. De band speelt tijdens dit hele spektakel intussen rustig verder. Ook het publiek wordt hierin uiteraard niet ontzien. Tot achter in De Helling spuit het nepbloed tegen de muren. Fans in witte overals maken er zelfs een hele sport van zoveel mogelijk van de kleurstof op te vangen. Na een half uur treedt toch een zekere verzadiging op. Het trucje is bekend en de aandacht komt ongewild meer bij de muziek te liggen. En dan valt pas weer op hoe banaal die eigenlijk is. Technisch is het allemaal dik in orde, maar nergens onderscheidend of met inhoud. Maar waarom deze band zo goed in de belevingswereld van 'Beavis & Butthead’ past, staat dan al lang en breed buiten kijf. Onderstaand fotoverslag van Mike B moet dan ook welhaast voor zich spreken... Gwar Gezien: Tivoli de Helling, maandag 11 april 2005