Drie keer een stem en een gitaar, je hebt weinig meer nodig om in vervoering te raken. Of om kippenvel te krijgen. Dat lijkt althans de insteek van deze Avond van het Kippenvel. Wendy McNeill – een Canadese jongedame met gitaar of accordeon – mag beginnen. Afwisselend tussen blaasbalg en stemmig snarengetokkel weet McNeill het samengepakte publiek aan zich te binden. Een warm welkom in de vorm van meer dan alleen maar beleefd applaus is dan ook haar deel. Niet helemaal onterecht, al neigen haar stembuigingen vaak naar pathetische Tori Amos-uithalen. Maar wanneer de Parijse cabaretsferen van rokerigheid en verboden verlangens de kop op steken, horen we de beste kant van McNeill en wint een begrip als ‘intrigerend’ het van ‘saai’. Geen wonder dus dat ze na deze tournee verkast naar de Lichtstad om daar haar geluk te beproeven. Ane Brun heeft in Wendy McNeill dus een prettige opwarmer meegenomen; het is aan de lieflijke Noorse zelf om de hooggespannen verwachtingen in te lossen. Want Tivoli de Helling staat vol, tjokvol stelletjes vooral. Knuffelbare muziek is immers Ane Brun’s troef. Op haar tweede album ‘A Temporary Dive’ gloeien de warme gitaarklanken als een knisperend haardvuur. Hoogpolige behaaglijkheid is dan niet meer ver weg. Live valt dat laagje vernis van Ane Brun af. Wat overblijft zijn miniatuurtjes uit de school van Ani DiFranco en Joni Mitchell, met een vleugje Nick Drake. Helaas ontbreekt het Ane Brun tijdens haar concerten aan panache. Visueel stellen haar shows weinig voor en een grappige anekdote tussendoor kunnen we op onze buik schrijven. Waar de kracht van de nummers alleen de kar moet trekken, valt op dat Brun’s materiaal zich in één – bijzonder veilig – straatje beweegt. Een kabbelende set zonder uitschieters is het gevolg; kippenvel ver te zoeken. Hoe anders is dat bij het akoestische concert van Henk – Hallo Venray – Koorn, rond middernacht. De zaal is dan al angstvallig leeggelopen. De Ane Brun-fan kon het concept van de avond blijkbaar gestolen worden. Na haar concert was het jas-aan-en-wegwezen geblazen. Hallo Venray-voorman Koorn laat zich er niet door van de wijs brengen. Midden podium: een man en zijn gitaar en een overdosis energie. Onverdroten jakkert Koorn door zijn set heen, aangemoedigd door een handvol fans vlak voor zijn neus. Jaren negentig-rockers in een spaarzaam akoestisch jasje, aangevuld met melige Nederlandstalige nummers en Neil Young- en Daniel Johnston-covers, ze gaan er prima in. Waar Koorn zijn emoties de vrije loop laat, gebeuren wondertjes en voelen we het bij beide dames zo node gemiste heilige vuur eindelijk aanwakkeren. Koorn’s passie, het kabbelende bergbeekje van Ane Brun en een zweem Parijse nachtclubsferen met dank aan Wendy McNeill; ze brachten een afwisselende en vermakelijke avond. Maar het kippenvel blijft bewaard tot het echte eind. Vanachter de draaittafels vergast Dj St. Paul de dansvloer op swingende gouden oudjes en knallende jeugdige branie. Dát hoor je niet elke dag in de disco… Dus worden de voetjes van de vloer gegooid, tot in de kleine uurtjes. En dan staat er toch nog centimeterhoog kippenvel op menige rug. Wat wil je ook; met Jeff Buckley’s ‘Last Goodbye’ als afsluiter? Avond van het Kippenvel met Ane Brun, Wendy McNeill, Henk Koorn en Dj St. Paul Gezien: Tivoli de Helling, vrijdag 22 april 2005