Berlijn is een grote en vooral ruime stad. Een stad bovendien met plaats voor veel méér dan de huidige 3,5 miljoen inwoners. Die ruimte is zichtbaar in de vele stadsparken en brede straten, maar ook vaak verborgen, achter de gevels van huizen: achter elk huisnummer gaan middels voorhuizen, zijhuizen met een hofje en achterhuizen gemakkelijk 30 tot 50 woningen schuil. En niet alleen woningen; ook (voormalige) kraakpanden waarin feesten worden gegeven, galerietjes en min of meer legale café's zijn hier te vinden. Maar je moet het wel even weten. De Berlijners - die overigens vanaf het eind van de middag steevast met een fles bier in hun hand rondlopen - lijken er lol in te hebben om elke dag weer op zoek te gaan naar de nieuwste hotspots. En ondergetekende, sinds drie weken inwoner van Berlijn, al eveneens. Van Polle - gitarist van de Utrechtse band Met Tuiten - hoor ik dat zijn band samen met Pondertone en Mr. Love and the Stallions in Berlijn komt optreden. Een avond met drie (semi-)Utrechtse - hier volslagen onbekende - bands; het Berlijnse publiek is een hoop gewend, maar zou dít ze kunnen boeien? Hoe dan ook: ik ben van de partij, met twee sympatieke Duitsers die ik enkele dagen eerder ontmoet heb. De avond vindt plaats in de Zur Möbelfabrik; overdag een galerie, 's avonds af en toe concertzaal. Maar dat is een publiek geheim. Natuurlijk. Het is niet gemakkelijk te vinden, maar als we een hofje binnenlopen en Polle tegenkomen weten we dat we goed zitten. Trap af, een gordijn gaat opzij en dan zijn we binnnen. En als mijn ogen aan het schaarse licht gewend zijn, zie ik dat het al best druk is. Het 'circuit' heeft wederom zijn werk gedaan! Oude bekenden hier zijn naast de Tuiten ook de oude maar oh zo comfortabele banken, waar hier in de stad ergens een onuitputtelijke bron van moet zijn. Dat het hier een galerie betreft is te zien aan de schilderijen en andere hier aanwezige kunstwerken. Tegen de muur waar het podium is opgebouwd worden videobeelden geprojecteerd. Er is ook een bar, die verraadt dat hier weliswaar niet officieel maar toch zeker officieus vaker feestjes gegeven worden. Al schijnt de Nederlandse eigenaar daar geen vergunning voor te hebben. Zou het daarom zijn dat voor de consumpties slechts een vrijwillige bijdrage wordt gevraagd? Terwijl ik aan de praat raak met Jeroen, de manager van Met Tuiten en Mr. Love and the Stallions, begint Pondertone met een sfeervolle set, die prima tot zijn recht komt in deze setting. De bandleden zijn stijlvol gekleed, en doen me daarmee -net als de mooie melodieën en het gebruik van instrumenten als cello en piano- meermaals denken aan Nick Cave en zijn Bad Seeds. En wanneer het gaat om de gedreven voordracht van zanger Patrick Tersteeg schiet de naam van 16 HP's David Eugene Edwards me te binnen. Een goed begin. Het wordt drukker; meer alternatief uitziende, praatgrage Duitsers mengen zich onder de in het publiek aanwezige bandleden en hun Nederlandse aanhang. Next up: Met Tuiten. Een mondharpduet van Polle en zanger Daniel trekt het publiek opnieuw richting podium. Het is niet de eerste keer dat ik de band zie optreden, maar deze keer spat de lol die ze in het spelen hebben er werkelijk vanaf. De zanger oogt ontspannen; tussen de nummers door vermaakt hij het publiek met intermezzo's in opvallend goed Duits - geen toeval, hoor ik later: hij is van oorsprong Duitser - en de fonkelnieuwe Australische bassist Kai Bergin heeft de nummers al goed in de vingers. De kwaliteit van het geluid is bovendien uitmuntend te noemen. En dat werpt zijn vruchten af: stond het publiek bij Pondertone al aandachtig te luisteren, bij Met Tuiten is dat al even sterk het geval. De geluidsman van de avond, Einar, blijkt tevens de violist/keybordspeler te zijn van Mr. Love and the Stallions. De jongens zien er fotogeniek uit; de bassist in een strak wit mouwloos shirt met rode sterren vormt met de andere bandleden een plaatje dat blijft hangen. Maar vooral de muziek maakt de band een zeer verrassende afsluiter van deze Hollandse avond. Energieke songs die doen denken aan de Von Bondies worden afgewisseld met wat subtielere nummers waarin het tegendraadse geluid van de viool overheerst. Om me heen hoor ik een aantal keer de - voor de hand liggende - naam 'dEUS' noemen. Een associatie die door de band zelf ook niet onder stoelen of bankstellen wordt gestoken: ze laten een van hun nummers zelfs bijna ongemerkt in een stukje 'Suds & Soda' eindigen. Ja, het publiek is nu echt goed opgewarmd en heeft zin om te dansen. En met nummers als het scheurende 'Princess', electropopknaller 'Evil Pop' en het afsluitende 'Paris' lukt het de Stallions op gemak de menigte aan het bewegen te krijgen. En de DJ daarna met zijn soulvolle grooves en funky sounds idem dito. Als we op weg gaan naar de metro, op zijn Berlijns met ons flesje bier binnen handbereik, is het half vier. Op het perron hoeven we echter niet lang te wachten. Zoals het een grote stad betaamt zijn we binnen twee minuten op weg naar huis. Ons ondertussen nog altijd verwonderend over de avond. Want wie had vooraf kunnen denken dat drie hier volslagen onbekende bands zó'n volle bak zouden trekken? Met zó'n aandachtig, enthousiast publiek bovendien; na hun optreden vertelde Polle zelfs dat - tot ieders verrassing - binnen no-time alle meegebrachte demo-cd's waren verkocht. In hometown Utrecht geen dagelijkse praktijk.. Een typisch geval van 'Berlijn zoals Berlijn bedoeld is'? Van de Berlijnse vibe? Of kregen de bands vanavond simpelweg vleugels? Hoe dan ook: een wonderlijke avond. (030) ruft (030) Met Pondertone, Met Tuiten en Mr.Love & The Stallions Gezien: ZurMöbelfabrik, Berlijn, zaterdag 25 september 2004.