Henk van Dorp kondigde dinsdag in het programma Barend & Van Dorp Saybia aan met de woorden: "Ga ze nu zien, dan kun je over twee jaar als deze band wereldberoemd is, zeggen dat je erbij bent geweest." Nu staat Van Dorp niet bepaald bekend om zijn parate muziekkennis, maar woensdag bewees Saybia in de Tivoli, dat de presentator van het borrelprogramma dit keer wel eens gelijk kan krijgen. In totaal zes maal in tien dagen speelt Saybia in Nederland, waarvan het optreden in Tivoli het vijfde is. Alle zes concerten zijn helemaal uitverkocht, wat betekent dat er in totaal zo'n 5.500 mensen de gelegenheid hebben om Saybia live te bekijken. Nu hebben Nederlanders altijd al een zwak gehad voor radiovriendelijke rock (Live, Coldplay), maar Saybia is meer dan dat. Opener van de avond is a balladeer; een band die met slechts één EP op zak al volop in de schijnwerpers staat. Volgens OOR 'om te janken, zo mooi', volgens het publiek bij de Grote Prijs van Nederland 2003 (categorie singer/songwriter) goed voor de publieksprijs. Dat schept verwachtingen; verwachtingen die slechts ten dele werden ingelost. Zeker voor de mensen die nog niet eerder met de muziek van a balladeer in aanraking zijn gekomen, zal het woensdag een vrij lange zit geweest zijn. Op het eerste gehoor is direct al te merken dat de composities van a balladeer prima in elkaar zitten, maar door een gebrek aan energie en afwisseling houdt de band de aandacht niet langer dan een minuut of twintig vast. Het hoogtepunt in de set, in de vorm van een minutenlang durende eruptie van instrumentaal geweld, wordt daarbij ook nog eens in de kiem gesmoord door een misplaatste ode aan Kane. a balladeer is waarschijnlijk de perfecte band voor een intiem koptelefoonconcert, maar lijkt vooralsnog minder geschikt voor een grote zaal als Tivoli. Saybia daarentegen bewijst een uitverkochte Tivoli met ogenschijnlijk gemak geheel te kunnen inpakken. Van de alto met slobberbroek, tot het echtpaar dat één popconcert per jaar bezoekt, van de popcriticus tot de corpsbal, alle handjes gaan na de toegift de lucht in voor een minutenlang durend applaus. En dat is de kracht van Saybia. Hun muziek zit zo goed in elkaar, maar is zo toegankelijk, dat ze elke laag van de bevolking weet aan te trekken. Met wat meer airplay, en dus meer naamsbekendheid, is deze band waarschijnlijk in staat om over een jaar of twee grotere zalen als de Amsterdamse bierhal of zelfs Ahoy' in Rotterdam te kunnen vullen. Dat laatste zou echter wel eens een probleem kunnen worden, omdat de nieuwste cd van Saybia, 'These Are The Days', een beetje de magie mist die op het debuutalbum 'The Second You Sleep' wèl aanwezig was. Woensdag in Tivoli was ook duidelijk te merken dat de oudere nummers op meer respons van het publiek konden rekenen dan de recentere tracks. Nu kan dat liggen aan het feit dat het nieuwe album nog niet zo lang in de winkels ligt, maar het is waarschijnlijker dat het nieuwe songmateriaal (op een enkele track na) gewoon wat minder gewaardeerd wordt. Dat de Deense band dit zelf ook lijkt te beseffen bleek wel uit het feit dat er geopend wordt met twee nummers van de debuutplaat, waarna tijdens de rest van het optreden afwisselend oude en nieuwe tracks te horen zijn. Gelukkig durfde Saybia het wel aan om af te sluiten met het sterkste nummer van het laatste album; de veertien minuten durende 'hidden track'. Een zeer apart staaltje muziek dat je niet zo snel van een dergelijke toegankelijke band zou verwachten. Het tekent de band Saybia, die precies lijkt te weten hoe je een publiek kunt bespelen. Natuurlijk staat de muziek voorop en die wordt dan ook vlekkeloos gespeeld. Maar het babbeltje tussendoor en een biertje toe maken de sfeer tijdens een bijzondere woensdagavond compleet. Een band die dat schijnbaar uit de losse pols presteert, lijkt toe aan het grotere werk. Saybia & support a balladeer Gezien: Tivoli, woensdag 29 september 2004