Zes platen in tien jaar; onder je fans grootheden als Paul McCartney en Elvis Costello. Door de laatste hoogstpersoonlijk uitgenodigd om zijn voorprogramma te verzorgen en wereldwijde erkenning met lovende kritieken van de pers. En toch wil het niet echt vlotten met de carrière van de Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith. Niet miskend, maar ook geen indiestatus of wereldfaam. Gewoon lekker aan de weg timmeren, je ding doen en met 'Retriever', de zesde LP alweer, doorgaan waar je goed in bent: gitaarwerk van de betere liedjessoort met afwisselend jongensachtige en intelligente, diepfilosofische kantjes qua teksten. In Tivoli De Helling strijkt Ron Sexsmith neer met band. In deze bezetting met drum, bas en tweede gitaar kleuren de nummers uit zijn brede oeuvre alsof ze in volle bloei staan. Sexsmith moederziel alleen op dat grote Carré-podium voordat Costello & Steve Nieve hun ding zouden doen; het deed toch wat kaaltjes aan. Dat is nu wel anders. Dankzij zijn kompanen. Sexsmith heeft blijkbaar een flink arsenaal vrienden. Zo werkte hij op zijn albums onder velen met mensen als Tracy Bonham en Daniel Lanois. Niet de eerste de beste. Net zo min als zijn bandleden vanavond. Een strakke ritmesectie begeleidt bekwaam, Sexsmith wisselt tussen gitaar en elektrische piano en zijn zessnarenmaatje breit rustig aan een wollige deken, zonder al teveel franje. Maar soms wel met een verdraaid lekkere bluessolo; heerlijk! Wat we in Sexsmith’s materiaal horen zijn Beatlesque nummers, of een refreintje dat niet zou misstaan op de ‘Jackie Brown’ soundtrack. Maar ook een knipoog naar Sexsmith’s ‘Desert Island Discs’. Daaronder bijvoorbeeld Leonard Cohen en The Beach Boys. Een politiek getint nummer (‘From Now On’)? Ja, het kan allemaal bij Ron Sexsmith! Het knappe is nu juist dat het nergens jatwerk wordt, maar pure assimilatie is van zijn omgevingsfactoren. Weten wat er om je heen gebeurt of inspiratie opdoen uit vergane tijden en er wat nieuws van maken; die eigen draai aan geven. Dat doet Sexsmith met verve. Een setlist die nergens verveelt en door een wat zelfdepreciërend babbelende en met de synthpiano klooiende Sexsmith nog luchtiger wordt. Geen navelstaren dus. Gewoon het spelen van lekkere nummers en vooral zélf niet vergeten te genieten. Zo wordt Ron Sexsmith – met zijn ontwapenende jongensachtige uiterlijk - tot de ideale troubadour voor de zondagavond. Dat zal een netjes gevulde Tivoli De Helling met me eens zijn, getuige het gejoel na de songs. We worden de laatste tijd toch al verwend met klassemannen (en –vrouwen ook hoor) die het ondergrondse weten te overstijgen. Mensen als Josh Ritter die zich breeduit lachend en lieftallig staat te verbazen in een mooi gevulde Paradiso. Sufjan Stevens die binnenkort de Tivoli stil en aan de waterlanders kan gaan krijgen. En nu dus Ron Sexsmith. Ook hij is een goudhaantje uit het boekje. In Utrecht kan hij alvast menig potje breken. Welke stad, welk land, wie volgt? Ron Sexsmith verdient het aan alle kanten. Zeker met een show uit het boekje als deze. Ron Sexsmith & Band Gezien: Tivoli De Helling, zondag 12 september 2004