Bassist Nick Oliveri staat al tijden bekend om zijn voorliefde voor geestverruimende middeltjes. Niet alleen pompt hij ze op allerlei manieren zijn vaak onblote, getatoeëerde lijf in, ook zijn solo plaat- en songtitels verwijzen ernaar. Dat werd collega-Queen of the Stone Age Josh Homme op een gegeven moment toch wat teveel. Exit Oliveri dus. Op zich lijkt het jammer dat de Queens een boegbeeld verloren hebben. Een man die in Kyuss, de Dwarves en elders zijn sporen verdiend heeft en ook in de Queens meer dan zijn mannetje stond. De eerlijkheid gebiedt toch wel te zeggen dat Oliveri nu ook weer niet ’s werelds meest getalenteerde zanger was, maar qua baswerk kwam hij aardig voor de dag in de stonerrock van het post-Kyuss-tijdperk. Nick ligt eruit, Homme nozemt wat aan met The Eagles of Death Metal en probeert een nieuwe Queens-plaat eruit te werken. Oliveri liet zich niet uit het veld slaan en stond verrassend snel alweer op de planken. Als voorprogramma deed hij een serie akoestische optredens. Lekker solo; een man een zijn gitaar. En ook met zijn band Mondo Generator is hij weer druk in touw. Je wil niet weten hoe die man thuis is. Waarschijnlijk niet te genieten, zo vaak verkiest hij de rondreis over de wereld boven het thuishonk. In een matig gevulde Tivoli De Helling blijkt in eerste instantie dat mijnheer de geluidsman iets te lang in dramatisch veel te harde herrie gestaan heeft. Het is een gegeven dat als eerste de hoge frequenties uit je gehoor verdwijnen en dat heeft De Helling geweten! Op oorverdovend volume werd een messcherpe, cirkelzaagmix de zaal ingestuurd die Mondo Generator geen eer deed. Oordoppen deden hun werk en het hoog werd tot acceptabele niveau’s terug gebracht. Toch liet de meerderheid van het spaarzaam opgekomen publiek willens en wetens zijn trommelvliezen afschrijven op deze baggermix. Daar kan Mondo Generator zelf weinig aan doen. Klopt als een spreekwoordelijke bus. Je huurt de man zelf in, maar daarna is het hopen dat hij zijn werk goed doet. Hetzelfde geldt andersom voor de band. Die was strak. Absoluut. Maar daar was dan ook zo ongeveer alles mee gezegd. Met een viertal Queens of the Stone Age-nummers redde Oliveri de boel niet. Nee, het was pas in de slechts twee wat langer durende jamstukken dat de brille van de echte stonerrock naar voren kwam. Een gevoel dat we nog kennen van Kyuss’ ‘Welcome to Sky Valley’. Helaas dan veel te kort. Veel en veel en veel te lang daarentegen was het akoestische intermezzo waarop De Helling getrakteerd werd. Was het maar een fuif geweest! Nee, wat Oliveri, eerst nog met en daarna maar liefst vier nummers helemaal zonder begeleiding presteerde, was te tenenkrommend voor woorden. Dan valt pas echt op hoe beperkt ’s mans zangcapaciteiten zijn, hoe vaak weinigzeggend zijn teksten en hoe zieltogend simplistisch zijn gitaarspel. Met dat laatste is overigens niets mis. Als je er maar iets tegenover weet te zetten. En dat kon Nick Oliveri niet. Hij revancheerde zich nog aardig met een op Sabbath-grooves (hij heeft nog een show meegedaan met de coverband Hand of Doom en is zelfs te horen op hun liveplaat!) gefundeerde stamper, maar het kwaad was al geschied. Een bliksemsnelle terugkeer naar het podium voor de plichtmatige toegift veranderde daar niets aan. Mondo Generator bleef ergens halverwege hangen. Meer dan een: “Wel aardig” kon er na afloop dan ook niet vanaf. De conclusie moet helaas luiden dat Nick Oliveri op zijn best is met andere talenten om zich heen. De man is geen geniale bassist, een eigenlijk vrij slechte zanger, maar een mooie toevoeging aan een geoliede machine. Zeker wanneer iemand anders de vocalen hanteert. Als Oliveri dan een paar nummers mag brulboeien op zijn beste punkstoner-manier, hoor je mij niet klagen. Zo deed hij het met verve bij de Queens of the Stone Age. Zo hoor ik het graag weer. Vanavond waren die momenten te spaarzaam. Wat er resteerde was gewoon veel en veel te weinig; een man van Oliveri’s statuur onwaardig. Mondo Generator Gezien: Tivoli de Helling, woensdag 1 september 2004