Soms heb je nog wat energie over en die moet je kwijt. Ik zou in EKKO kunnen blijven voor de Cybergothic dancenight, maar zit al een beetje aan de persoonlijke tax qua vervormde basdreunen. Op naar het ACU dus. Daar speelt een bandje uit Winnipeg, Canada: The Paperbacks genaamd. Toch eens even zien of het waar is wat er over deze vier gezegd wordt. Ze zouden niet misstaan tussen The Weakerthans, Death Cab For Cutie of Built to Spill. En daarmee wek je verwachtingen. Gelukkig begint deze ACU-avond niet op tijd. The Paperbacks heb ik nog helemaal kunnen meepakken. En hoe! Een jong bevlogen bandje met een poppy emorockende indieinslag knettert van speelvreugde. Al is de ACU zaal zieltogend leeg, het kwartet op het podium spaart zichzelf niet. De drummer doet verwoede pogingen de slagwerker van Stuurbaard Bakkebaard naar de kroon te steken in het maffe bekken trekken. Ondertussen zingt hij wel een aardig partijtje tweede stem mee. Maar de echte blikvanger op het podium is de tweede gitarist. Met geinige spasmen in de beentjes en een verbeten of moeilijke blik op zijn gezicht zou hij niet misstaan in bijvoorbeeld Franz Ferdinand. Een genot voor het oog dus. De oren kregen ook al genoeg leuks te verwerken. Laverend tussen zachtwiegende swing die we wel kennen van The Smiths en meer rammend werk met scherpe randjes uit de emoschool, zijn The Paperbacks op dreef. Opwekkend, energiek, soms gezegend met een Buffalo Tom-achtige stem, dan weer ronkend zoals Amerikaanse collegerockbandjes dat zo pakkend kunnen. In het middengebied daartussen staan vier jongemannen. Een halve wereld van huis spelen ze avond in avond uit door Europa. Hun ziel en zaligheid onder de arm. En steeds maar weer alles geven. Zo vaak kom je ze niet tegen; die blijde verrassingen. Vanavond stond er een in ACU. Moe, maar voldaan, de overtollige energie kwijt, kom ik thuis. The Paperbacks’ cd “An Episode of Sparrows” verdwijnt in de speler. De kamer vult zich met fijne liedjes, ietsje minder opgefokt en puntig dan op het ACU podium. Maar die link met The Weakerthans, Death Cab For Cutie en co dan? Die is er zeker. Op plaat klinkt zanger Doug McLean lieflijker, als een volleerd romantisch en tragisch poëet. Bovendien maken een xylofoontje en piano het plaatje helemaal af. The Paperbacks hebben me voor zich gewonnen! Vreugde na zo’n ontdekking overheerst dan ook na dit latertje. Uitslapen doen we morgen wel weer. Dan is er weer een dag: de nacht is evenwel aan The Paperbacks… The Paperbacks Gezien: ACU, vrijdag 15 oktober 2004