Je kunt lang en breed bomen erover opzetten, maar The Gathering heeft veel ‘goodwill’ gekweekt met hun megaklapper ‘Strange Machines’. Een vorm van wat we nu gothicmetal zouden noemen, maar dan van ver voordat die term überhaupt geboren was. Voortborduren volgens dat stramien was The Gathering te makkelijk. En dus werd al snel Pink Floydiaanse progrock aan het palet toegevoegd. Om daarna maar meteen goed door te slaan naar wat we misschien het best kunnen omschrijven als 'symfonische progtripmetal met dameszang'. Tsja, zo gemakkelijk om je niet weg met The Gathering! In Tivoli donderdag is het geen akoestische samenkomst. Al had het misschien best wel wat gehad; Anneke van Giersbergen’s frele stem kaal en puur ondersteund door warm getokkel. Nee, de stekker ging er onverbiddelijk in en de vijf uit Oss geven gas. Alhoewel… De start is verre van vlekkeloos. Op bijzonder laag volume vallen de breedvoerige nieuwere tracks bijna dood in de voor tweederde gevulde zaal. Getuige de Nightwish en aanverwante shirts zijn de metaalliefhebbers goed vertegenwoordigd, al spotten we ook een flinke lading 'diehard' symofanaten. De laatste soort komt dik aan zijn trekken, maar is veruit in de minderheid. Want ook de publieksreacties verraden het al gauw: oud werk met stevige gitaarmuren, dat wil Tivoli horen. Wanneer dan inderdaad een paar nummers van 'Mandylion' (1995) en 'Nighttime Birds' (1997) langskomen, gaan de handjes de lucht in en is het gejuich niet van de lucht. Helemaal terecht overigens, want de band zelf geniet met volle teugen van het ‘los gaan’ op eigen werk. En dat spelplezier is hoor- en voelbaar: The Gathering knalt inmiddels op volle oorlogssterkte door de Tivoli. En zo hoort het ook. Deze nummers moet je horen, zien en vooral vóelen. Onderbuikschuddend laag dus, en zo gebeurt het ook. Toch dringt de hamvraag zich ergens gedurende de show op. Hoe relevant is The Gathering in 2004 eigenlijk nog? Daarop is geen simpel antwoord te geven. Puur kijkend naar de reacties in Tivoli vanavond, ben je geneigd te zeggen: niet of nauwelijks. Je zou bijna denken te maken te hebben met een band die teert op vergane glorie. Een groep die links en rechts is ingehaald door bands als After Forever of het inmiddels zelfs Radio 538-fähige Within Temptation. Daarmee doe je The Gathering echter gruwelijk tekort. Vooral in de uitgesponnen secties vinden de Osschenaren een nieuwe stem. Een geluid dat neigt naar gratuite symfo of tenenkrommende prog, maar toch steeds veruit aan de goede kant van de scheidslijn blijft. Wanneer The Gathering op de jam-toer gaat, zoals in de toegift, is de bijna spacey of postrockende metal stuwend, bezwerend en hypnotiserend tegelijk. Magisch bijna. Precies die laatste nummers, vol passie, kracht en spanning doen me verzuchten: waarom kan het niet een hele show lang zo zijn? Natuurlijk, dat heeft te maken met het beroemde 'erin komen', maar ook en vooral met het bedienen van je publiek. De samengekomen Gathering-aanhangers blieven toch nog steeds vooral het oudere werk. Speel je dat niet, is het voor hen geen goede show. Zo is het helaas en niet anders. The Gathering is in 2004 hoe dan ook nog steeds een band met een eigen gezicht. Dan heb ik het niet alleen over het guitige koppie van Anneke van Giersbergen, maar vooral over de durf om van de platgetreden geijkte paden af te wijken. Dat mag de boer dan misschien niet vreten, relevant is het wel. Hadden maar meer Nederlandse bands het lef om zijn publiek zo van zich te vervreemden door spannende wegen te zoeken! Een dikke pluim dus voor het lef van The Gathering. En dat dus – let wel – zónder ‘Strange Machines’! The Gathering. Gezien: Tivoli Oudegracht, donderdag 7 oktober 2004.