Met een ijskoud biertje in de hand, spreek ik de frontman van de Grooms enigszins zenuwachtig aan. Mauro Pawlowski, rockgod op microniveau, is namelijk niet alleen een begaafde artiest en imponerende performer, hij is vooral bijzonder beleefd. Die hoffelijkheid maakt het eerder moeilijker dan makkelijker om hem zomaar aan te schieten, het verstramt de conversatie aanmerkelijk. Een eerste poging dan maar: het voorprogramma, Taxi to the Ocean. Tijdens hun optreden kiezen Mauro en zijn Grooms weliswaar voor een pintje buiten het pand, maar van vorige optredens (Taxi verzorgde eerder in Antwerpen het voorprogramma van de Grooms) was een positief beeld gebleven: 'Ze zijn goed, het rockt.' Alle lof die je van hem zou wensen. Door naar zijn optreden vanavond. Wat te verwachten? De lippen licht getuit, een handje in de lucht werpend, ironiseert Pawlowski het aanstaande meteen: 'Allez, rock, hè?' Vandaag geen alter ego's (Somnabula is heen, Otot moet officieel nog aan ons verschijnen), geen folk en geen pop, vanavond louter rock. Het hele oeuvre staat open, zolang het maar knalt. En natuurlijk doet het dat. Na verdienstelijk te zijn opgewarmd door Utrechts eigen Taxi to the Ocean, dat op het podium aanmerkelijk meer ballen betoont dan van eerder gehoord materiaal verwacht mocht worden, is het tijd voor de Grooms. En zoals het een Mauro-show betaamt, krijgt men waar voor zijn geld. Briesende riffs, lome ritmes, gestoorde akkoorden: het is het geluid van de Evil Superstars op hun kwaadaardigst. En terwijl het geheel muzikaal voortstampt, doet Mauro vooral wat Mauro ook het beste kan: schmieren. Zonder te grote woorden te willen gebruiken, durf ik te stellen dat er weinig mensen in de rockmuziek zitten die de regels ervan zo goed kennen en bespelen als dit dunne heertje. Hijgend, kirrend en lonkend pronkt hij op het podium. Of hij met het idee van show spot of dit juist ten volste beleeft, wordt nooit volledig duidelijk: Mauro stapt van pose naar pose, het waarom blijft voor de toeschouwer onduidelijk. Mauro's uiterst beleefde natuur indachtig, is het zelfs goed mogelijk dat hij het verschil tussen het luchtgitaarspelen in de slaapkamer (waar het hoort!) op je eerste Nirvana-plaatje en het zelf spelen op het podium nauwelijks ziet. In alle oprechtheid net doen alsof en het toch menen. Is dat geen ironie meer? Blijft natuurlijk de muziek over. En die is eigenlijk al vanaf Evil Superstars-debuut 'Love is Okay' uit 1996 behoorlijk herkenbaar. Soms zacht, vaak hard en dik, altijd gestoord en vooral heel erg eigen, heeft Mauro altijd een eigen koers bevaren, zelfs binnen de tamelijk experimentele Vlaamse rockscene. Terwijl de rockmuziek sinds 1996 al vele diepte hoogte- en dieptepunten heeft gekend en het laatste jaar met Strokes en Stripes weer een ware opleving kent, is Mauro toch altijd Mauro gebleven. Ook vanavond is de speellijst een klein overzicht van de verschillende projecten waarin de goede man zit of heeft gezeten, Black Europe, de Evil Superstars, de Grooms, alles gaat naadloos over in elkaar, al dan niet met een stuwend 'Eins!, Zwei!, Drei!, Vier!, Funf!' aan elkaar gegild. Ironie of niet, het geheel straalt een keiharde overtuiging en krachtige muzikaliteit uit, die om onbegrijpelijke redenen zijn weg naar het brede publiek niet weet te vinden. En hoewel de mannen op het podium noch de mensen ervoor dat erg lijken te vinden, is het ergens jammer dat een band die voor het stadion bedacht lijkt, het nog altijd op kleine podia moet brengen. Al lijkt alle toeschouwers dat gezien deze schaal, tegelijk ook prima te bevallen. Mauro Pawlowski & The Grooms en Taxi to the Ocean. Gezien: EKKO, zaterdag 8 mei 2004.