Als je de bands die maandag in de Amsterdam Arena speelden (Metallica, Korn en Slipknot), op zou delen in drie generaties, dan zouden Chimaira en Killswitch Engage ongetwijfeld tot de Slipknotgeneratie horen. Niet dat deze twee bands ook met negen mannen in vreemde pakken op het podium staan, maar muzikaal gezien zijn er, en dat geldt vooral voor Chimaira, wel degelijk overeenkomsten. De avond werd afgetrapt door twee andere Amerikaanse metalbands in opkomst, te weten God Forbid en Shadows Fall, waarvan de laatste onlangs nog op Dynamo Open Air speelde. God Forbid is het makkelijkst te omschrijven als een grote bak herrie, waarin nauwelijks structuur te ontdekken is. Shadows Fall bracht het er beter vanaf, maar desalniettemin waren het de dreadlocks van zanger Brian Fair (circa 1,5 meter lang) die de meeste indruk maakten. Zodra hij deze in de rondte begon te zwaaien deden de andere bandleden graag een stapje opzij. Chimaira was van een heel andere orde en had wel aan de muziek genoeg om interessant te blijven. Snoeiharde riffs werden als mitrailleursalvo's op het publiek afgevuurd, in combinatie met de ijzingwekkend gegil en geschreeuw van Mark Hunter. Doordat het geluid echter te hard stond kwamen sommige nummers niet helemaal uit de verf en leek het meer een grote brei van geluid die de zaal in werd geslingerd. Een goed voorbeeld hiervan was afsluiter (en tevens lijflied van menig depressieve tiener) Pure Hatred, wat verzandde in een grote bak herrie, waarin het oorspronkelijke nummer nauwelijks meer te herkennen was. Het hoogtepunt voor de moshpitliefhebber kwam halverwege de show van Chimaira. Hunter, alias 'Metal Mozes', deelde de zaal in twee helften en begon deze tegen elkaar op te peppen. Met het invallen van de ongenadige gitaarriffs werd het startsein gegeven om eens flink op elkaar in te rennen. Killswitch Engage moet het niet hebben van de pompende riffs, maar is stukken melodieuzer. Dat blijkt ten eerste uit de zanger, die in tegenstelling tot zijn collega's afgelopen donderdagavond, niet alleen schreeuwend zijn lyrics over het publiek sproeit, maar ook wel eens ingetogen en melodieus voor de dag wil komen. Daarnaast zijn de muzikanten van Killswitch Engage een stuk begenadigder dan bijvoorbeeld die van Chimaira, waar een enkele poging tot een gitaarsolo jammerlijk mislukte. Ook de afsluiter van de avond had echter te maken met een volume dat elk trommelvlies binnen een half uur onomkeerbaar weet te beschadigen. Nu moet een metalconcert natuurlijk hard zijn, maar zo hoog als het volume donderavond stond heb ik het nog nooit meegemaakt. Zelfs helemaal achterin de zaal kon je je broekspijpen herhaaldelijk voelen trillen. Het grootste gedeelte van het massaal toegestroomde publiek maalde hier echter niet om en maakte er een groot feest van. Vooral toen zanger Howard Jones een aantal nummers voor het einde de oproep deed om zoveel mogelijk van het podium te springen was er geen houden meer aan. De doorgewinterde bandjeskijker stond dan ook het laatste kwartier tegen een podium vol met springende tieners aan te kijken, wat het serieus nemen van deze band zeker bemoeilijkte. Desalniettemin is het een compliment waard dat 'hippe' metalbands als Chimaira en Killswitch Engage nu eens niet voor de 013 of Melkweg kiezen, maar gewoon naar Utrecht komen. Met onder meer Morbid Angel, KFMDM en Summer Darkness nog voor de deur kan de Utrechte metalfan zijn hart de komende weken meer dan ophalen. Killswitch Engage, Chimaira, Shadows Fall en God Forbid Gezien: Tivoli, donderdag 24 juni 2004