Quentin Tarantino is een notoire pulpliefhebber; slechte acteurs, goedkope special effects, afgrijselijke verhaallijnen, de echte cultliefhebber wil niets liever dan dat. Dat Tarantino pulp echter ook in goud kan laten veranderen, werd woensdag maar weer eens bewezen bij het optreden van de Japanse rock'n'roll meidengroep The 5678’s in het stampvolle EKKO. Een paar jaar geleden hingen de dames hun gitaren nog aan de wilgen. Maar na hun spectaculaire optreden tijdens de meest memorabele slachtingsscène van 'Kill Bill' was een comeback voor de 5678's natuurlijk onvermijdelijk. Ineens konden de dames zomaar de hele wereld rond toeren. Het ijzer smeden terwijl het nog heet is, noemt men dat. En dus was EKKO op deze curieuze avond volledig uitverkocht. Buiten schijnen zelfs mensen pogingen gedaan te hebben de portier om te kopen, uiteraard tevergeefs. Binnen warmde de damespunk van de Lullabelles het publiek op voor wat komen ging. Dat Japanners heel anders in elkaar steken dan wij westerlingen, bleek direct bij het begin van het optreden. Prijsnummer 'Woo-Hoo!' (tevens het antwoord op onze recente prijsvraag) werd direct als eerste weggegeven, nog voordat het publiek de kans had gekregen echt in de stemming te komen. Om er maar vanaf te zijn misschien? Hoe dan ook, na een nummer of vier kwamen de dames pas echt op gang. En na die vier nummers had de band de zaal wel helemaal voor zich gewonnen. Wat het nou precies was met de 5678's, is niet echt uit te leggen. Goed was het niet, zoveel was duidelijk. Het recept van The 5678’s is simpel. Drie Japanse dames die eigenlijk geen noot fatsoenlijk kunnen raken, spelen Engelstalige rock'n'roll liedjes. Een deel covers, een deel eigen werk. Niet gehinderd door een goede stem of een goede beheersing van de Engelse taal geven ze zich geheel over aan hun repertoire. Eerst nog wat braafjes, later wat losser. Met een soort aandoenlijke liefheid verraggen de dames klassiekers als Booker T.’s 'Green Onions'. Tijdens de soundcheck had de geluidsman bovendien de instructie gekregen op gezette tijden de nodige Phil Spector-effecten aan de verschillende instrumenten toe te voegen. Een tikkie surf; zie daar de Tarantino-connectie. De vraag of dit trucje langer dan één scène leuk blijft werd met een hardop 'ja' beantwoord. Of beter, zoals de dames het ons zelf lieten zeggen: 'Hai!'. Om de clichés over Japanners nog maar eens te bevestigen, maakte de drumster voor de toegift nog uitgebreid foto’s van het publiek. Wie vanavond een retestrakke band verwacht had, kwam ongetwijfeld bijzonder bedrogen uit. Maar aan de reactie van het publiek te zien, waren dat er slechts weinigen. Zelden speelt zo’n slechte band voor zo’n volle, enthousiaste zaal. De looks, de volle zaal, de hype en het onweerstaanbare accent maken The 5678’s tot de perfecte cultband. De enige vraag die nog rest is of de dames keurig maandelijks een cheque uitschrijven aan Quentin Tarantino…