Terwijl elders in het land het EK voetbal leeft en Oerol in volle gang is, presenteert Starsound Studio vier bands in Tivoli de Helling. Het is rustig. Twee man security staat voor de deur. Wild gebarend vertellen zij elkaar hun laatste avonturen. Bij de bar staan wat mensen in de oranje sfeerverlichting van de Helling. Iets dat overigens niets met het EK te maken heeft. Een hertenkop kijkt op de bezoekers neer. ‘Hert is hier gezellig’, staat er op de muur. In de zaal staat het publiek, vooral vrienden en bekenden van de eerste band, te wachten. De laatste hand wordt aan het geluid gelegd. Dan is het de beurt aan Stretcher. Een zwart rokje met witte stippen en een kanten randje verrijkt het podium. Het is de outfit van Pien, zangeres van Stretcher. Best lef hebben. Ze lijkt toch geen twintig meer. Gelukkig kan ze het wel hebben. Niet onverdienstelijke popliedjes klinken uit de boxen en het publiek heeft er plezier in. De techniek schijnt af en toe een beetje ingewikkeld te zijn voor, met name, de gitarist. Onderbrekingen die hiervan het gevolg zijn, kosten dierbare speeltijd. Jammer. Het haalt de vaart uit het optreden. Een onverwacht schitterende tweede stem komt ondersteunen. Met een sigaret in de ene hand en de andere hand in de broekzak brengt hij in Stretchers popsongs een subtiele dimensie aan. Na zijn bijdrage duikt ‘Mr. Unknown’ zo snel mogelijk het publiek weer in. Slow-tempo is Stretcher innemend, in lieve popliedjes met de warme stem van Pien. Bij het snellere werk wordt het allemaal wat rommelig. Dat is zonde. In akoestische setting gebrachte luisterliedjes a la K’s Choice zijn de kracht van deze formatie. Als deze mensen het daar vooral bij houden, kunnen ze nog wel eens een heel intiem optreden neerzetten. De smeuïgheid komt vooral van de kortgerokte Pien, die voor het eerst na een lange ziekenhuisopname weer op de planken staat. ‘De volgende gitaarriff hebben we gekregen van Stefan van Walker Diver. Het is een moeilijke riff. Te moeilijk voor Walker Diver. Daarom hebben wij hem gekregen’, zegt ze droog. En een niet al te ingewikkeld gitaarwerkje klinkt door de zaal. Smullen. Rockclichés alom vormen de boventoon bij Wasted uit Zeist. Inclusief zanger in strakke leren broek, zweetbandjes en wijdbeens-staande gitarist en bassist. Heerlijk! Wat een overtuigende band. Alsof ze voor 20.000 mensen staan spetteren ze van het podium. Interessante ‘rock-attitude’ kom je niet vaak meer tegen, maar deze band presteert het. Pure rock ’n roll, dat is wat het is. Songs met een uitstekende opbouw, voeg daar pakkende riffs, goed samenspel en uitstraling aan toe en deze mannen komen er wel. Gitarist ‘Frank Suicide’ vertelt na het optreden dat hun tape net is gemastered in Wisseloord. ‘We zijn er heel blij mee.’ In de gaten houden, dus. Dan de countrypop van Walker Diver. Het optreden is vrolijk en muzikaal goed, maar het blijft wat aan de oppervlakte. Het geheel mist aan dynamiek. Deze band lijkt duidelijk beter tot zijn recht te komen in een volle zaal. Respect voor de muzikaliteit van deze mensen, vooral ook Sandusky-gitarist Mathijs Peeters, maar ze kunnen beter. Leuk detail is de hippe zwarte basgitaar met glitter, die bij de verder wat minder opvallende verschijning van de band schril afsteekt. ‘Niels, onze zanger, is tijdelijk uitgeschakeld'. Zo begint het optreden van skaformatie The Shenanigans. Hun zanger ligt in het ziekenhuis. Het is dus improviseren geblazen. En dat doen ze zeker niet onverdienstelijk. Hun ska met een scherp randje is strak, heel sterk en ideaal om een feestje te bouwen. And so it’ll be: de zanger en bassist van DFD stuiteren door de zaal. Als de instant-singer cq. saxofonist een poging waagt te zingen, geeft hij toe: ‘dit was wel heel treurig.’ Geeft niets, jongens, jullie zijn leuk. En die zang, dat vergeten we wel weer. Noot van ondergetekende: Utrecht, gaat heen en steun projecten als deze! Ze zijn broodnodig en waard om bezocht te worden. Starsound Studio Presents Stretcher, Walker Diver, Wasted en The Shenanigans. Gezien: Tivoli de Helling, donderdag 17 juni 2004