Zondag 27 juni 2004. Vandaag staat Parkpop op de agenda. Wij van Sandusky moeten om half zes spelen op het Locals Only-podium en om drie uur aanwezig zijn. Om half twee die middag rij ik helemaal volgeladen naar Bob, onze toetsenist. Hij is nog maar net wakker en heeft 3 uur geslapen. Hij heeft vannacht moeten werken bij de Paleisrevolutie. Bob stapt in en valt direct weer in slaap. De rit naar Den Haag is niet zo lang. Probleem dan is alleen dat wij bij het Zuiderpark moeten komen. De rit in Den Haag duurt net zo lang als de rit naar Den Haag. Hadden we de routebeschrijving maar mee moeten nemen. De rest van de band komt vanuit Limburg per trein. Hoe rock ’n’ roll kan het zijn! Vandaag is helemaal raar want onze eigenlijke bassist Guido is er niet bij. Hij heeft een familiefeest waar hij niet onderuit komt en waarschijnlijk niet onderuit wil komen. Vandaag hebben we Sandusky-bassist van het eerste uur (toen Sandusky nog niet eens Sandusky heette) Frank Jansen bij ons. Twee repetities gehad en we zijn er klaar voor. Achter het Local Only-podium ontmoeten we elkaar. Iedereen is rustig. Ook te begrijpen, want het grote wachten is aangebroken. Bij Bob begint er iets van leven te komen. Ondertussen komen we de mensen van Sunwoofer tegen. Altijd leuk om bekenden uit dezelfde stad tegen te komen. Nadat we worden gevraagd uit te laden en op te bouwen begint de spanning te komen. Bob wordt zowaar wakker en Luc (zanger-gitarist en songschrijver) begint met zijn rituelen. Na het opbouwen is het weer wachten. We mogen na Sun.Woofer, die nu op het linkerpodium staan te spelen. Ik begin zelf ook spanning op te bouwen en Luc is nog steeds bezig met zijn rituelen (gitaar stemmen, vier keer van podium naar auto lopen zonder iets te halen of wat dan ook, gitaar stemmen, gitaar stemmen, tape vragen, gitaar stemmen, op en neer lopen zonder bedoeling en de hele cirkel begint weer van voor af aan). Bij iedereen begint het nu te borrelen. Wouter onze drummer is de rust zelf. Maar goed ook, want een rustpunt is bij ons een vereiste. En dan mogen we… Nog even de Sandusky-yell en dan 25 minuten lang (dat is dus helemaal niet lang) knallen. Het is voorbij voordat we er erg in hebben. We vinden zelf dat we lekker hebben gespeeld. Podiumgeluid was erg fijn en erg hard. We hadden nog graag een half uurtje er aan vast geplakt, maar dat mocht dus niet van de organisatie. Altijd mooi om te zien, hoe Luc er helemaal voor gaat. Elke keer die spanning van tevoren en elke keer gaat hij weer voor 110 %. Oei, oei, oei, wat heeft hij dit nodig. En dan Bob. Van tevoren is hij meer dood dan levend, maar op het moment zelf is hij er. En hoe. Alhoewel…aan sommige gezichtsuitdrukkingen te zien is hij er juist ook weer niet. Na afloop snel alles weer inladen. Luc en Frank gaan direct terug naar Limburg omdat Frank met zijn eigenlijke band nog een optreden heeft staan. De rest loopt wat over het terrein. We blijven niet lang. Bob en ik zijn moe. Nadat we Eleven zijn tegengekomen, hun optreden hebben gezien, hun onze bonnen die over zijn hebben gegeven, gaan we naar huis. Moe en voldaan zijn we om 20.00 uur thuis. Ruim op tijd dus voor de kwartfinale tussen Denemarken en Tsjechië. Wat is Sandusky een coole band om in te spelen! Groeten, Mathijs van Sandusky. Sandusky opent maandag 5 juli voor Reigning Sound in EKKO en luistert zaterdag 28 augustus het Utrechtse Zinin-festival op.