Voor het eerst in de geschiedenis opende Muziekcentrum Vredenburg de deuren voor een waar popfestival. Op drie podia in het labyrintische gebouw kwam een keur aan artiesten voorbij. En daarmee was meteen de eerste stap gezet op weg naar de verbroedering van de grote Utrechtse podia die straks in het toekomstige Muziekpaleis zijn beslag moet krijgen. Aan het voetbal heeft het niet gelegen, de bezoekersaantallen waren voor een eerste keer minimaal redelijk te noemen. Stonden de Utrecht Allstars en Mintzkov Luna nog voor een minimaal gevulde Grote Zaal te spelen, dat werd allengs anders. Motorpsycho trok een goed gevulde bak (en bewerkstelligde zelfs iets wat op een pit kon lijken) en ook Phoenix en Vive La Fête konden op prima publieke opkomst rekenen. Boven was het niet anders. Na wat zoekwerk werd de Kleine Zaal gevonden. Die Anarchistische Abendunterhaltung had niet te klagen, noch Magnus. Alleen bij Under Byen leek de voetbalwedstrijd toch net even belangrijker. De foyer zat nokkievol voor het grote doek en op elke plaats waar een tv hing hadden zich groepjes Oranjelegionairs verzameld. Ieder het zijne en God voor ons allen. Want met een brilstand de verlenging ingaand, misten de voetbalaanhangers wel een paar fraaie acts. In de foyer was er geen doorkomen aan, toen het smerige Pink Grease speelde of de maffe Japanse tornado van Electric Eel Shock over het podium raasde. Een vreemde plaats voor een podium, enigszins gehandicapt door het zicht belemmerende zuilen, maar het kon ermee door. Zelfs een verlenging en de volgende strafschoppenserie kon het programma niet in de war schoppen. Het in een uitzinnige feeststemming verkerende publiek liet zich nu werkelijk alles welgevallen. Opvallend aan het publiek was de diversiteit. Variërend van indiesnobjes, emogangers en Motorpsycho-adepten enerzijds tot freaky geklede fashion victims of publiek dat je normaal gesproken in grand cafés als de Winkel van Sinkel zou verwachten. Daartussen was soms nog de verdwaalde vaste klant van het Muziekcentrum te ontwaren. Al met al een vreemde mix, op een festival dat duidelijk een brug wist te slaan tussen de verschillende culturen die er in muzikaal Utrecht bestaan. Dat is niet in het minst op het conto van de programmering te schrijven. Niet alleen kwam het modieuze beatgeoriënteerde publiek aan zijn trekken met hitacts als Phoenix, Vive La Fête en het sexy Magnus. De vuige rockers, liefhebbers van onderkoelde indiepracht; ook zij hadden geen reden tot klagen. Variatie alom dus. Revolutionair was diezelfde programmering nauwelijks. Het Muziekcentrum werd ingenomen door een breed scala aan acts en een divers publiek. Daarin valt de revolutie te onderkennen. Voor de rest was het maar de vraag of ‘alles na zeven uur anders is’. Grote namen werden gekoppeld aan opkomende acts, maar er zat weinig materiaal tussen wat we nog niet eerder hadden mogen aanschouwen. Dat doet evenwel geen afbreuk aan de conclusie dat deze combinatie van factoren prima uitpakte. Met een paar merch-standjes, heuse signeersessies en een 3VOOR12/Utrecht-balie in de doolhofgangen van het Muziekcentrum, was het plaatje helemaal af. De eerste editie van De Paleisrevolutie dichtte zaterdag de kloven tussen de verschillende hoeken en niches in het Utrechtse concertlandschap. Daarmee is de eerste stap gezet op weg naar de integratie die in het beoogde Muziekpaleis zijn beslag moet krijgen. Zo is alles inderdaad anders na deze zeven uur durende uitputtingsslag. Want de revolutie is ontketend, vreedzaam en muzikaal erg smakelijk. En derhalve voor herhaling vatbaar. De Paleisrevolutie Gezien: Muziekcentrum Vredenburg, zaterdag 26 juni 2004.