“We willen nu wel eens de popzalen in. En hoe doe je dat? Door pop/rock te spelen.” Spontaan gruwelt Joram, zanger en gitarist van Most Unpleasant Men, van de zojuist door hem gehanteerde genrebenaming. Maar Jelte, pianist en zanger, moet beamen dat ze op het moment wat moeilijk te plaatsen zijn. “De ene keer treden we op als duo, dan weer met bas en drum en soms ook met strijkers. Dan is het logisch dat zalen niet zo goed weten waar ze ons moeten boeken.” De twee vormen samen de spil van de band die nu al zo’n drie jaar actief is en in die jaren reeds talloze bezettingen kende. “We houden ervan om verschillende dingen en bezettingen te proberen”, vertelt Jelte. “Dat is altijd wel het plan geweest, maar dat wil niet zeggen dat er ook echt een planning in zit. Het is meestal gewoon een kwestie van omstandigheden.” Zo trad het duo laatst weer een paar maanden akoestisch als duo op, omdat de bassist er mee opgehouden was en vaste drummer Robert een tijd in India zat. Als “tijdsdocument” is er nu dan de nieuwe EP opgenomen als duo, vrij kort overigens na de vorige EP die met de hele band werd opgenomen en oktober vorig jaar verscheen. Het akoestische geluid dat de heren hierop laten horen, met een grote rol voor toetsen en allerhande exotische instrumenten zoals de melodica, maakt hen een buitenbeentje in de Utrechtse popscene. Joram: "Het gaat ook niet zo gemakkelijk, akoestisch spelen, want de meeste zalen hebben geen piano staan. Dus dan moet je de hele tijd met zo'n elektrische piano lopen zeulen." Jelle: "Ja, of je wordt een soort Wibi Soerjadi, met de hele tijd je eigen vleugel overal naartoe." De nummers van Most Unpleasant Men hebben volgens de mannen invloeden van "pop tot jazz tot klassiek tot geïmproviseerde muziek. Vooral in het begin werden we ook veel door journalisten vergeleken met Zita Swoon en de hele Antwerpse scene, die erom bekend staan ook niet echt één geluid te hebben. Dat vonden we ook wel een groot compliment." Ook de heren zelf spelen volgens oud Antwerps gebruik in hobby-bandjes, Joram in Zola en Jelte in het kurieuze gezelschap Durk Attaturk. Collegialiteit voelen ze met bands als We vs. Death ("Alleen al omdat die met een trompet spelen, dan vind ik het gelijk al interessant", zegt Jelte) en het Rosa Ensemble, dat volgens Joram "klassiek met een poptwist" speelt en waar Most Unpleasant Men het oefenhok mee deelt. Er zijn dus genoeg invloeden van buiten de popmuziek en het duo geeft zelfs aan niet vies te zijn van werken met een theatergroep, "of ballet, ofzo." Critici hebben de groep ook wel eens verweten zélf te theatraal te zijn, maar dat vinden de twee onzin. "Dat zal wel komen doordat wij op het podium pakken dragen en rare instrumenten gebruiken. Maar kijk eens naar Gem of Eleven, hoe die op het podium staan. Is dat geen theater? Als we met spijkerbroeken en t-shirts met gaten erin zouden optreden, zouden we dan nog theatraal gevonden worden?" Joram geeft wel toe dat ze in het begin nog "wat jolig" waren, maar dat is nu over. En wanneer de band in volle bezetting optreedt, zoals in april op het Utrecht Boft!-festival, komt een onverwachte, welhaast Muse-achtige bombast om de hoek kijken. Jelte is niet bang dat ze zo hun eigen geluid zullen verliezen: "Als het hebben van een eigen geluid alleen afhankelijk is van het instrumentarium dat je gebruikt, dat lijkt me niet goed. Ik hoop dat alleen onze liedjes al origineel genoeg zijn." De rockkant is er dan ook een waar de band nu wat meer mee aan de slag wil gaan. "En dan wellicht ooit eens alles samen. Strijkers, akoestisch, rock, alles in één show." Maar voorlopig blijft de band experimenteren. Nu zijn ze weer op zoek naar een bassist, "misschien een contra-bassist." Jelte: "Het liefst spelen we vandaag in Vredenburg en morgen in de ACU."