Als opener van de avond weet BERBER (Codarts Rotterdam) de sfeer snel te pakken, met een dromerige vibe in combinatie met pakkende teksten. Volgens haar eigen woorden verstopt Berber de waarheid in haar songs. Waar in de eerste twee nummers nog niet helemaal duidelijk is wat het publiek kan verwachten, wordt er in het derde nummer 'Nog Even Van Mij' een mooie, intieme ballad neergezet over verhuizen en dingen achterlaten, over dansen in een zo goed als lege kamer. Een tegenhanger van deze song is dan weer de song 'Perfect Voor Een Ander' die goed voortstuwt door in het refrein als een synthpoptrack open te breken. De uithalen blijven ietwat luchtig en qua performance lukt het niet helemaal om de zaal mee te trekken in de energie, maar wie weet is dat anders met een opgewarmd publiek. Aan de songwriting zal het in ieder geval niet liggen. (TM)
Zes acts van zes muziekopleidingen, zes poppodia en ze-... nee, twintig minuten per act. Wilco zou trots zijn. Ook trotse gezichten alom in de Next in 013 waar PopCollegeTour afgelopen maandag neerstreek. De vierde editie van PopCollegeTour wordt gekenmerkt doordat er enkel frontvrouwen te horen zijn (met een gedeelde voorliefde voor ALL CAPS bandnamen); of dat toeval is is niet duidelijk, maar het is zeker een keer verfrissend om te zien in een wereld die toch wel doorgaans door mannen wordt gedomineerd.
Als het aan ALOYSE ligt, is er niet veel poespas nodig om een goede set neer te zetten. Met een nonchalante uitstraling zet het drietal een goed stel flowy indiefolk nummers neer, die doet denken aan bands als Wednesday en Big Thief. Het rauwe grungy randje van de band die op het Conservatorium van Amterdam zit, is ook zeker welkom in de set, en ondanks dat ze niet met veel zijn, klinken de songs vol en goed overdacht. Zelfverzekerd zet frontvrouw Bernice schelle zuivere uithalen in contrast met luchtige voortkabbelende verses. (TM)
Met een iets vollere zaal start MAUDÉ (afkomstig van Conservatorium van Haarlem) haar set met een nummer dat overduidelijk door gospel is beïnvloed. Echter mist er wat enthousiasme; iets meer saus en misschien wel publieksparticipatie zou het nummer goeds doen. Toch weet MAUDÉ er vanzelf een feest van te maken met haar positieve teksten en strak spelende band, en al gauw heeft het publiek de smaak te pakken. En wat een stem! Het is goed te zien dat MAUDÉ weet waar ze voor staan, en wat ze willen uitstralen. De set verplaatst zich gaandeweg naar wat meer experimentele nummers, die doen denken aan nummers van Australische jazzfunkers Hiatus Kaiyote Choose Your Weapon.(TM)
De beginscène van de set van HKU'ers ARKHANGEL is het beste als mysterieus te omschrijven. Als een soort breakbeat aurora beginnen de eerste aha-momenten zich te ontvouwen bij het publiek. Het ene moment wil je meedansen, de andere keer wil je gewoon kijken naar het gehele plaatje- ieder bandlid zit volledig gefocust in een eigen wereld. Visueel klopt alles. Wat ietwat jammer is, is het gebrek aan onderlinge communicatie. Er mist nog een rode draad in arrangement en artistieke keuzes. De synthpartij die niet met arpeggiator wordt gespeeld klinkt niet helemaal strak en had iets meer sounddesign mogen krijgen, om maar wat te noemen. In een zweterige club zou de muziek van ARKHANGEL beter op zijn plek zijn dan tussen de aandachtige luisteraars die vanavond aanwezig zijn, maar voor een eerste impressie is deze formatie zeker niet verkeerd. (TM)
De Curaçaoëse soulpopzangeres DIVYA betovert haar publiek met een afwisselende set, waaronder ook met een nummer in haar moedertaal Papiamento. De Artez-band die DIVYA om haar heen heeft verzameld, schijnt precies te weten waar de nummers behoefte aan hebben, en voelen de nummers feilloos aan. Haar vocals worden ondersteund door twee backing vocalisten die met originele arrangementen de nummers tot een nieuw niveau tillen, en dan is er nog niks gezegd over de choreografie die casual wordt uitgevoerd door het drietal. Het voelt aan als een doordachte show met een kop en een staart, en dat terwijl er per act helemaal niet zoveel tijd is. De nummers worden door DIVYA op een aandachtige en gegronde manier aan elkaar gepraat, het enige wat hierbij opvalt is dat het allemaal soms bijna té gechoreografeerd aanvoelt. (TM)
Een thuiswedstrijd spelen heeft zo zijn voordelen. Dat blijkt ook als Rockacademie-vertegenwoordiger YRSA aantreedt. De Next was de hele avond nog niet zo goed gevuld, en al moeten we iets langer wachten dan op het tijdschema staat; Yrsa Joosten en de band om haar heen maken er een waardige afsluitshow van. Met een compacte formatie die goed op elkaar is ingespeeld, wordt er maximaal gebruik gemaakt van de twintig minuten. Check bijvoorbeeld de buitenaardse geluiden die gitarist Tren Peters met een EBow uit zijn instrument perst, of drummer Tom de Raad die met sterk stuwende ritmes negens overheerst, maar ook niet zichzelf wegcijfert.
Maar natuurlijk gaat alle aandacht naar frontvrouw Joosten die met gemak schakelt tussen breathy vocalen, ferme uithalen en daarnaast een voorliefde voor folk met electronica verenigt in bijvoorbeeld single 'Dag En Nacht'. Dronende baslijnen geven het geheel soms een bijna Pink Floyd-achtige omlijsting, maar waar die band vaak over isolement zingt, wil YRSA dat juist doorbreken. Thema's als verlangen en het heft in eigen handen nemen zijn momenteel populair om over te zingen, en daarin is deze formatie geen uitzondering, maar met knap samenspel en een frontvrouw die haar kleine postuur verdubbelt als er wordt gezongen, heeft dit viertal zeker een kans om boven het maaiveld te komen. (BvD)