Dripping Trees evolueert naar nieuwe dieptes met 'Balance Is Gone' Dripping Trees evolueert naar nieuwe dieptes met 'Balance Is Gone'

De afgelopen jaren heeft Dripping Trees een belangrijke muzikale reis doorgemaakt. Hun debuutalbum Fuel of Mankind was een eerste verkenning van hun geluid, waarbij invloeden uit de postpunk de basis vormden. ‘Met ons eerste album hadden we zoiets van: dit is heel nice, maar het gaat ook wel een beetje alle kanten op’, vertelt Stijn Luijk. Het tweede album laat een duidelijke verschuiving zien: ‘Bij Balance is Gone hadden we een duidelijker idee: deze vibe moet het hebben. We wilden een beetje het postpunk achterlaten en ons mega focussen op het slowcore aspect. Dat bleek ons ook goed te liggen.’

De band heeft in de afgelopen jaren veel geleerd over het verfijnen van hun geluid, waarbij ze zich meer hebben gericht op de dynamiek en contrasten. Zoals ze zelf aangeven: ‘Wat we ook geleerd hebben van ons eerste album is om de dynamiek te vinden, dus zachte stukjes moeten ook echt heel erg zacht zijn en harde stukken mogen echt heel erg hard gespeeld worden.' Dit is duidelijk te horen op het tweede album, waar de afwisseling tussen zachte en intense momenten de muziek krachtiger en gelaagder maakt, en het thema van onbalans zowel tekstueel als muzikaal onderstreept.

Afgelopen jaar heeft de band veel tijd in de studio doorgebracht. ‘Bij ons was het altijd vanaf punt één dat we alles in één ruimte opnamen, alles live en dat hebben we doorgetrokken bij Balance is Gone.’ Dit zorgt niet alleen voor een natuurlijke dynamiek, maar versterkt ook de puurheid van hun sound. Het ging erom dat de zachte en harde delen van de muziek écht de juiste intensiteit kregen, wat essentieel is voor de dynamiek van hun nieuwe plaat. De band werkte samen met producer JJJ Sielcken (Jurriaan), die hen aanmoedigde om hun eigen visie te volgen. ‘Wat Jurriaan vaak zei, was: “Doe lekker je ding, neem live op, maak maar een foutje, we doen het gewoon opnieuw.” Hij hield ervan om de muziek puur te houden, zonder alles tot in de puntjes schoon te maken. Hij voelde echt als een zesde bandlid’, zegt Leijten.

Luc Lamée, de nieuwe pianist van Dripping Trees, voegt een belangrijke dimensie toe aan Balance is Gone. Luijk legt uit: ‘De kant die we opgingen vroeg heel erg om het gevoel en de sound van zo’n oude piano. Luc's melodieën geven de muziek een subtiele, warme laag. Hij begreep snel wat er nodig was voor de muziek en vult de sound van de band perfect aan met zijn gevoel voor de nummers. Zijn bijdrage geeft het album een extra dimensie door zijn gevoel voor de muziek.’

Van der Wielen, Luijk en Ruijs schreven de teksten voor het album, waarbij Luijk aangeeft zich kwetsbaarder op te stellen dan voorheen: ‘Ik heb me wat meer opengesteld, om directe, persoonlijke dingen te zeggen. Dat was spannend, maar ook heel erg fijn.’ Deze eerlijkheid resoneert duidelijk bij de luisteraars. ‘Wat ik vet vond, is dat iemand zei dat ze moest huilen tijdens 'Nothing’s Changed'. Dan denk ik: wat fijn als je je ziel en zaligheid ergens in stopt en mensen dat dan ook zo kunnen ervaren.’

Het album werd uitgebracht en de band vierde dat met een releaseshow in OZ Studios in Oss. Luijk vertelt: ‘We hadden het album de wereld in gestuurd en een week later vierden we dat met de albumreleaseshow. Het was echt heel fijn, omdat we al negen maanden niet meer live gespeeld hadden. Het was best spannend om te zien hoe het zou zijn.’ Al snel werd duidelijk dat die spanning niet nodig was. ‘Tijdens de show viel eigenlijk alles op zijn plek. Ik denk dat we allemaal wel dachten: dit was misschien wel de beste show die we ooit hebben gespeeld. Alles viel op zijn plek, de energie was goed en het publiek was geweldig.’

De show in Oss was niet alleen een viering van het nieuwe album, maar ook het moment van afscheid voor Koen Ruijs, die eerder had aangegeven de band te verlaten. ‘Koen had al een tijd geleden aangekondigd dat hij zou stoppen, maar hij wilde graag nog het album afronden. Anders was het misschien als een nachtkaars uitgegaan. Nu is het met een soort knal geëindigd en hebben we toch wel iets moois bereikt.’ Ondanks de emotionele lading beschouwen ze de show als een geslaagd moment van afsluiting: ‘Het stond vol en er waren alleen maar fijne mensen.’

Daarnaast nemen ook Stef van der Wielen en Luc Lamée een stap terug uit de actieve bezetting van de band, al blijven ze wel in contact. Luijk vertelt: ‘We hebben wel contact met Stef en Luc; zij willen graag mee blijven doen, maar niet het organisatorische helemaal op zich nemen.’ De band lijkt nu verder te gaan als een duo met Stef Leijten en Stijn Luijk. ‘Het ziet er nu naar uit dat het waarschijnlijk zo zal zijn dat wij tweeën Dripping Trees zullen zijn’, zegt Leijten. ‘De nummers die we schrijven, kunnen we in principe met z’n tweeën spelen, maar als anderen aanhaken, weten zij hun partijen en kunnen ze die ook live spelen.’

Het afscheid van de oude bezetting voelt voor de band nog steeds als iets vers. Stef Leijten vergelijkt het met een relatie: ‘Het voelt wel een beetje als een relatie die net uit is,’ zegt hij. Stijn Luijk vult aan: ‘We zitten nog zo in die avond van de releaseshow, dat het zo chill was. Het is jammer om daar afscheid van te nemen.’ Met het nieuwe album heeft Dripping Trees een nieuw hoofdstuk in hun muzikale reis geschreven, waarbij ze zich verder verdiepen in hun sound en thematiek. Hoewel ze nog volop aan het nagenieten zijn van de reacties op het album, kijken ze al vooruit naar de richting die hun muziek verder kan inslaan. Het lijkt erop dat de band klaar is om nieuwe stappen te zetten, met ruimte voor vernieuwing en verdere verdieping.