NAUSYQA opent heel ambient en filmisch en blijkt meteen al veel meer een jazzband te zijn dan op plaat. De muziek voelt veel organischer en levendiger aan, hoewel je kunt merken dat er hard aan het geluid gewerkt is. Dat we hier met jazz te maken hebben, wordt in sterke mate duidelijk door de manier waarop drummer Pedro Nobre de ketels en bekkens beroert. Niet allen qua timing en dynamiek, maar gedurende het concert weet hij af en toe een ritmisch zoekplaatje te maken waarbij je de tel moet voelen, omdat hij ‘m niet meer speelt.
Ware muziekliefhebbers moeten met muzikale vitaminen hun immuunsystemen versterken tegen het geweld van carnaval. Daarom kan het goed zijn om vlak daarvoor naar één van de door Club Para-georganiseerde concerten te gaan. Het Amsterdamse kwintet (of sextet als je hun ex-gitarist/producer meerekent) NAUSYQA bewijst dat het goed zit met de helende stofjes. Het is ook nog eens revanche, want de formatie speelde al in 2021 in coronatijd een live-sessie in Paradox zonder publiek. Zonde, want NAUSYQA is echt een band die live tot zijn recht komt, dus hoe meer mensen, hoe beter.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Na het ambient openingsnummer wordt er meer op groove ingezet met stuwende baslijnen van Richard Nacinelli die meer aan rock of zelfs punkrock (!) doen denken. Door de combinatie met synths, piano, trompet en sax krijg je een heel eclectische, muzikale traktatie die soms statig in parallelle melodielijnen groovet, soms uitwaaiert in soundscape-achtige expedities. Bij het derde nummer blijkt de ritmesectie opeens ook zelfs drum 'n bass te kunnen spelen. Op zulke punten in de set laat Nacinelli zien ook van funky markten thuis te zijn.
Miguel Valente toont tijdens zijn solo in het bij de band favoriete nummer 'Valliant' dat hij goed begrijpt dat hij in een jazzband zit. Hij neemt zoveel risico op de sax dat hij een noot net niet haalt, om daar vervolgens door een kreet blijk van te geven, maar een tel later de noot toch te halen. Bij jazz hoort improvisatie, muziek improviseren vergt lef. Het eclectische wordt versterkt door een Oosterse interlude van trompettist Antonio Moreno Glazkov die ook dubbelt op synthesizer. Regelmatig speelt hij zelfs synth en trompet tegelijk. Het klankbeeld wordt zeer verdienstelijk afgemaakt door toetsenist Jelle Willems op synths en piano.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
NAUSYQA @ Paradox
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Hoewel de naam NAUSYQA je via de associatie met de medische term nausea wellicht doet denken aan misselijkheid, is de naam afkomstig van een anime van Studio Ghibli. Nausicäa Valley Of The Wind gaat over een krijger-prinses in een wereld die voor een groot deel ten onder is gegaan aan ecocide. Deze prinses zegeviert uiteindelijk in de film zodat er weer nieuw, gezond leven in haar (tekenfilm)wereld kan ontstaan. Om de gezondheidsmetafoor nog even door te trekken: NAUSYQA kan door haar eclectische benadering veel emoties aanspreken, wat als een helende meditatie aan kan voelen. Oscillerend tussen ambient en statig, funky en stuwend, gestructureerde stukken en de improvisaties van Valente, Glazkov, en Willems weet de band tot de verbeelding te spreken. Precies wat een mens nodig heeft in deze dynamische tijden. Zeker net voor carnaval.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
NAUSYQA @ Paradox
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie