De eer om het avondvullende programma af te trappen is aan Moon Jacky Jane. Ondanks dat het publiek nog moet worden opgewarmd en de zaal vol moet lopen, gaat het haar en de band goed af. Bij het eerste nummer, dat energiek en vrolijk klinkt, begint het publiek al snel mee te drummen met hun voeten. Haar sound is een soort mengelmoes tussen Ilse de Lange en Lana Del Rey. Tegen het einde van de set noteren we al een hoogtepuntje met 'The Flag'; geschreven vanuit het perspectief van de Amerikaanse vlaggen die op de maan staan, zingt Moon Jacky Jane over hoe eenzaam het daarboven wel niet moet zijn. Een interessante invalshoek voor een nummer waarop de hoge gitaarmelodieën ook daadwerkelijk doen denken aan buitenaards geluid. Hoewel de show qua presentatie nog wat bijgeschaafd kan worden, laat ze in twintig minuten zien dat ze breed georiënteerd is en een sterke performance kan neerzetten.
Onder het aanzien van familie en vrienden laten propedeusestudenten van de Rockacademie zien waar ze hard voor hebben gerepeteerd, want afgelopen maandag was het in 013 weer tijd voor de Rockacademie Performing Night. Twee avonden achter elkaar laten eerstejaars zien wat voor talent er allemaal aanwezig is op de muziekopleiding, en is het vanavond de beurt aan Moon Jacky Jane, O.K, The Northern Lights, Low-Ki, Porcelain en Band 2 om te delen wat ze te bieden hebben.
Daarna is het de beurt aan de mannen van O.K., en met scheurende gitaren in de eerste seconden maken ze meteen duidelijk dat hun groep uit ander hout is gesneden. O.K.'s sound doet denken aan Arctic Monkeys in hun beginjaren met een vleugje Interpol, en waar die bands een handje hebben van wat serieus op het podium staan, kun je hier niet omheen: de heren hebben het enorm naar hun zin. Ze zoeken elkaar geregeld op tijdens de gitaarsolo’s en het groepsgevoel spat van het podium. De vier muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en vooral instrumentaal maken ze indruk. Zo worden gitaarriffs krachtig ondersteund door strakke baslijntjes en ritmische drums. Het hoogtepunt is hun laatste song waarbij de zaal al headbangent luistert naar de afsluiter. Een punt van aandacht is dat de zang soms wat wegvalt in het geweld van de rocksound, maar met de energie en chemie die ze nu al uitstralen, kan O.K het ver schoppen.
En dan, pas als de derde act aan de beurt is, verschijnt voor het eerst een toetsenist op het podium. De band in kwestie: The Northern Lights, en een toetsenist is in deze formatie een rijke toevoeging, want er wordt nogal gespeeld met verschillende genres door deze noorderlijke lichtjes. Tijdens het nummer waarin frontvrouw Noortje akoestische gitaar speelt, staat de spotlight op haar en ze zingt over een persoon die altijd voor haar klaar zal staan. Het doet in de verte denken aan The Cranberries, maar met een moderne twist. Tussen de nummers door verloopt het soms wat chaotisch – zo raakt er een versterkerkabel zoek – maar dat is snel vergeven. The Northern Lights is een zelfverzekerde band die moeiteloos schakelt van ingetogen nummers naar stevige poprock in de lijn van Inhaler.
Dan mag de grootste podiumbezetting van de avond aan de bak: Low-Ki. Met maar liefst zeven leden heeft ook deze band een extra toevoeging aan de instrumentenlijst: een saxofoon. “Wij maken funky, soulvolle muziek,” vertelt frontvrouw Rosa direct aan het publiek. Het blaasinstrument versterkt de coole sound, ook tijdens intiemere nummer, waardoor het geheel soms een Sadesausje krijgt. Toch komt Low-Ki het best tot haar recht als de groep de funky hoek opzoekt. Tijdens de wat vrolijkere en swingende nummers zou Low-Ki zomaar de stand-ins van New Cool Collective kunnen zijn. Dat zijn dus de nodige vergelijkingen met andere acts, dus ja: het is nog even zoeken naar een eigen richting, maar als Low-Ki deze kan vinden, staat een mooie toekomst weinig in de weg.
Na een korte pauze betreedt Porcelain het podium. Het duo, bestaande uit Noël en Lieve, heeft goed nagedacht over wat ze willen uitstralen. Ze dragen zwarte kostuums en een masker dat het lastig maakt om ze in de ogen te kijken. Die mysterieusheid sluit perfect aan bij hun muziek. Dit is anders dan de andere optredens op de avond, en ze lijken het publiek op een verhalende manier door de performance mee te willen nemen. Beiden nemen ze de zang op zich en dat gaat ze goed af. Zo haalt Lieve enorm hoge tonen in dezelfde lijn als Floor Jansen, en voegt Noël met zijn zwaardere stem een extra dimensie toe. Één op één te vergelijken met andere artiesten is het niet, maar als we dan toch iets erbij moeten halen, dan mag je gerust zeggen dat de symfonische opbouw in diverse nummers doet denken aan oud materiaal van Nightwish en is er door Noël goed gekeken naar het gitaarwerk van Metallica. Het is rauw, verfrissend en vermakelijk. Het tweetal bewijst dat er geen oneindige elementen nodig zijn om een unieke en memorabele show neer te zetten, en zal een mooie carrière tegemoet gaan als het in deze richting blijft zoeken.
Het slotakkoord is aan Band 2, geen 'band', wel het tweede duo van de avond. Tom en Maxime staan zonder instrumenten op het podium en maken in plaats daarvan gebruik van twee laptops en microfoons. Ze zingen tweestemmig over voorgemixte sounds die het publiek vanaf het begin goed laat dansen. Hun elektronische set is zeker een ander geluid dan de rest van de avond, maar de performance mist nog wat kracht en verfijning die nodig is om echt indruk te maken. De sound is uniek, zeker in vergelijking met de rest van de avond en als er nog even goed aan wordt geschaafd, flink wat podiumervaring erbij komt, wie weet waar we Band 2 dan in de toekomst nog gaan zien.