Staalkaart van Nederlands talent laat zich zien bij Popronde Tilburg

'Less is more' is een ethos dat we vaker zien in het zachte soort indie-pop waar Iris Jean in roert, maar het lijkt vanavond in Studio alsof zij het persoonlijk uitgevonden heeft. Stiekem mogen we haar de Nederlandse Phoebe Bridgers noemen; kleine liedjes met klanken uit de elektrische gitaar die op gezette momenten een diepgaande, melancholische laag meegeven. Stuk voor stuk zijn het songs die samen bijna de perfecte soundtrack vormen voor de druilerige herfstdagen die nog gaan komen. Maar in een film wordt nog wel eens van mood gewisseld en stemt de muziek daar zich op af. Het nadeel bij Iris Jean is dat je voor afwisseling vooral moet kijken bij de rest van het Popronde-programma. (LJ)

"Voor de mensen die aan het studeren zijn, het spijt me!", zo galmt het door de LocHal bij opener ANDRO. In de grote ruimte zit het publiek op de trappentribune (en komt er niet meer van af), maar voor ANDRO is dat geen probleem. De viermansband staat op het treinstel met overduidelijk plezier samen en grappen onder andere over de Volkswagen Polo waar ze in rond rijden. Met die grappen en een aanstekelijke mix van reggae, hiphop en pop kun je als publiek niet anders dan meelachen. Rotterdammer-met-Surinaamse-roots Andro Ackerman bracht afgelopen zomer zijn eerste EP uit waar hij vanavond met gepaste trots veel uit voordraagt. De sterke muzikale stukken, meesterlijk gitaarwerk en poëtische teksten vullen elkaar aan tot een rond geluid. Het is te merken dat het einde van de set in zicht komt wanneer het geluid af en toe wat slordiger wordt, maar er wacht ongetwijfeld nog veel groots aan de horizon voor ANDRO. (AK)

Een vintagekledingzaak als podium met een band die een vintage geluid produceert? Het had zo moeten zijn. In KiloKilo Vintage is het aan de de drie mannen van Sol Power om met een (eind) jaren zestig-sound een vrolijke sfeer neer te zetten deze donderdagavond. Dat lukt goed met het dansbare ' High Wire' dat meerdere voetjes los van de vloer krijgt. Wat helpt is de basgitaar die tussen alles door hopt en een drummer die met zo'n grote glimlach en vol beweging een gevulde KiloKilo met hem meeneemt. Stuk voor stuk zijn het allemaal leuke liedjes, maar net zoals je in een vintagewinkel soms door heel veel leuke kledingstukken moet gaan om tot een bijzondere te komen, zo moet Sol Power ook nog schaven aan hoogtepuntjes om nog meer op te vallen bij Popronde. (FvdK)

Door naar nóg een winkel dat bij Popronde Tilburg als podium fungeert. Tilburgs eigen viermanssloopbedrijf BRACES, vanavond als gelegenheidstrio wegens de afwezigheid van de bassist, tovert de HiFi Klubben tijdelijk om tot een ware hardcore-hemel. Vanaf het eerste nummer is één ding duidelijk: deze heren zijn hier niet voor een rustig avondje bandjes kijken. Het goedgevulde winkelpand komt in een stroomversnelling als de band de nog onuitgebrachte track 'Replace, Resent' inzet. Maar wanneer de zanger tijdens 'Blissful Misery' het publiek in tweëen splijt en vervolgens ook gastvocalist Akuma Jin nog bijna een lamp van het plafond high kicked is het hek pas echt van de dam. De core-scene in Brabant staat er al een aantal jaar goed op, maar heeft er met BRACES een nieuwe hoofdrolspeler bij. (WvC)

De hoofden in een semi-gevulde Hall of Fame beginnen stuk voor stuk mee te bewegen als de eerste beat vanuit de drummachine van Parker Fans start. Het Amsterdamse trio pleurt een hoop muziekgenres (o.a. madchester, funk, synthpop, electro, indie rock) in de blender en presenteert een meer dan frisse muzikale smoothie. Vanaf het eerste moment staat iedereen al te stuiteren, maar blijken we nog in level 1 te zijn, want frontman Kick Kluiving (oud-drummer van Personal Trainer, huidige drummer bij Teddy's Hit) verkondigt later pas bij ' level 2'. te zijn.

Tegen die tijd zijn er al een stuk meer mensen aangesloten om getuige te zijn van funky synthpop zoals we maar zelden horen. De oproep van Kluiving om alles los te laten wat we gewend zijn en alleen maar lol te maken en te dansen wordt breed omarmd. Als de laatste klapper ook nog eens een mix is van hardcore gevuld met stoere breaks, zang én geschreeuw, blijft de moshpit niet uit. Missie geslaagd. Er staat nog heel veel op het Popronde-programma, maar dat we nu al kunnen spreken van een hoogtepunt; dat blijkt wel. (FC)

In Cul de Sac wordt Halloween door De Gijsjaradijsja Band aangegrepen om verkleed te gaan als TAXITAXI (de band na hun, een grote verkleedpartij heeft zich even hiervoor afgespeeld backstage) en worden er al grappen gemaakt over hoe fris de kleren ruiken. Daar bljven de grappen niet bij, want hier staat een kleinkunstpunkband die je eerder doet denken aan een chaotische cabaretgroep met instrumenten dan aan een traditionele band. Dit stel ‘overpowered nerds’, zoals ze zichzelf noemen, blaast vanaf het eerste nummer alles omver met snijdende gitaren, akkordeon, saxofoon en ludieke teksten.

Het is krap in de kroeg, en de spanning van een moshpit hangt continu in de lucht; we zitten lang op het randje van totale chaos. Het publiek weet niet zeker of ze moeten headbangen, meezingen, hardop lachen of alles tegelijkertijd en De Gijsjaradijsja Band speelt daar moeiteloos op in. Wanneer de drums van ‘Eet Alle Rijken’ de Cul door galmt heeft het publiek de boodschap begrepen en ontstaat een enorme moshpit. Het is een van de vele hoogtepunten net zoals al eerder 'Jochem De Naakte Berenkiller', bekend van het YouTube-kanaal van frontman Jochem Smaal die niet vaak dit nummer live doet.

De Gijsjaradijsja Band bewijst dat kleinkunst en punk verrassend goed samengaan, en als dit hoge niveau de standaard is waarmee ze de komende Poprondeshows doen, dan ben je bijna verplicht om erheen te gaan. (OM)

Lo verstomt het publiek met zachte melodieën en haar glasheldere stem die soepel over lijkt te gaan in haar muziek. Loïs de Vries (haar echte naam) staat ingetogen voor in Steck, vaak met haar handen op haar rug. Tijdens het spelen smelt iedere eerder te merken verlegenheid weg en straalt ze een kalm soort zelfvertrouwen uit. Het voelt soms alsof ze in trance is, of dat wij dat als publiek misschien zijn. 

Haar fijne, folky/ambient sound heeft alleen in een kroeg als Steck een groot nadeel: het is klein en wordt daarom regelmatig overstemd door gestommel achter in het café. Bijzonder jammer, want in een andere setting waren de mooie klanken van Lo een stuk beter tot hun recht gekomen. Professioneel als ze is, laat ze zich hier niet door van haar stuk brengen en eindigt ze haar set met nog niet uitgebrachte nummers die je hongerig maken naar meer. (AK)

Ach, het is wel lief. In een collegesetting nemen we weer plaats in de LocHal, de Tilburgse stadsbieb, waar zangeres Hanne met haar band Zuster Zonnebloem op blote voetjes dartelt over een gigantische tafel. Normaal gesproken studeren daar bollebozen aan, nu is het terrein voor een groep muzikanten die waarschijnlijk over zichzelf zeggen dat ze in de verkeerde tijd geboren is.

Hun muziek is 70’s, met een rasperige stem en een orgeltje als ster van de show. Alleen, het groeit wel, maar het beklijft niet. “Ik heb een leuke anekdote”, vertelt de zangeres. “Ik heb een jaar in Tilburg gewoond!” Misschien vat die uitspraak het gevoel bij Zuster Zonnebloem samen. Het is wel leuk, maar eigenlijk vooral als het je lieve nichtje zonder schoenen is, die er staat. (CK)

Een moshpit in Studio? De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zo blijkt tijdens deze Halloween-editie van de Popronde. Op het podium: de (deels) gemaskerde vrienden van emoband 32Elephants, die eerder dit jaar hun eerste EP For Friends and Family uitbrachten en die emotionele diepte combineren met een ongebreidelde energie en (check die Palestijnse vlag en sjaal aan de microfoonstandaard) politiek engagement. Met eigen nummers als 'Take Me Somewhere Nice' en 'New Wave Summer' én met Turnstile-cover 'Blue By You' zetten de sympathieke Amsterdammers een goedgevuld Studio in lichterlaaie, al schakelt de band tijdens de spaarzame rustigere passages net zo makkelijk terug naar subtiele akkoordentapijtjes die de hartstreek beroeren. De set, die iets voor half tien begon, komt uiteindelijk om exact zes minuten voor tien alweer tot een abrupt einde. Maar meer dan dertig minuten hoeft zo’n fijne, energieke set ook niet te duren – liever niet zelfs. (JP)

De chice setting van De Harmonie matcht precies met de Franse chansons/jazzclub-vibes van Elsa Birgitta Bekman, zelfs als haar liedjes op een gegeven moment richting de folk bewegen. Ja, er zit veel afwisseling in een set van Elsa; begint ze nog met een sterke, passievolle chanson zoals we van de groten gewend zijn (en wat wil je ook van de winnaar van de Concours de la Chansons), om daarna door te gaan naar gevoelige, Engelstalige nummers. Niet dat deze minder hard binnenkomen, zelfs niet door de afleiding die een groepje hardnekkige praters achterin verzorgt. 

Elsa Birgitta Bekman straalt al iets meer ervaring uit dan de gemiddelde Popronde-artiest, want stage presence heeft zij met bakken, zelfs als ze statisch achter een piano zit. Ze laat zich ook niet van de kaart brengen als haar microfoon midden in een nummer uitvalt; in plaats daarvan speelt ze gewoon door met desnoods wat vaker dezelfde loop, terwijl de aanwezige geluidstechnicus een grote wisseltruc opvoert met de microfoon. Als dat zo soepel gaat, dan kun je grotere podia ook met gemak aan, toch? (LJ)

Een volgepakte zweetkelder in Hostel Roots is vanavond het strijdtoneel voor het Haagse Half Cab. Met de eerder dit jaar uitgekomen EP Rearview als munitie vuurt de band haar punksound met een pakkend poprandje af op het publiek, wat dit op haar beurt maar al te graag over zich heen laat komen. Hoewel de zanger in de mix amper boven de rest van de band uitkomt zorgt de onuitputtelijke energie van het viertal toch voor een meer dan prima show. De moeiteloze afwisseling tussen dansbare grooves en genadeloos beuken zorgt dat je je aandacht geen secconde van de band af kan houden. (WvC)

En van een zweetkelder naar een jazzcafé, al zou je dat normaal gesproken niet zeggen over Kim's Kroeg. Maar wie zich om negen uur daar meldt komt even in een ander Popronde-universum met de Groningers van shoom. Mett hun muzikaal geweld waarin jazzrock zegeviert kan iedere plek worden omgetoverd tot een Blue Note café. Een van de hoogtepunten is het nummer 'Birds' waarbij je alleen maar aandachtig kan luisteren en jezelf in spanning afvragen 'Waarmee gaat de band mij nu weer verrassen? Zal het een intieme sfeer worden of wordt je meegenomen in de vortex?' Het antwoord is: 'ja'.

Maar let ook op bij 'Shell' waarbij de bassist zijn moment krijgt om te schitteren, de gitarist en saxofonist unisoon spelen (deden ze bij 'Birds' ook al) en de lengte van het nummer de tijd biedt om alle individuele bandleden voor te stellen. Dat doet saxofonist/frontman Lars Buisman die al de hele show lang goed gas geeft en met een goede, stoere zwarte leren jas een plaatje voorschotelt dat op alle fronten klopt. Een band met bakken vol potentie. (FvdK)

Wie vanavond op de Juliana van Stolberg komt voor audiofiele verwennerij zal even slikken, want net zoals BRACES eerder op de avond is er bij Man as Plague geen ruimte voor sinecure. Keihard beuken vanaf de eerste maat in authentieke core-style. Het duurt dan ook niet lang voor HiFi Klubben is veranderd in een moshpit, zeker met dank aan frontman Tim Koole die menig koppie laat headbangen. Dit zorgt voor een amusante set met alle ingredienten waar metalheads van kwijlen: De boomer achterin de zaal die dit geen muziek vindt, zwetende tieners die los gaan op nummers als 'No Sleep, No Rest'. Het is edgy, energiek, het is lekker fout, het is heerlijk! Als deze core-nnaiseur wat mag klagen: de drummer verdient voor zijn volgende verjaardag een dubbelkick, en de breaks en riffs mogen wat spannender. Maar lekker is lekker, 8 grunts. (LD)

Vol energie stapt ISAÏ samen met zijn dj en tevens beste vriend het podium op van Club Smederij. De donkere zaal leent zich uitstekend voor de op techno geïnspireerde beats die ISAÏ combineert met melodieuze vocals en raps die het geheel een bijzondere twist geeft. Al gauw klimt ISAÏ achter zijn drumstel waar hij die kant van zijn talentenpakket kan laten zien (hij drumt o.a. bij Goldband en S10) en dat pakt goed uit, want waar er eerst voorzichtig werd gedanst, komt er nu nóg meer leven in de Smederijse brouwerij.

ISAÏ zegt zelf muziek te maken voor de toekomst en zingt over dinosaurussen. Dat lijkt dan misschien een vreemde combinatie, maar met de spacende synthesizergeluiden en bijzondere manier van zingen komt het alsnog behoorlijk futuristisch over. Dat valt ook te zeggen over het slotakkoord waarbij Isaï lijkt te duelleren met zijn dj door over de beats heen te drummen. Een ware drumserenade waarbij een eigen variant op afrobeat lijkt te ontstaan. En ondanks de blik naar de toekomst, nemen we het de dj helemaal niet kwalijk dat er wordt gegrepen naar een klassieker als de set voorbij is en het duo weer backstage gaat. Want 'Viben' op K-Liber, dat kunnen we wel. (FC)

Zachte roze en gele lichten verwarmen De Graanhandel, een discobal weerkaatst schitteringen door de zaal. Toverjas staat klaar, maar komt ietwat moeilijk van de grond, geplaagd door technische problemen en een luidruchtig publiek. Ze beginnen later en moeten helaas ook eerder stoppen, maar wat ze spelen, spelen ze met overtuiging en emotie. Eerder dit jaar nam Tobias Kolk na zes jaar afscheid van de band WIES en zijn opgedane ervaring en gemak op het podium spatten er dan ook vanaf. Met ontelbare laagjes is deze indiepop alles behalve simpel en zal het niet snel vervelen. Vele kaarsjes en een laag podium bieden, als schrale troost voor de balende band, een fijne sfeer en een intiem huiskamer-achtig gevoel. (AK)

Natuurlijk stonden Nietzsche, Marx en Sartre doorgaans niet in een te kleine bruidsjurk op een podium. Schreeuwden ze hun kijk op het bestaan van de mens niet door een versterker met een Gronings vlaggetje erop. Maar TAXITAXI is in Cul de Sac het ultieme voorbeeld van hoe die knappe koppen er in deze tijdsgeest uit hadden kunnen zien. Het slaat nergens op en toch slaat het op alles. Het zijn drie plato’s uit de pechgeneratie.

“Wie wil mijn VWO-diploma zien?”, roept bandlid Freddie Sunshine, gevolgd door een ode aan de literatuur. Het zijn existentiële klappers, over de maatschappij en identiteit. “Wie leest er hier boeken?”, schreeuwen ze. “Ik ben een redelijk mens!!!”

TAXITAXI is 2024, verpakt in drie hoogblonde mannen. Het is gevat, het is dom, het is scherp en er zit een cover van All Star tussen. Alsof Gen-Z aan de tekentafel mocht zitten en daar drie Groningse punkers uit zijn gerold. (CK)

Het Amsterdamse gezelschap Yan Lâle opent in de Next van 013 (dat voor het eerst meedoet met Popronde Tilburg) en doet er niet heel lang over om te laten horen waar de invloeden vandaan komen. De groove is opgebouwd uit oosterse toonladders en de darbuka, die bespeeld wordt door de toetsenist, aangevuld met soepel gitaarspel zijn het schoolvoorbeeld voor waar het woord 'groovy' voor staat.

Minpuntje is de zang van zangeres Tuğçe Kartal die net niet overtuigend genoeg over komt. Dat ze goed kan zingen, daar bestaat geen twijfel over, maar door gebrek aan dynamiek, blijft het publiek ook net altijd bij de les. Dat doet het wel bij 'Riverside', een toepasselijke naam voor hoe een stromend beekje muzikaal zou klinken, met dank aan de toetsenist die klaterende melodieën uit zijn kast tovert.

Pas aan het eind laat Yan Lâle haar tanden echt zien en wordt er een opzwepend geluid geproduceerd dat veel eerder naar voren had mogen komen. Met stevige bends op de gitaar en een nummer dat doet denken aan een íets lievere versie van The Prodigy's 'Smack My B*tch Up' (met ook zo'n oosterse breakdown) komt ook Kartal's zang tot haar recht. Meer van dit graag. (FvdK)

ENJAKU YOYO is energiek, alternatief en zet de propvolle kelder van De Nieuwe Vorst op zijn kop. Het publiek begint ietwat verlegen, terwijl Jun en Koko, samen ENJAKU YOYO, vanaf moment één het allermeeste geven. Er is geen moment om bij te komen bij deze verbijsterende, zichzelf omschrijvende technopop, act. Paspophoofden omwikkeld in rode organza worden halverwege de show heftig in de rondte bewogen door Mario (ja, echt Mario) en uiteindelijk het publiek in gegooid. Iets wat meer afleidde dan toevoegde aan deze muzikaal ijzersterke act. Het duo is goed op elkaar ingespeeld en maakt samen ongekend veel (goede) herrie. Een deel van het publiek beweegt enthousiast mee en een ander deel kijkt gefascineerd toe; voor iedereen is hier plek. Aan het einde van de set is de kelder een benauwde ruimte geworden, maar het publiek had duidelijk nog wel meer willen horen (Yo! Yo!) (AK)

From//october, het geesteskind van Dion Tiktak, is typisch zo’n band die het goed doet op je noise-cancelling koptelefoon: dromerige, lo-fi indiepop, die je langzaam meevoert naar je binnenste zelf en die – inderdaad – goed gedijt in de herfst. Muziek voor gevoelige millennials, kortom, maar die zijn op het eerste oog niet ruim vertegenwoordigd in De Vos en de Craen; aan een statafel slurpen luidruchtige studenten glazen wodka-cola leeg, een verdwaald groepje boomers vraagt zich licht vertwijfeld af wat er toch aan de hand is in hun favoriete borrelcafé. Op het podium trekt de vierkoppige band (die eerder dit jaar de EP As Time Went By uitbracht) zich er niets van aan: die werkt ingetogen, met zichtbaar plezier de zorgvuldig opgebouwde setlist af. De op het eerste gehoor helaas niet erg onderscheidende indiepop van het viertal valt aanvankelijk wat dood in de matig gevulde ruimte, maar als tegen het einde van de set het tempo gestaag wordt opgeschroefd en langzaam maar zeker de eerste scheurtjes ontstaan in het zorgvuldig opgebouwde, eerder nog wat kleurloze canvas, weet de band de inmiddels aardig volgelopen kroeg dan toch bij de kladden te grijpen. (JP)

Je baant je een weg door de herfstbladeren buiten bij de Korte Heuvel, maar in Cul de Sac krijgt synthy indiepopband Future Husband het voor elkaar om een festivalzomergevoel neer te zetten. De Amersfoorste band, nu gehuld in Halloween-kledij, overtreft de herfstsfeer met hun melancholische, dromerig randje. Zangeres Adura Sulaiman heeft een prachtige pruik op en heeft haarzelf omringd met de ‘met zwart gehuld om de ogen band'. Normaal moet ze het publiek tot stilte manen voor haar zachte, breekbare nummers, maar hier in de Cul is dat niet nodig; de zaal luistert ademloos en aandachtig.

Hoogtepunt in Future Husband's set is nieuwe single 'Terra', dat voor de band reden is voor nog meer feest; het nummer komt deze avond officieel uit en wordt onder luid applaus ontvangen. Het is te zien dat de band aan het genieten is van de intieme setting en het publiek en dat wordt beloond met mooie melodieën, strak drum- en baswerk en veel dankbaarheid. En al leent zich de muziek niet voor Halloween, door de aandacht die Future Husband heeft voor de presentatie (check die gitarist verkleed als Slash!), was dit voor iedereen die er niet bij kon zijn met recht de best kept secret van Popronde Tilburg. (OM)

Wie de Hagenezen van Heath ooit heeft gezien, kan er niet omheen: zanger/frontman Mees Vullings trekt direct je aandacht. Als een getattoeerde Jim Morrison neemt de leiding in de Next in 013 en laat dat geen moment los. Al wankelend gooit hij vuige harmonica solo's de zaal in en speelt de bluesdemonen van zich af. Heath is sowieso het type band dat je terugteleporteert naar de tijd van bluesrock, Woodstock, lange haren en eindeloze solo's. Dat laatste laat zich het mest zien bij sterke nummers als 'Isaak's Marble' en 'Calm The Rivers'.

Maar er zit ook een nadeel aan de volgemetselde nummers; voor rust en opbouw is er weinig plek, dus wordt de spanningsboog van het publiek op de proef gesteld. Maar de combinatie van bier met bluesrock blijkt die boog goed te kunnen spannen. Vernieuwend is het allemaal misschien niet, maar binnen dit genre staat Heath in ons landje op eenzame hoogte. (FvdK)

Het Nijmeegse Misprint maakt Nederlandstalige indiepop met teksten, die draaien om het grote verhaal in de kleine details, zoals een lege koelkast of een sneeuwbui in Lissabon.

"Spinvis!", hoor ik je dan luidruchtig denken. En daar heeft dit viertal vast wel eens naar geluisterd, maar welke act doe je nou nog een plezier met die vergelijking? Frontman Tom Verstappen is bovendien helemaal geen introverte zonderling, maar heeft de theatrale schwung en humor van Thijs Boontjes. Zodra hij ook maar even achter de toetsen vandaan kan huppelen, maakt hij optimaal gebruik van de ruimte in RAW.

Wacht, even midden in een liedje wat bier halen voor de mensen. Ah, daar duikt hij even later op, op de vide achter het podium, en komt hij croonend weer naar beneden alsof hij van een showtrap afdaalt. En dan weer - hup - het publiek in om te testen of dat na één refreintje al kan meezingen met 'Langs de Lange Lindelaan'.

Ja, natuurlijk lukt dat. En echt niet alleen omdat Misprint met dank aan drummer Maartje van Zutphen (programmeur De Nieuwe Vorst) een halve thuiswedstrijd speelt. Misprint heeft al een paar hardnekkige oorwurmen in huis. 'Anja Verhoeven' van de debuut-EP uit 2021 en het deze zomer uitgebrachte 'Lissabon' hebben allebei precies de meezingfactor om het gezellig drukke RAW in een vrolijk springend feestcafé te veranderen. Maar met zoveel natuurlijk charisma gaat Misprint het ongetwijfeld tot grotere podia schoppen dan dat. (FV)

Voor de paar man die de Utrechtse band eerder dit jaar al in de Cul de Sac aan het werk hebben gezien kon vanavond niet als een verassing komen. Wanneer State Power zijn snoeiharde, bij vlagen Slayer-eske, hardcore op Loc Brewery loslaat, verandert de tent direct in één grote moshpit. Een houten barrière tussen de band en het publiek lijkt vooraf een vervelend obstakel, maar wordt meteen omgedoopt tot nuttig podiumaccessoire. Frontman Stefan Bonestroo gebruikt het maar al te graag als opstapje om zichzelf als een ongeleid projectiel over de bar te lanceren om vanuit daar zijn teksten de zaal in te schreeuwen. Een zaal waar de ledematen ondertussen gulzig in het rond vliegen, kortom, een hardcoreshow uit het boekje. Op 20 december staat de band wederom in Tilburg, maar dan als support van John Coffey. Iets waarover na vanavond niemand nog kan zeggen dat dat onverdiend is. (WvC)