Murf/Murw zondag: genre-overstijgende acts en nostalgie alom Murf/Murw zondag: genre-overstijgende acts en nostalgie alom

Zoals ook gisteren al bleek, kunnen free jazz en/of vrije improvisatie op de warme belangstelling van dit festival rekenen. Vandaag mag Bioluminus (na een korte 'nonsensicale' performance van een Vlaamse pierrot) het spits afbijten in Paradox, en doet dat met verve. Saxofoniste Ada Rave gaf vorig jaar reeds een soloperformance op het festival, maar krijgt nu versterking van bassist Aaron Lumley en oud-Tilburger Onno Govaert op drums.

Het woord 'versterking' is trouwens zeker ook van toepassing op de muziek van dit internationale, vanuit Amsterdam opererende trio: weliswaar ruimt men hier en daar wat plaats in voor korte momenten van overpeinzing en verstilling, maar men gaat toch vooral graag woest tekeer op de respectieve instrumenten, waarbij ieder de ander overigens voldoende ruimte geeft om te schitteren (de kleine bezetting zorgt er ook voor dat men elkaar niet gauw voor de voeten loopt). Met diverse technieken en hulpmiddelen haalt men het maximale uit het klankenpalet van drums, bas en saxen - in meervoud, want op een gegeven ogenblik verruilt Rave haar tenor voor een sopraan, waaraan ze met een ongekend felle blik dito geluiden ontlokt. Zo zorgt dit hechte trio voor een heftig en bevrijdend begin van de dag. [MdW/WdW]

Het is goed toeven in de tuin achter Kunstpodium T op deze licht zinderende vooravond, maar wanneer het tegen vijven begint te lopen, steken we toch even nieuwsgierig ons hoofd om de hoek van de kleine vertoningsruimte om een kijkje te nemen bij de elektronische set van Adam Holquist aka Onewayness. Al snel blijkt dat we gerust nog even buiten hadden kunnen blijven zitten, want zoals wel vaker bij acts die bijna schuilgaan achter een web van snoeren, blijkt hij te kampen met technische problemen. Veel overleg met de geluidsman, wat gesjouw met kabels, en dan zijn we uiteindelijk toch klaar voor de start.

Overigens hebben we in de tussentijd al wat afleiding gehad, want op de achtergrond worden al een tijd oude homevideobeelden van ettelijke decennia terug geprojecteerd - Adam is zo behulpzaam uit te leggen dat het hier gaat om oude video-opnames van de familie van zijn moeder, voornamelijk geschoten op zijn geboortegrond Pennsylvania, met wat uitstapjes naar andere Noord-Amerikaanse contreien. Adam blijkt ook tijdens zijn optreden niet bang de hulp van anderen in te roepen, nu door enkele bezoekers uit te nodigen om wat met papier te ritselen en te scheuren; geluiden die hij elektronisch verwerkt en tot de subtiele basis van zijn verdere set maakt.

Op verscheidene plekken hangt aangeplakt dat het volume zeer luid kan zijn en oordoppen worden aanbevolen, maar wellicht gold deze waarschuwing een eerder optreden op dezelfde plek - Adam houdt het over het geheel genomen heel rustig en meditatief; in combinatie met de vertoonde beelden zou je zijn set zelfs nostalgisch kunnen noemen. Gaandeweg krijg je de indruk dat het zijn bedoeling is voorbije tijden weer tot leven te wekken; wellicht geldt dat ook en nog meer voor de gefilmde mensen, die voor een deel zeker allang het tijdige met het eeuwige verruild zullen hebben. Enkele flarden dansbare popmuziek uit de behoorlijk oude doos halen ons tenslotte uit de bedachtzame stemming en eindigen het optreden op een vrolijke noot. Een sympathieke performance van een innemende kerel. [MdW/WdW]

Het is een even onhebbelijke als schier onvermijdelijke gewoonte van het recensentenvolkje om bandjes, voor het gemak van zichzelf en de lezer, in die vermaledijde maar wellicht toch onontbeerlijke hokjes te stoppen. Zouden we hiertoe een poging wagen in het geval van Throwing Bricks, dan zou, met een kleine knipoog naar het recente verleden, 'krakersmetal' misschien wel een aardige aanduiding kunnen zijn. Om tot dit specifieke muziekgenre te komen, neme men een basisattitude van hardcore punk, die vervolgens rijkelijk bestrooid dient te worden met doom, sludge, black en wat u verder maar aan donkere, wanhopig stemmende metalgenres kunt bedenken.

De met geweld uit de longen geperste teksten van de beweeglijke zanger zijn zonder ondertiteling niet te ontcijferen, maar het zou ons niets verbazen wanneer zij voor een groot deel zouden handelen over de ondergang van de eigen persoon en bij uitbreiding de gehele omringende wereld. De muziek weet in elk geval feilloos een stemming van machteloze woede en verdriet op te roepen, die menig murw-ganger in het eigen dagelijks leven ook dikwijls zal overvallen. Een recept voor energieke bijval dus, zou men denken, maar (om een inkoppertje niet uit de weg te gaan) het publiek blijkt na dagen van muzikaal vertier en overvloedig alcoholgebruik merendeels te 'murw' gebeukt om anders dan met de keel en de handjes haar welgemeende waardering te laten blijken.

De band laat zich hierdoor echter niet afleiden en zet een uiterst enerverende show neer in de uiteindelijk best sfeervol ingerichte (en nu ook fraai door een lage zon belichte) foyer van de Hall of Fame, waarvoor hulde. Overigens blijven alle inspanningen niet onbeloond, want niet alleen de vreemd bewegende schrijver(s) dezes, maar ook (en meer nog) een man iets verderop, die zich nota bene staande houdt met een stok, blijkt lichamelijk te worden bevangen door het gebodene. Hij werpt zijn hulpmiddel nog net niet weg, maar het had gekund. Een testament voor de kracht van muziek. [MdW/WdW]

De afsluiter in Paradox werpt ons voor even terug in de tijd; zowel het uiterlijk als de muzikale verrichtingen van dit duo komen bijna één op één overeen met die van bands als The Cure of The Jesus And Mary Chain. Origineel zijn echter wel de Nederlandstalige teksten, die consequent handelen over wat de Fransen wel aanduiden met 'ennui', een levensgevoel waarvoor het Nederlandse taaleigen het ietwat in onbruik geraakte woord 'spleen' kent. De lange, grijze, uitzichtloze dagen, gevuld met afwisselend staan en zitten (een observatie die menig fanatiek bezoeker van festivals als bijzonder treffend zal voorkomen), die wij hier onder de wolken of hooguit een flets zonnetje moeten doorbrengen, vormen een onuitputtelijke inspiratiebron voor dit tweetal.

Het lijkt ons duidelijk dat een en ander met enige ironie gebracht wordt, al krijgen we de indruk dat sommige bedrukt ogende bezoekers de boodschap buitengewoon ernstig opvatten. Anderen echter laten zich verleiden tot enkele uitgelaten danspasjes, waaruit maar weer mag blijken hoe multi-interpretabel kunst kan zijn. [MdW/WdW]

Er hebben zich behoorlijk wat mensen verzameld in De Nieuwe Vorst, de laatste uurtjes van het festival zijn ingegaan en hoewel het publiek in kletsmodus is, zijn er vooraan genoeg mensen die nog een voorzichtig dansje willen wagen. Daarvoor zijn we hier in de Rode Salon aan het goede adres, bij de Nederlandse elektronica en synth-wave pioneer Danny Bosten onder zijn muzikale alias Das Ding. De set begint met wat donkere klanken, maar Bosten laat al snel zien dat heel wat invloeden de revue passeren in zijn muziek. Natuurlijk horen we de jaren ‘80 vaak terug in zijn nummers, immers het decennium waarin hij begon met releasen. Maar we horen ook verrassende moderne invloeden die meer richting de minimal techno hinten, en zijn recentste werk bevat een meer poppy en toegankelijk geluid dat zeker niet zou misstaan op de dansvloer van de club.

Bescheiden als Bosten is, zegt hij na elk nummer: "Dankjulliewel". Het is een mooie touch die laat zien dat hij het waardeert dat we hier zijn om zijn muziek te ervaren. Soms horen we ook wat statische zang, maar eerlijk is eerlijk, op de synthesizer blinkt Bosten het meeste uit. Hoewel we af en toe wel een wat vals geluid horen, niet geheel onbegrijpelijk, want werken met modulaire synthesizers kan soms behoorlijk uitdagend zijn. Het doet echter niets af aan de sfeer, die zoals eigenlijk het hele festival al gemoedelijk is. Das Ding mag dan wel statisch zijn in zijn performance, zijn muziek weet het publiek gaandeweg steeds meer aan het bewegen te krijgen. [RZ]

Na het verrassingsoptreden van de act die we gister ook al in de Little Devil, Ubu Imperator, maken we ons nu op voor het slotstuk van Murf/Murw 2023 in de foyer van de Hall of Fame. Dat er maandagochtend weer gewerkt moet worden is te merken aan de opkomst, maar toch zijn er nog aardig wat mensen die zich nog een laatste keer willen onderdompelen in een duistere wereld van wilde synthesizers, op hol geslagen drumcomputers en rauwe, emotionele vocalen. Designer Violence, de belichaming van alles wat gruizig, ruw en underground is, laat zich niet in een hokje plaatsen. Zo verschijnt de gitariste op het podium in een roze gewaad met harnas en hoed. Een opmerkelijke kledingkeuze voor de duistere klanken die het tweetal ons brengt, maar het blijkt al snel een passende introductie voor de onvoorspelbaarheid van de band. Ze brengen een mengelmoes van alles wat hard is, maar laat zich het best omschrijven als industrial artpunk met ruige, noisy elektro invloeden.

De toetseniste neemt het grootste deel van de vocalen op zich en doet dat met een hoop passie en emotie, ze manoeuvreert zich langzaam meer richting het publiek dat zich nog op veilige afstand van de band begeeft. In de teksten horen we meerdere talen de revue passeren, soms grungy, soms wat melodieuzer gebracht en met intens oogcontact en freaky bewegingen weet de zangeres het publiek daarin mee te slepen. Het duurt dan ook niet heel lang voordat er een knusse moshpit ontstaat en er ook wat benen de lucht in gaan. Maar iets voor middernacht is het dan toch gedaan met de pret. Murf/Murw heeft zich afgelopen weekend weer bewezen als uniek festival waarbij niets te gek is en je altijd vol verbazing en geslagenheid terug thuis keert, we kijken alvast uit naar wat de volgende editie ons gaat brengen. [RZ]