Murf/Murw vrijdag: eclectische openingsdag en veel lokaal talent Murf/Murw vrijdag: eclectische openingsdag en veel lokaal talent

Aan Salutingrome de immer licht ondankbare taak om het nog wat onwennige publiek in de vroege avond in festivalsferen te krijgen. Er zijn echter bands die met dit zware lot minder goed raad zouden weten dan het gezelschap rond frontman Zamity Mitelembe, een begenadigd performer die met zijn ietwat theatrale, 'in-your-face'-podiumpresentie en confronterende teksten als vanzelf een zekere reactie oproept en de aanwezigen goed bij de les houdt. Zijn bij vlagen bijna woedende uitbarstingen vormen een intrigerend contrast met de vaak lyrische, soms zelfs wat dromerige bluesy-psychedelische gitaarlijnen van bandmaat Victor Keyser.

Een originele combinatie, die in de sfeervol belichte Rode Salon van De Nieuwe Vorst al snel enige schroomvallige lichaamsbewegingen uitlokt. Naarmate de set vordert, nemen die allengs woestere vormen aan en wordt ook de bijval na de nummers luider. Een boeiende en, dat mag ook wel vermeld worden, sympathieke outfit (we zien de markante Zamity en enkele van zijn kompanen bijna de hele avond vooraan staan bij andere acts), die zeker meer aandacht en live-optredens verdient. [MdW/WdW]

De Tilburgse componiste Mirusi Mergina (Elvira van Tilburg) speelt haar debuut-ep ‘Whispers Of Danger’ integraal in de kelder van BSO Monopole. De set begint met ondefinieerbaar gefluister en wordt aangevuld met drone-achtige klanken. De muziek voelt als die van een nog niet uitgebrachte horrorfilm waarvan de muziek al wel is opgenomen: duister, met flarden van enge dromen, opgeschrikt door snoeiharde noise, die net zo snel weer verdwijnt als dat ze gekomen is. Aan het einde van de film, ingeluid door het nummer ‘Do Me Matrix’ weet je zeker: dit komt nooit meer goed. [JL]

Natuurlijk is café Little Devil ook dit jaar weer één van de locaties tijdens Murf/Murf en aan het Tilburgse duo Total Age de taak het podium te openen. Het duo, gevormd door Wessel van den Broek (To Adelaide) en Sjoerd Aarden (Docile Bodies) combineert hun gedeelde liefde voor synthpop, wave en electronic body music op een ingetogen en bescheiden manier. Het resultaat? Een muzikale smeltkroes van hyperactieve microkorg-deuntjes, pompende beats en vervormende gitaargeluiden met een dikke knipoog naar 80’s bands als Kraftwerk en New Order. Duistere synthgeluiden banen zich een weg door de speakers, en hier en daar horen we Sjoerd met indringende postpunk vocalen en teksten over dingen als narcisme en perfectionisme. Soms agressief en aanwezig, soms gepredikt en kabbelend op de achtergrond, maar altijd met indringende emotie. Hoewel de vergelijking met 80’s band snel is gemaakt, klinkt het bij Total Age toch ook hedendaags met spacey, funky uitspattingen en tempowisselingen. Het zorgt ervoor dat het, ondanks de vele herhaling, nooit echt saai wordt in deze drie kwartier durende set. Het duo bewijst dat ze niet alleen een liefde voor synthpop en wave delen, maar ook het talent om deze genres te transformeren tot een dansbare, hypnonisterende en meeslepende ervaring. [RZ]

Achter deze weinig opvallende bandnaam gaat een bescheiden drietal schuil, gezworen vrienden waaronder wij oud-streekgenoot Joost van Berlo herkennen. In het verleden hebben we die nog wel eens hals- en snaarbrekende toeren zien uithalen als deel van het onvolprezen duo Slakkengang, maar inmiddels zijn we alweer heel wat jaartjes verder, en heeft hij zijn wilde haren (zeg maar gerust: al zijn haren) verloren en zijn elektrisch instrument ingeruild voor een rustiek, met vele stickers beplakt akoestisch exemplaar. Samen met zijn nieuwgevonden vriendjes John op de mandoline en Paqui op zang vormt hij nu een onvervalst indietrio dat zich specialiseert in gevoelig, fijnzinnig snarenspel en breekbare zang.

Een en ander doet ons denken aan onze eigen indiedagen, waarin wij geregeld naar bands luisterden met namen als The Pains Of Being Pure At Heart. Zo'n naam had prima gepast bij dit gezelschap, dat met haar tere ontboezemingen het publiek in de intieme Rode Salon misschien niet letterlijk op de knieën, maar wel in stilzittende, aandachtig luisterende modus weet te krijgen. Wanneer een instrumentaal duetje vele aanwezigen tot spontaan ritmisch geklap beweegt, is de sfeer helemaal compleet. Het woord 'schattig' mogen we voor volwassen mensen wellicht niet gebruiken, dus moeten we naarstig op zoek naar een alternatieve aanduiding. 'Vertederend'? 'Aandoenlijk'? 'Lieflijk'? Het door veelvuldig gebruik wat versleten 'hartverwarmend'? Hoe dan ook, dit was een memorabel samenzijn. Om met de eerdergenoemde Joost te spreken: 'Thank you for your energy'. [MdW/WdW]

Wat is er ongemakkelijker dan drie kwartier naar ondefinieerbare noise te luisteren? Kun je het wel luisteren noemen? Want wat hier aan geluid geproduceerd wordt, is een totaalervaring zonder grenzen. De man met vele gezichten: Vincent Koreman (Drvg Cvltvre, Nihill, New York Haunted, Ono-Sendai Sound) en nu Angles Morts, opent de set met een gitaar die meteen een muur van noise produceert. Er is geen ontkomen aan. Onhoorbare gitaarakkoorden worden net als zijn gezicht verwrongen tot pulp. In de kwartier durende set worden alle emoties geconcentreerd tot één: pure ellende. Als slotstuk smijt hij zijn gitaar tegen de vlakte en loopt weg.

Glumlord, oftewel Otto Kokke (Dead Neanderthals, MNHM, Twin Sisters), brengt eenzelfde summiere setup mee. Drie gitaarpedalen en iets wat lijkt op een microfoon, die wordt geschud in plaats van bezongen. Net als Koreman, maar met net een ander timbre, klinkt er een muur van noise. Bij de intrede van extra lage tonen scheeuwt Koreman hem, aan de zijkant, met een gebalde vuist toe.

Dan het moment dat Koreman weer het podium op komt en meedoet met de allesvernietigende muur van noise. In korte tijd vermorzelt hij zijn gitaar. De bovenkant van de gitaarhals valt er al snel af, de snaren worden aan flarden getrokken en het hout kapotgeslagen tegen een van de palen van de zaal. Aan het eind geeft hij zijn gitaar aan iemand van het publiek, maar voor die hem kan aannemen laat Koreman hem keihard op de grond vallen. Beide mannen lopen weg terwijl het geluid doorraast. De geluidsman verlost ons uit ons lijden. [JL]

De Devil stroomt langzaam opnieuw vol voor de Berlijnse punkband Liiek, die de 80’s feel van vanavond komt voortzetten. De band trapt af met een stevige dosis DIY-attitude en leunt instrumentaal sterk op stuwende drums en de prominente bass zoals we dat ook horen bij bands als Gang of Four en The Wire. Echter lijkt de energie en dynamiek vergeten te zijn in Berlijn. Het is de zanger, en tevens gitarist, die voor de verrassende funky uitspattingen zorgt met snerpende, speelse gitaarlijntjes en postpunk-vocalen. Maar als elk liedje klinkt als een echo van het vorige, heb je het wel snel gezien. Er is weinig variatie en zichtbaar spelplezier te bespeuren bij Liiek, terwijl de nummers opzichzelfstaand toch best aanstekelijk en dansbaar zijn. De momenten waarop het tempo iets afneemt en er ruimte is voor afwisseling zijn zeer welkome momenten in de set, maar die zijn helaas nooit van lange duur. Potentie is er zeker, maar het mist live de energie en spanning van de plaat. [RZ]

HETZE, de Belgische punkband bestaande uit drie vrouwen en een man, heeft maar één boodschap voor het publiek in de Devil deze avond: "Dans en vernietig!" En dat doen ze met verve. De band wiens naam al vier jaar door de Europese fastcore-scene galmt, betreedt het podium met de vastberadenheid om Tilburg te laten schudden. En dat doen ze met een overdosis energie en een thrashy punksound en attitude die geen genade kent. De hyperactieve drummer, en tevens enige man in de band, lijkt rechtstreeks uit een metalband geplukt en vormt een stevige basis voor het vrouwelijk geweld dat zich rechtstreeks in het publiek stort. Het duurt niet lang en de eerste moshpit in de Devil is geopend, een moshpit die alsmaar meer mensen meetrekt in de krappe ruimte. Hoewel de zangeres meer schreeuwt dan zingt, past het in het algehele plaatje van de chaos die hier plaatsvindt. Er wordt gezweet, gemosht en gecrowdsurft zoals je dat hoopt op de eerste dag van een festival. Hoewel er nog tot in de late uurtjes verder gedanst kan worden in de Devil, is dit een waardige afsluiter van onze eerste dag.