We trappen de Popronde af in De Nachtzuster, daar staat op de vroege avond Radio Trapani, het muzikale alias van Dario Trapani. Zijn zwoele, elektronisch getinte indiepopsongs zijn doorspekt met jazzy gitaarlijnen en zijn compagnon vult hem perfect aan met groovy baslijnen en experimentele synthgeluiden. Buiten zijn sublieme gitaarspel, weet Trapani ook met zijn teksten over liefdesverdriet en de struggles van Gen-Z een gevoelige snaar te raken. Zijn stem is mooi met een uniek en nostalgisch randje, maar komt toch niet altijd overal even goed uit de verf. Vooral met zijn live-vertaling van het nummer ‘Jealousy’ weet hij te overtuigen en laat Trapani zien een veelbelovende artiest te zijn die we in de gaten willen houden. [KvdW]
Het is alweer bijna een week geleden dat de Popronde in onze stad neerstreek, en we hebben nu alweer heimwee. Het gure weer mocht de pret niet drukken, met onze pennen en camera’s in de aanslag gingen wij op pad.
©
Manouk Smeulders
Radio Trapani @ De Nachtzuster
Door naar de Hall of Fame, waar de postpunkers van Bowl het spits af mogen bijten. Het nog vroege tijdstip lijkt zich op te werpen als grootste vijand, maar daar trekt het energieke vijftal zich niets van aan. Ze spelen strak en funky, en de tempowisselingen maken het alles behalve saai. Zowel in uitstraling als sound doet het met vlagen denken aan Rage Against The Machine. De band geeft behoorlijk wat gas, maar is niet bang om op de juiste momenten ook even een stap terug te nemen. Naarmate de show vordert, gooien de heren het laatste beetje schroom van zich af en gaat het er live nog een tandje harder aan toe als op de plaat. Frontman Vos Ploeg kondigt aan groot fan te zijn van ‘bowlen’ en verzoekt de eerste rijen zich aan te dienen als kegels. Wat volgt is een zeer overtuigende strike en de eerste moshpit van deze Popronde-avond. Zo heeft het aanwezige publiek in de Hall of Fame een vroeg hoogtepunt te pakken. [MB]
De eerlijke en intieme songs van de vijfkoppige alternatieve popband There You Go hebben één gemeenschappelijk doel: je diepgewortelde onbevangenheid naar boven halen. En mochten de dansbare synthsounds, ritmische drums en gitaarrifjes met onwijs sterke melodielijnen nog niet genoeg overtuigen, dan doet leadvocaliste Aurelia Wurfbain dat wel. Ze komt indringend dichtbij en zingt ons toe vanuit ieder hoekje in Café Brandpunt. De set wordt nog chaotischer wanneer de band bij hun nummer over speelgoedauto's beland en het publiek gevraagd wordt om met verschillende relikwieën over de vloer te racen. Toch kunnen we deze gezellige chaos door de vingers zien. Op een avond met There You Go draait het namelijk om jezelf te zijn, plezier maken en vooral heel veel positiviteit. [KvdW]
©
Izzy Middelveen
Terug naar De Nachtzuster, waar om 20.00 uur Rockacademie-studente Leela Rosa klaarstaat om ons mee te nemen in de relaxte sfeer van haar elektronische altpop liedjes. Met een vleugje UK r&b is de vergelijking met artiesten als Jorja Smith en Biig Piig snel gemaakt, ze laat zelfs zien net zo kraakhelder te kunnen zingen als deze twee sterren. Met nog geen enkele song op de streamingsdiensten, kunnen we helaas niet nog even naluisteren, daarom is het ook helemaal niet erg dat Leela voor haar ‘thuispubliek’ nog een liedje uit de set herhaalt. En ook de tweede keer weet ze ons te imponeren wanneer ze haar hoge noten enorm zuiver raakt. [LR]
We blijven nog even in de r&b sferen: Jarlentji is dit jaar uitgeroepen tot zowel 3voor12- als FunX-talent van de Popronde. En terecht, blijkt vanavond in bibliotheek de LocHal, te midden van ijverig lerende studenten en ouderen die druk door boeken bladeren. Jarlentji heeft wat opstartproblemen – haar mic hapert wat en het kleine groepje aanwezige mensen gaat weinig energiek op de grote trappen zitten – maar ze slaat zich er goed doorheen. Ze kondigt een reis door verschillende emoties en genres aan en blijkt alles, van r&b tot pop tot hiphop, meer dan prima te beheersen. De Enschedese wisselt dansbare tunes moeiteloos af met emotionele ballads en zet ook haar band bij vlagen vol in de spotlight. Uiteindelijk stroomt de bieb alsmaar voller, wordt het publiek steeds beweeglijker en kan Jarlentji met een voldaan gevoel terug naar Twente. [LtK]
©
Fotobrigade Jansen
Jarlentji @ LocHal / Kennismakerij
Een band die hun eigen pad trekt in de wereld van gitaarbands, is de band Oh Whale. Hun geluid is niet te vangen in één genre, maar beweegt zich dynamisch door genres als shoegaze, indiepop, noise en zelfs een beetje postpunk. De sterke set die de band in Studio neerzet is allesbehalve statisch, de frontman trekt al tijdens het tweede nummer een barkruk uit het publiek om zijn teksten hoog over het publiek te prediken, waarbij de voelbare emotie in zijn stem boekdelen spreekt. Soms wordt er ook wat gas terug gegeven, en hoewel die schitterende kalmte tussen alle ruigheid door een ware verademing is, komt het zo zacht uit de speakers dat het wegvalt tussen het gerinkel van de glazen en het geklets. Al met al zet Oh Whale een dynamische show neer die misschien zelfs beter tot zijn recht zou komen op de grotere podia. [LJ]
©
Lieve Jansen
De opener van ‘3voor12-podium’ Cul de Sac is Astronaut, het muzikale project van songwriter, dagdromer, humanist en amateur-filosoof Pelle Bast. De liedjes van Astronaut zijn naar eigen zeggen compromisloos en zoeken naar naïviteit in haar beste vorm. Met humor en lichtheid worden grootse thema’s als seks, liefde en de kosmos bezongen, bevraagd en bespot. Bovendien zorgen de vrolijke trompetklanken van de Portugese Pedro ervoor dat we vanaf het eerste nummer massaal hunkeren naar de net vervlogen warme zomertijden. Het nummer ‘Jij zou beginnen met de seks vandaag’ leent zich perfect voor een vreugdevolle en satirische publieksparticipatie, maar aan het geroezemoes is te horen dat de aanwezigen duidelijk nog even warm moet draaien, het is immers pas 20.30 uur. Astronaut fladdert echter onverminderd door de set heen en krijgt de inmiddels volgelopen Cul de Sac zelfs aan het dansen. Tijdens het slotstuk worden we nog getrakteerd op een verrassing: Max Hell, die hierna in de Cul speelt, betreedt het podium om samen een liedje te zingen. Het is humoristisch, bevat een vleugje folklore, is prachtig meerstemmig gezongen en mondt uit in een grootse climax. [MB]
©
Keographics
Astronaut @ Cul de Sac
In Steck, gelegen aan de altijd bruisende vijfsprong in het centrum van Tilburg, staat vanavond de hard-aan-de-weg timmerende Laura Sjin. Met haar eigenzinnige combinatie tussen dromerige, ritmische bedroompop en eigenwijze Nederlandstalige teksten weet ze meteen de aandacht van het muisstille publiek voor zich te winnen. Ze grapt dat haar titels dingen zijn die je zomaar eens in het dagelijks leven zou zeggen, zoals ‘dat is fijn’ of ‘ik weet nu beter’, en dat ze zo hoopt altijd een beetje in het achterhoofd van haar luisteraar te zweven, bewust of onbewust. De kracht van de liedjes van Laura Sjin zit hem in de eenvoud en herkenbaarheid van haar oprechte teksten, die zowel gaan over alledaagse thema’s als persoonlijke ervaringen, in combinatie met dromerige synths, gitaarlijnen en hier en daar wat dansbare beats. Het is alsof we ons in de magische, warme sfeer van Laura’s slaapkamer begeven, alleen duurde deze droom ons net iets te kort. [IM]
©
Izzy Middelveen
In de kraakkelder van De Nieuwe Vorst begint de set van Jespfur met een soort ambient-soundscape die zeer langzaam intensiveert en meer energie krijgt. Met een laptop en soundboard voor zijn neus zou je bijna denken dat je hier naar een dj-set aan het kijken bent, totdat na tien minuten ook de rest van zijn band het podium opkomt en de sound volledig omslaat. Enkele liedjes hebben de ingetogen postpunk allure à la Joy Division en weten daarmee wat meer energie de zaal in te blazen. Zijn vocalen zijn ondergedompeld in reverb en de herhalende ritmes hebben een hypnotiserend effect. Hoewel het begin van de set wat vervreemd voelde, maakt Jespfur dat goed met veel variatie in energie, stijl en instrumentatie. [JK]
©
Richenne Zeebregts
Jespfur @ Kraakkelder / De Nieuwe Vorst
Inmiddels is het gaan regenen in Tilburg, maar in de LOC Brewery dreigt zich een storm aan te doen. Dat blijkt bij aankomst toch wel mee te vallen, terwijl buiten de regen tegen de ramen slaat, klampen de indierockers van Seewolf zich vast aan een diepe, donkere kalmte. Wanneer de band de psychedelische randjes opzoekt wordt de controle die de band heeft zichtbaar, er wordt geen noot teveel gespeeld en hoewel er soms flink wordt aangezet, klinkt het nooit overstuur. In combinatie met de zwoele stem van zanger Dolf Kuiken, die doet denken aan Amerikaanse countrysterren als Johnny Cash, rustig voortkabbelende drums en hypnotiserende gitaarlijnen vormt het geheel een razende kalmte. De aandacht die de band voor hun muziek heeft, wordt echter niet helemaal gedeeld door het publiek dat stug door blijft kletsen, maar ach, misschien is dat juist de charme van het spelen in een kroeg. [LJ]
©
Fotobrigade Jansen
Seewolf @ LOC Brewery
"G-g-g-gezegend!", begint de Amersfoortse benoit zijn set, verwijzend naar het creatieve platform dat hij recent oprichtte. De Herman Brood Academie-student – zijn docent is zelfs aanwezig vanavond – presenteert zich met een mix van drum ’n bass, jersey, r&b en trap. Nogal wat variatie dus, maar het werkt in de (wat moeilijk te vinden) kelderbar van de Tilburgse Schouwburg. Benoit komt alleen met een dj, maar hij heeft ook niet meer nodig. Hij zit zelf aan de knoppen, heeft de regie in handen en introduceert elke tune. Het kan en mag wel wat energieker, maar op een plek als deze kunnen we hem dat vergeven. Muzikaal zit het in elk geval goed in elkaar en vooral op zijn vorige week uitgekomen tune ‘Meisje van de wijk’ horen we dat Benoit van vele markten thuis is. Gezegend! [LtK]
©
Manouk Smeulders
benoit @ Theaters Tilburg
In Studio is inmiddels Hiqpy het podium op gekomen, en nee dat is geen Pokémon, maar een eigenzinnige indierockband uit Amsterdam. Ze bewijzen vanavond dat ze terecht zijn uitgeroepen tot 3voor12 Popronde talent met hun unieke combi van een gruizig poppy geluid en eigenwijze altrock. De drums en gitaren voeren vanavond een flinke boventoon waardoor de andere instrumenten jammerlijk genoeg wat wegvallen in de storm van geluid, het gaat er zo hard aan toe dat het publiek meermaals checkt of hun gehoorbescherming nog goed zit. Maar wie door al het geweld heen goed luistert, hoort knap uitgevoerde fuzzy gitaarsolo’s en betoverende galmende adlibs, en vooral een band met een hoop talent en potentie. [LR]
©
Keographics
Hiqpy @ Studio
Weinig mensen zouden je geloven als je over een moshpit in een bibliotheek begint, maar FEMME FUGAZI heeft deze fever dream vanavond toch echt waargemaakt. Op de grote tafel in de LocHal staat te midden van drums en gitaren een Wednesday Addams-esque figuur. Waar zangeres Chris de Meza ons eerst met een lieflijk en zacht stemmetje aanspreekt, word na het horen van de eerste gitaarklanken en kreten meteen duidelijk: hier is niks zachts aan. Hoewel de muziek soms wat eentonig en de unieke locatie zeker niet het beste geluid geeft, is de band zeer kundig en lijken ze geen enkele keer mis te slaan, waardoor ze het nog wat bescheiden publiek vrij direct in hun zak hebben. Er wordt gezongen over grensoverschrijdende collega’s, liefde voor Gerard Joling en zelfs een ode aan ‘ons mam’. FEMME FUGAZI zet een schouwspel neer die zelfs de studerende jongeren op de bovenste verdieping mee laat dansen. [JvdH]
©
Richenne Zeebregts
FEMME FUGAZI @ LocHal
Iets verderop betreedt dreampopband Pale Puma nog wat onzeker de vloer van Steck, maar wanneer de eerste melodieën gespeeld worden verandert die onzekerheid in een krachtige sound. Krachtig is hier misschien zelfs wat licht uitgedrukt, want een paar oordoppen kun je tijdens deze show goed gebruiken. De combinatie van de zware stem van frontman Django Duijns met een lichte echo zorgt voor een fijne esthetiek en warme sound om naar te luisteren. De vocalen worden gedragen op een tapijt van dromerige gitaarriffs en herkenbare coming of age teksten over onmisbare thema’s als woede, verlangen en teleurstelling. Pas tijdens het laatste nummer brengt Pale Puma wat verlichting na alle zware onderwerpen, we horen opgewekte drums, een tikkeltje funky baslijnen en genieten ook vooral van het zichtbare onderlinge spelplezier van de bandleden. [KvdW]
©
Izzy Middelveen
Pale Puma @ Steck
Het aantal hiphop-acts tijdens deze Popronde is wat aan de schaarse kant, des te blijer zijn we met de show van Wolfskers in Club Smederij. Het viertal moet het vandaag helaas wel met een man minder doen, Arie is er niet bij. De naam blijkt een niets verhullende, voor de niet-biologen onder ons: de wolfskers is een giftige plant met hallucinerende werking. En ook zonder vierde man heeft Wolfskers een hallucinante werking op je brein. Ze switchen razendsnel van intensiteit en stijl, en juist dat contrast maakt Wolfskers zo intrigerend. Maya Maria hypnotiseert je met haar sierlijke bewegingen en mysterieuze R&B-vocalen, en een minuut later gieren de bassen door je lijf en word je omver geblazen door trippy cloudrap beats. De twee heren, Qbeast en Alexander Moto, geven de diverse sound een meer oldschool geluid mee en laten zien niet bang te zijn om af te wijken van de normen van hiphop met teksten over pijnlijke gevoelens en toxische gedachten. [RZ]
©
Richenne Zeebregts
Wolfskers @ Club Smederij
Het is onmogelijk om rond de klokslag van 22:00 uur Kim’s Kroeg binnen te lopen en niet razend benieuwd te zijn naar hetgeen wat zich hier het komende uur gaat afspelen. The Mocks, een garage band uit Nieuw-Vennep die sterk geïnspireerd is door de mod-movement uit de jaren ‘60 is esthetisch om door een ringetje te halen. Is het niet door de fabelachtige kleding die het drietal draagt, dan is het wel door de schitterende gitaren of de vintage versterkers. De band begint doordacht en uitdagend met hun ruggen richting het publiek, we zijn dus begonnen. Snel wordt duidelijk dat de band live met flink meer volume speelt dan we op de plaat horen. Hun energie is ongeremd en het is met name de gitarist die vanavond een calorieverbranding aan zal tikken waar menig sportschool-bezoeker jaloers op zal zijn. Eén van de versterkers moet het na een ongelukkige botsing bijna met het leven bekopen. Buiten het feit dat The Mocks ongelooflijk strak spelen, is hun meerstemmigheid misschien wel nog fraaier. Zo hebben we het genoegen om niet naar één, niet twee, maar drie frontmannen te kijken. Het zorgt ervoor dat je je ogen maar moeilijk van het podium af kunt houden. Als dan de drummer ook nog eens zijn shirt uittrekt en zijn ziel en zaligheid in zijn drumpartijen legt, blijkt wel dat hier een band staat die compromisloos, en met een vleugje Haagse branie, te werk gaat. [MB]
©
Fotobrigade Jansen
The Mocks @ Kim's Kroeg
In de Hall of Fame staat de Amsterdamse band Dorpsstraat 3 klaar om te beginnen. Na wat technische problemen met een synthesizer, is het dan toch eindelijk tijd om naar deze unieke combi van electrowave en Nederpop te gaan luisteren. Behalve een bassist en gitarist staan in het midden twee heren, met samen opgeteld vier synthesizers druk aan knoppen te draaien terwijl ze de meeste vocalen op zich nemen. Ondersteund door een drumcomputer, catchy synth-melodieën en orientale gitaarriffs wordt er een dansbare 80's-sound neergezet. Als het je lukt om de teksten te verstaan, hoor je tragikomische verhalen over de dood en verdriet die met een nasale stem gebracht worden, een toon die perfect bij de muziek past. De heren doen zelfs een cover van de Tilburgse muzikant Toni Valen, even obscuur als de band zelf. [JK]
©
Manouk Smeulders
Dorpsstraat 3 @ Hall of Fame
En we blijven nog even in de Spoorzone. Om de hoek bij de Hall in RAW staat namelijk Cloud Cukkoo, het muzikale alias van Jori van Gemert, en heel Tilburg lijkt dat wel te willen zien. Tot aan buiten staat het ramvol in het toch behoorlijk grote restaurant. Haar sound omschrijft ze zelf als een dansbare depressie, en gedanst wordt er vanavond in RAW flink. Wie aandachtig luistert, hoort ook stof tot nadenken: teksten over acceptatie en over jezelf kunnen zijn. Helaas valt Cloud Cukkoo op dit podium een beetje zelf weg, de lampen staan vooral gericht op haar band terwijl haar glitterjurk en prachtige stem juist de spotlight verdienen. [LR]
©
Fotobrigade Jansen
Cloud Cukkoo @ RAW
Wie iets verder buiten het centrum van Tilburg zoekt en belandt bij de Piushaven, kan zich met een Tilburgs biertje in de hand gaan opmaken voor de strakke instrumentale grooves van powertrio Cocobolo in Stadsbrouwerij 013. Hun muziek is een mix van surfrock met psychedelische en funky elementen. Je kunt hun muziek het beste vergelijken met Khruangbin, maar dan met wat meer energie en variatie. De veranderingen in akkoorden en tempo’s houden je aandacht erbij, iets wat essentieel is wanneer de muziek bijna volledig instrumentaal is. Hoewel de band slechts drie koppen telt, creëren ze een vol geluid, vooral dankzij de flinke verzameling effecten van gitarist Erik Bandt. Je kunt horen dat de drie muzikanten enorm goed op elkaar zijn ingespeeld, dit is er eentje om in de gaten te houden. [JK]
©
Keographics
Cocobolo @ Stadsbrouwerij013
Terug in het kleine maar fijne Steck, daar staat THAMES tegenover een volgepakt publiek dat bijna uit zijn voegen lijkt te breken van energie. Toch start de band nog op een vrij laag pitje, de stem van frontman Merlyn Baartman klinkt niet hard genoeg om zich van de muziek te kunnen onderscheiden. Hierdoor knikt het publiek nog wat afwachtend mee. Het viertal vindt langzaamaan steeds meer ruimte in deze krappe kroeg om wat meer buiten de lijntjes te kleuren. De bandnaamkeuze is trouwens geen vreemde, we horen een accentje en duidelijke invloeden uit de Britse (en Ierse) postpunkscene, maar deze band komt toch echt gewoon uit Amsterdam. In hun muziek snijdt THAMES onderwerpen aan als toxic masculinity, zo spreekt de zanger ons tussendoor ook bemoedigend aan over queerness: “We are who we are and we should never be ashamed”. Hierna gaat de energie aanzienlijk omhoog en verandert het publiek in één grote moshpit die zo dichtbij komt dat de microfoon nog net niet wordt omgestoten. THAMES maakt na een moeilijke start tóch indruk. [JvdH]
©
Lieve Jansen
THAMES @ Steck
Het is drukker dan de voorgaande shows in de Cul de Sac en met het wegvallen van afsluiter Never Been To Berlin is dit helaas ook de laatste act hier. De avond explosief afsluiten is voor Wesley Fransen, alias Keenan Mundane, echter geen probleem. Geef hem een stage, microfoon en sampler en je krijgt er de lekkerste gritty hiphop beats voor terug. Met zijn muziek showt de artiest, die je trouwens kunt kennen als gitarist van de band Tape Toy, een ander perspectief op de ruige urban die we vooral kennen uit de UK/US. Niet dat die ruigheid er niet is, maar Mundane mengt dit vakkundig met verrassende genres als soul en drum ‘n bass. Zijn onthullende teksten zijn vanaf het eerste woord goed getimed en duidelijk te verstaan, het is dan ook moeilijk te geloven dat hij pas in coronatijd bedacht om zijn eigen vocalen toe te voegen aan lofi instrumentals. De enige domper tijdens deze show is de duur, want net als het publiek tijdens de laatste nummers ook uit hun schulp kruipt, is de tijd jammer genoeg alweer om. [KvdW]
©
Richenne Zeebregts
Keenan Mundane @ Cul de Sac
De avond lijkt dan toch echt richting het einde te gaan, in de bomvolle Ruby’s zorgen The Super Soakers ervoor dat iedereen nog even los kan gaan voordat de Popronde weer voorbij is. De vijfkoppige band brengt een flinke portie postpunk met een zeer toegankelijk tintje. Ieder lid van de band heeft een microfoon wat bij sommige liedjes voor prachtige harmonieën zorgt en een verademing is tussen al het punk geweld. Ineens voegt zich een bekende bij het vijftal, de gitarist van Andy & the Antichrist speelt namelijk een paar liedjes mee. The Super Soakers spelen een set met bijna alleen maar liedjes met een hoge energie. Enkel aan het begin van het laatste liedje gaat het tempo even omlaag, maar schijn bedriegt. Natuurlijk sluiten ze hun set, en daarmee deze Popronde avond, explosief en hard af. [JK]
©
Manouk Smeulders
The Super Soakers @ Ruby's