De eer om de avond af te trappen in de foyer van de Hall of Fame is aan het elektronicaduo Likeminds, het project dat is ontstaan uit de samenwerking tussen Tjerk Lammers (LYMA) en Lucas van Ee (Rebiere). Vanavond zetten ze samen met hun driekoppige band een eclectische en vernieuwende mix van soul, funk, hiphop en elektronische muziek neer. De groovy disco invloeden geven het duo de aanstekelijkheid mee waar het - wel wat oudere - publiek van smult. Maar ze weten ook te verrassen met een meer hedendaags geluid, - “Ik weet niet of jullie klaar zijn voor zijn” - wanneer ze switchen naar de wat meer elektronisch gedreven songs die niet zouden misstaan in de club. Verrassen doen ze ook individueel: LYMA, met zijn soulvolle, expressieve vocalen. En wanneer Rebiere de saxofoon er weer bijpakt blijkt nogmaals dat het tweetal zich niet zo makkelijk in een hokje laat plaatsen.
Afgelopen zaterdag vond alweer de derde editie van het Better Get Hit festival plaats. Het Tilburgse festival biedt een divers, scherp en avontuurlijk programma met de nadruk op Afro-Amerikaanse muziekgenres als soul, funk, jazz en r&b. We zien een aantal grote (inter)nationale namen, maar de programmamakers geven ook vooral jong en aanstormend talent een kans om zich te bewijzen.
Een paar minuten verderop, in de Paradox, maken we ons op voor de terugkeer van een band die vorig jaar ook al op Better Get Hit mochten spelen. Het jonge viertal SMANDEM. viel vorig jaar zo in de smaak bij publiek en organisatie, vertelt organisator Eric van der Westen voorafgaand, dat ze dit jaar wederom uitgenodigd zijn. Nadat de band de toon heeft gezet met twee nummers uit eigen repertoire waarin al meerdere stijlen de revue passeren, verschijnt Ntjam Rosie op het podium. De in Kameroen geboren zangeres won met haar album Elle (2011) de Edison Jazzism Muziekprijs en bracht deze afgelopen april als rework uit samen met SMANDEM. Al snel blijkt waarom: de chemie tussen Ntjam en de band is duidelijk voelbaar en de warme jazzy pop en soulvolle warme vocalen van Ntjam en de hedendaagse fusion met verfrissende breakbeat-achtige ritmiek van SMANDEM. vullen elkaar perfect aan. Live wordt er door de band nog wat steviger aangezet dan op de plaat en daarmee kunnen ze - net als vorig jaar - rekenen op veel applaus in een volle Paradox.
Terug naar de Hall of Fame, dit keer zijn we in de concertzaal, die wordt ingeleid door Peter Somuah. De Ghanese trompettist heeft al twee jazz awards op zijn naam, waaronder de prestigieuze Edison Jazz Award. Hij combineert klassieke jazz elementen met de creatieve ritmiek uit de West-Afrikaanse muziek, dat onder begeleiding van contrabas, drums, conga’s en toetsen uitmondt in een funky en hypnotiserende mix. Hoewel de focus met name ligt op de instrumentatie, horen we met vlagen wat (praat)zang, maar het is toch met name Peter’s sublieme, bijna hypnotiserende trompetspel die ons in zijn greep houd. Niettemin zijn de solo’s van de andere uitblinkende muzikanten, die met hun energieke samenspel voor een aangename afwisseling zorgen.
Ondertussen staat in de foyer singer-songwriter en producer Säm Wilder te trappelen om te spelen. Dit is zijn eerste optreden sinds zijn terugkomst in Nederland, na een aantal jaar in LA aan zijn muziek gewerkt te hebben. Op het podium zien we hem met band, een zestal Rockacademie-studenten. Zijn muziek een stuk poppier dan wat we tot nu toe gezien hebben, en valt daarmee wellicht een beetje buiten de boot, maar met zijn soulvolle stem en sterke feelgood r&b vibes a la Anderson. Paak is dit wel de act waar vooral het jongere publiek voor valt. Aan de stage presence van Sam zal het in ieder geval niet liggen, want hoewel hij geen seconde van zijn spot stapt, maakt hij een smooth en energieke indruk. Niet alle noten zijn even raak, maar wanneer hij wat meer begint te rappen, maakt hij dat goed en straalt van zelfvertrouwen. Aan het eind worden we nog getrakteerd op een nummer dat net wat anders klinkt dan de rest van de set: het is uptempo, funkier en bevat elementen uit de rockhoek. Säm Wilder heeft duidelijk het beste voor het laatst bewaard en doet het zeker niet slecht voor de eerste keer terug op de planken.
Wie vervolgens echt even wil chillen, kan terecht bij de dromerige beats van Amsterdamse Joya Mooi in de concertzaal. De zangeres laveert van zoete dreampop naar wat meer trappy r&b, met een fijne stem die doet denken aan Lianne La Havas. Joya en haar band zijn volledig in harmonie, ze ogen relaxt en hebben het leuk samen zonder dat het ook maar iets afdoet aan de kwaliteit die indrukwekkend is te noemen, zo valt ook vooral Alexander Lopez op met zijn feilloze basspel. Zonde is dat de zaal al snel wat leegloopt, omdat een groot deel van het publiek naar Paradox moet vertrekken als ze de volgende act willen halen. Hoe dan ook blijft Joya Mooi niets anders dan kwaliteit neerzetten en glijden liedjes over feminisme (“It takes a toll, you know?”), politiek en patronen in de liefde als honing door de microfoon.
Die volgende act in de Paradox? Dat is Gallowstreet. Niet zo gek dat er massaal wordt uitgerukt naar het knusse zaaltje, de achtkoppige brassband stond al op een tal festivals waaronder Lowlands en ITGWO, en kregen daar jong en oud de dansvloer op. Waar brassbands misschien een wat stoffig imago hebben, laat Gallowstreet zien dat je enorm veel plezier kunt beleven aan instrumentale muziek met blazers en slagwerkers. Zelf dansen, zingen en lachen ze breed uit en die aanstekelijkheid slaat over op de hele Paradox. Toch mis je soms de subtiel opgebouwde arrangementen die we bij vergelijkbare bands (bijvoorbeeld Jungle by Night) wel zien. Het is dan ook een verademing om te horen dat die gelaagdheid waar we - in deze behoorlijk chaotische set - zo naar hunkeren wél terughoren in de nummers ‘Ommezwaai’ en ‘Springtij’ van het nieuwste album, maar helaas zijn het de enige twee nummers van het album die gespeeld worden.
We zijn alweer bijna bij de laatste act aangekomen, maar eerst mag GINGE met haar bitterzoete stem en scherpe attitude de één-na-laatste heerlijke late night tunes verzorgen in de foyer van de Hall. Met r&b-pop en een hele hoop zelfvertrouwen als basis zingt ze met een soulvolle stem over een gebroken hart, afwijzing, zelfacceptatie en vervelende mannen. Haar optreden zit vol expressie en lekkere instrumentale riffs, en zo houdt ze het publiek dat na vier uur inmiddels wel wat minder energiek is, nog prima bij de les. Aan het einde van haar optreden ontstaat er ruimte voor wat gevoeliger repertoire dat hand in hand gaat met verrassend ruiger gitaarspel. GINGE toont zich sterk voor een publiek dat echt niet zo makkelijk meer te overtuigen is, zonder dat ze haar kwetsbaarheid hoeft te verbloemen.
Een sterkere en meer zelfverzekerde afsluiter had Better Get Hit zich niet kunnen wensen. Met zijn veelzijdige geluid betreedt BNNYHUNNA (alias Benjamin Ankomah) als laatste het podium van de concertzaal en zet daar een zwoel, jazzy optreden bomvol swingende synths neer met zijn meer dan vaardige band. Peter Somuah, voegt zich ook bij dit geheel, wat veelbelovend is voor degenen die hem net al hebben kunnen zien. Charismatisch als Benjamin is, vraagt hij ons wat naar voren te stappen en wat losser te komen voor het laatste uurtje. De genre-overstijgende muziek met invloeden van jazz, afrobeat, hiphop en zelfs wat verwijzingen naar reggae zet een sfeer neer die enthousiast maakt en ons met gemak laat vergeten dat onze voeten al behoorlijk vermoeid zijn. Met vlagen horen we wat zang en rap, de band achter hem - en dan met name de gitarist - speelt subliem, maar het is toch vooral Benjamin zelf die verscholen achter zijn imposante opstelling aan synths onze volledige aandacht heeft. BNNYHUNNA en zijn band barsten van talent en bewijzen dat de mensen die wat vroeger vertrokken zijn een waar hoogtepunt gemist hebben.