De Tilburgse Penny Roox heeft de eer om de vroege feestgangers in de Main op te warmen en dat is precies wat ze met haar zwoele vintage popsongs weet te doen. De nummers die aanvoelen als dierbare aandenkens doordrenken de zaal in een heerlijke nostalgie anno jaren ’60 waar door jong en oud van gesmuld wordt. Het is nog wel behoorlijk rustig in de grote zaal, maar het is dan ook nog wel wat vroeg op de avond. Toch wordt er lekker meegedeind op nummers als ‘Sad Sad Dreams’ en ‘What a Day’. Haar vierkoppige band vult haar sterk aan met doordringende drums, troostende synths en dromerige gitaarakkoorden, voeg Penny Roox haar warme stem en aangrijpende lyrics eraan toe en je hebt alle ingrediënten voor een walm aan melancholie die je niet meer loslaat. Waar je misschien verwacht dat haar tragische liedjes in een jasje van ongekende kwetsbaarheid ietwat ongepast zijn op een verjaardagsfeestje, is de sfeer die de oud-Rockacademie studente in de zaal brengt precies de juiste die je bij het smakelijk 013 petit fourtje in je hand wilt hebben. Een gemiste kans voor de laatkomers dus.
Het Tilburgse poppodium mocht vorige week maar liefst 25 kaarsjes uitblazen, en voor het verjaardagsfeestje hebben de programmeurs aan iedereen gedacht. Van melancholische pop tot Nederlandstalige rap en van elektronische synthpop tot psychedelische Indonesische folk, er is voor ieder deze maandagavond wat wils. Samen vormen ze een verfrissende cocktail vol nostalgische, noodzakelijke, exotische, doordringende en hypnotiserende muziek, met als kers op de taart ‘headliner’ De Staat.
Genoeg taartjes, ook voor de laatkomers die worden verwelkomt door niemand minder dan 3voor12 Award winnaar Sef, de rapper won twee weken geleden de prijs voor het beste Nederlandse album van het jaar met Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven Maar Niet Voor Een Vlag. Hierin laat hij met poëtische songs zijn mening horen over de disfunctionele maatschappij, met thema’s als kapitalisme, nationalisme en racisme. De instrumentatie is verpakt in een groovy jasje en de speelse lyrics met smaakvolle humor maken de zware materie wat lichtvoetiger. Het publiek luistert daardoor aandachtig naar Sef zijn aangrijpende teksten, maar schroomt niet om te dansen op de springerige synths in ‘Brand’ en opliftende strijkers in ‘Elke Bar Zanzi’. Grote kans dat dit komt door de band die super strak speelt, want het charisma en de stage presence van de rapper zijn in zijn politieke nummers minder on fleek deze avond. Niet gek, als je je bedenkt dat Sef hier toch voor een publiek staat wat voornamelijk lijkt te zijn gekomen voor De Staat. Klassiekers ‘De Leven’ en ‘Witte Sokken’ trekken dit gelukkig aan het einde van de show recht, waarmee het publiek na het horen van zijn noodzakelijke boodschappen toch vol energie de rest van de avond in kan gaan.
Na een korte break is het tijd om de feeststemming een exotisch tintje te geven. En nee, daarvoor hoef je het ondertussen druk bezochte jubileumfeest in 013 niet in te ruilen voor het vliegveld. De zeskoppige band Nusantara Beat leidt ons met hun groovende gitaren en psychedelische beats vanzelf naar hun Indonesische roots. Met invloeden uit de Turkse folk en Indonesische funk zorgt de supergroep, met leden van onder andere Jungle By Night, Eut en Surf Aid Kit, voor een unieke ambiance die ons onder onze oksels kietelt om te gaan dansen. Het hoogtepunt van de show is overduidelijk het nummer ‘Kota Bandung’ waarin de bandleden hun meerstemmigheid laten horen en als collectief een aanstekelijke werking hebben op het publiek met hun funky grooves. Ondanks de veelzijdigheid van instrumenten en genres, ontstaat er wel geregeld dezelfde exotische sfeer waardoor de nummers enigszins op elkaar lijken. Toch houdt de band, die pas afgelopen april hun debuutsingle uitbracht, zich met hun ultieme feel good geluid goed staande voor ommenabij 2000 man en hebben ze ons goed opgewarmd voor de headliner van de avond. En dat is nodig ook, als je in de komende moshpits geen spiertjes wilt verrekken.
Wanneer onze lichamen nog na stomen van de tropische ervaring van net, doemen de bandleden van De Staat in mysterieuze rode lichten op, met de charismatische Torre Florim als een tikkende tijdbom aan het front. Hij kijkt ons eerst nog even recht in onze zielen aan voordat zijn vuist de lucht in gaat en de eerste krachtige noten van ‘Look At Me’ door de zaal klinkt en de bom van groovy gitaren en doordringende drums ontploft. De imposante stage presence, die de mannen zoals gewoonlijk de hele avond weten vol te houden, geeft je maar één keuze en dat is vol bewondering De Staat aanbidden. Deze energie matcht in het begin helaas nog niet helemaal met het geluidsniveau in de zaal, maar daar weten De Staat-hooligans verspreid in het publiek met hun eigen stem wel wat aan te doen. De rustigere nummers blijven een beetje buiten beschouwing vanavond, wat het extra leuk maakt om de statische en koddige dansmoves van toetsenist Rocco op ‘Pikachu’ nog even te zien. Als we dan al gauw weer in een rode wolk van agressie belanden, ontstaat de eerste voorzichtige moshpit bij ‘Head On The Block’ en melden de echte waaghalzen zich daarna vooraan voor het iconische ‘Witch Doctor’. Torre’s advies? Dat het hoog tijd is voor een circlepit. Explosieve afsluiter ‘Who’s Gonna Be The GOAT?’ wordt nog vol overtuiging mee geschreeuwd en vanaf dat moment weet iedereen zeker, na De Staat kun je alleen nog maar FOMO hebben als je dit verjaardagsfeestje mist.
Het leeglopen van de zaal bewijst dat het overgrote deel vanavond voor De Staat is gekomen. Toch blijven er nog wat jonge mensen – en wat verdwaalde, dronken boomers – op deze late maandagavond plakken, om samen met Coloray zijn magische, elektronische synthpop-tunnel in te duiken. De man die afgelopen zomer nog op de gigantische Bravo stage van Lowlands mocht draaien met zijn maatje Ineffekt speelt vandaag samen met compagnon Yannick Verhoeven, alias Ramses3000, een thuiswedstrijd. En dat is wel even andere koek, want in een nog geen kwart gevulde Main zaal komen zijn galmende vocals en wavy synth sounds minder intens en hypnotiserend over. Gelukkig doet dat niet af aan de kwaliteit van zijn krachtige, duistere teksten vol emotie rondom thema’s als kapitalisme en identiteit. In combinatie met de spectaculaire lichtshow en abstracte visuals overweldigt het duo genoeg om nog een behoorlijk aantal voeten van de vloer te krijgen. De veelzijdige invloeden uit hedendaagse elektronica, we horen dance- en breakbeat-elementen, zorgen ervoor dat iedereen wel een keer een hoogtepunt ervaart in de set. Wanneer Coloray ons met zijn meeslepende vocalen tot de laatste climax in ‘Your Life’ leidt, komt het onwijs geslaagde jubileumfeest van Poppodium 013 helaas dan echt tot haar einde.