Vanuit het duister verschijnt enigszins intrigerend de eerste student van de avond: Rvle, echte naam Raoul. Zijn melodramatische en krachtige zang doet meteen wat denken aan die van Dan Reynolds en maakt daarmee meteen indruk. De mysterieuze sfeer wordt al snel ingeruild voor een wat meer zomerse vibe wanneer hij zijn capuchon afdoet en zijn melodramatische zang ingeruild voor zang met iets meer flow. De band die hem ondersteunt met groovy gitaar- en funky baslijntjes geven zijn nummers een zomerse en aangenaam dansbare bries mee. Maar ruimte voor introspectieve en emotie is er ook tijdens een nummer waarin hij enkel begeleid wordt door akoestische gitaar en dat gaat over alcoholverslaving. Afsluiten doet hij verrassend weer in een andere stijl: ‘Mr. Nice Guy’ is een wat hardere track met invloeden uit de poppunk-hoek en tijdens dit laatste nummer lijkt Rvle ook eindelijk iets meer los te komen van zijn micstand en weet hij het publiek te charmeren om mee te zingen en dansen.
De laatste twee dagen van mei wordt de 013 Next gevuld door de showcases van derdejaars Rockacademie-studenten. Na een jaar lang schrijven en repeteren mogen ze hun eigen muziek en act eindelijk presenteren op het grote podium, om deze volgend studiejaar te finetunen en zich klaar te stomen voor het afstuderen. Op de line-up zien we zeer gevarieerde acts in zo’n beetje alle hoeken van het muzikale spectrum. Wij waren aanwezig om het talent te spotten en verslag te doen van beide avonden.
RVLE
DEHAZE
Door met DEHAZE, het muzikale alias van Sjors de Haas, die met een imposante bandopstelling vanavond op het podium staat. Hij heeft twee violisten, een cellist en een driekoppig achtergrondkoor meegenomen die zijn melancholische pianoballads een extra laag aan dromerigheid meegeven. Zijn bijna filmische popballads met mierzoete heldere stem gaan over thema’s als onzekerheid, angsten en de liefde waarmee hij een open en eerlijk inkijkje geeft in zijn hoofd. Zijn kraakheldere stem emotioneert en raakt, en hoewel zijn nummers een somber gevoel teweeg brengen, worden we ook verrast met hoopvolle pianoklanken en onheilspellende strijkers. Tijdens het laatste nummer ‘Blind’, dat tevens op DEHAZE zijn aankomende debuut-ep zal verschijnen, laat hij ook zien te kunnen opbouwen naar een wat krachtigere sound, maar eindigt wederom klein en kwetsbaar.
Sanna
Wie ook open en eerlijk een boekje openslaat over haar leven: Sanna Kroon. Voorafgaand zien we op het scherm een trigger warning, haar liedjes gaan namelijk over drugs- en alcoholverslaving. Haar set begint sinister, versterkt door slepende effecten op de gitaar, met een nummer waarin ze in het Nederlands zingt over het negeren van haar grenzen en over mishandeling door alcoholgebruik. De zang maakt met grote regelmaat plaats voor spoken word, waardoor haar teksten nog harder en dieper bij het publiek binnenkomen. Er klinken trouwens lovende woorden uit het publiek tijdens, maar ook na de show. Van de passievol gebrachte spoken word tot aan krachtige uithalen, Sanna weet hoe je een verhaal en de emoties die erbij horen moet overbrengen. De band ondersteunt haar perfect met snerpende gitaren en elektrische drone sounds, die een passend sinister en soms rock imago aan haar act meegeeft.
Evi
Na deze zwaar beladen, maar prachtige act, is het weer tijd om te dansen. De zaal is inmiddels echt wel lekker gevuld wanneer Evi, echte naam Eline Wijnands, het podium betreedt. Haar energieke popliedjes gaan voornamelijk over de liefde en doen wat denken aan het rockende poprepertoire van Davina Michelle. De mellow gitaartjes, groovy baslijntjes en Evi’s warme vocalen zorgen voor een dansbare mix met hier en daar een klein vleugje R&B, maar is niet bijzonder verrassend. Hoewel ze wat gespannen lijkt en we weinig emoties kunnen aflezen van haar gezicht, weet ze wel hoe ze als popster met het publiek om moet gaan. Even een babbeltje, iets vertellen over het nummer en de mensen aanzetten tot dansen. Het nummer dat lijkt te gaan over het losbreken van een relatie is met een wat lowkey funky gevoel misschien wel het opvallendste nummer en hoewel ze zelfs benoemd dat haar stem het zwaar heeft, lijkt ze zelfs tegen het eind van haar set haar vocalen toch nog goed op orde te hebben.
Ruby Mus
We blijven even in de energieke popsferen hangen, Ruby Mus komt al zingend het podium op en weet vanaf het eerste moment een net wat energiekere sfeer af te geven als haar voorgangster. Haar wel wat mainstream klinkende R&B-popnummers verrassen toch met speelse elektronische elementen en dromerige gitaarlijnen en vooral Ruby’s uitstraling in combinatie met een sterke band en twee extra danseressen maken het een vrij gelikte popact: een knipoogje en een choreografie waarin de self-empowerment vanaf spat. En hoewel het dansen en bewegen over het podium ervoor zorgt dat haar vocalen niet altijd even loepzuiver zijn, doet het weinig af aan de act in zijn geheel. De set wisselt prettig af tussen energieke popmuziek met subtiele disco elementen en wat rustigere soulvolle R&B met laag tempo drums. Met inmiddels haar tweede single ‘F.E.’ op de streamingdiensten zijn we benieuwd naar wat de toekomst brengt.
OUMY
Door met OUMY, de act rondom de Senegalese-Nederlandse Oumy Diop, die meteen grootse indruk maakt met haar krachtige vocalen en melancholische folkklanken doordrenkt met invloeden uit haar West-Afrikaanse roots. De sfeer die ze neerzet met haar set is vervreemdend en wanneer ze haar akoestische gitaar even aan de kant zet en sierlijk met haar armen beweegt, voegt dit nog een extra theatrale gelaagdheid toe aan haar filmische act. De combinatie van dromerige baslijnen, effecten op gitaar en het tweekoppige achtergrondkoor zijn meeslepend en weten een gevoelige snaar te raken bij het publiek. Hoewel de instrumentatie meestal ingetogen blijft en de nummers zelden tot een climax worden opgevoerd, geeft dit juist ruimte om volledig te focussen op de betoverende stem van Oumy, die we maar zelden betrappen op een schoonheidsfoutje.
Voordat we verdergaan met de tweede avond van de Rockacademie showcases, moeten we ons verontschuldigen dat we de show van Mosae helaas hebben moeten missen.
BLURRi
De eerste act van de tweede avond is BLURRi. Door het vroege starttijdstip van 19:00 uur zou je misschien denken dat het nog niet heel druk is in de zaal, maar daar heeft BLURRi een oplossing voor gevonden: je hele vriendengroep uitnodigen. Zij zorgen vanaf het eerste moment voor een aanstekelijke vibe in de zaal waardoor ook de rest van het publiek een beetje warm wordt. Blurri maakt hiphop met lekkere, dromerige beats ultiem geschikt voor een lekkere festival hangout of een hip terrasje, maar soms is het erg monotoon. Ook zijn de teksten wat onverstaanbaar door het soms iets te overmatig gebruik van autotune. Helaas spettert het niet zo erg als je gehoopt had als je BLURRi's hypecrew hoort.
Ellece
Ellece mag met haar band als tweede het podium betreden en doet dat met een sound die een beetje het midden houdt tussen rock en pop. Ellece beschikt over een sterke stem, die zelfs een beetje aan Anouk of Davina Michelle doet denken. Helaas zijn er soms wat uitglijdertjes op de hoge noten waardoor ze die twee nog niet helemaal evenaart, maar de potentie is er zeker. Op die hoge noten krijgt ze ondersteuning van de achtergrondzangers, die heel mooi in een ondersteunende positie weten te blijven en Ellece zelf niet overstemmen. In de nummers zitten soms nog wat onverwachte twists, waardoor de nummers niet helemaal lekker doorlopen, maar de band speelt strak en ook de gitaarsolo’s mogen er zijn. Als ze haar stem nog verder onder controle krijgt is dit een echte powerhouse.
Akuma Jin
Akuma Jin betreedt het podium met een heus achtergrondkoor en een shock van geluid waarvan de bekers van de bar af trillen en alle hoofden meteen richting het podium draaien. Daar laat Akuma Jin een sterke fusion van rap en metal horen waarbij het ook niet lang duurt voordat er om de eerste moshpit wordt gevraagd. De eerste vier enthousiastelingen moeten iets langer wachten tot hun aantallen vermenigvuldigen in het tweede deel van de set, waarin de rap op de achtergrond komt en de deathcore voorop staat. Dit gedeelte van de set gaat ook verder onder de naam A Knight Under Maria’s Alter. Volgens Akuma Jin zelf is dit de eerste keer dat er deathcore wordt geshowcased op een Rockacademie-avond, en daarin zullen we hem geloven. Vooral aan het begin van de set doet de muziek denken aan Backxwash, die op de recente editie van Roadburn stond, en daar zou Akuma Jin ook best tussen passen. Wanneer bij het laatste nummer nog een wall of death en circlepit ingezet wordt, zijn alle metalclichés weer voorbij gekomen, maar wij hebben genoten van deze mooie bak herrie.
Suus
Voor act nummer vier van de avond is het de eer aan Suus. "Voor wie mij nog niet kent, mijn naam is Suus. Voor wie mij wel kent, is mijn naam ook Suus, maar dat doet er even niet toe". Op het podium is ieder bandlid in een andere kleur gestoken, waardoor er een liefelijke sfeer hangt die perfect aansluit bij de liedjes van Suus en haar sympathieke uitstraling. Het zijn een beetje dertien in een dozijn indierockliedjes, maar met zoveel charme gebracht dat het super leuk en catchy is. Al heeft ook Suus soms momenten waarop de zang niet helemaal super is en knijpt ze wat te veel met haar stem. Als laatste nummer wordt er een heel dansbaar zomers nummer ingezet, waardoor opvalt dat de rest van de set jammer genoeg best ingetogen was. Er hadden wat meer van dat soort hit momentjes in de set gemogen.
Janet Livv
Janet Livv mag als volgende haar act laten zien en dat is een set vol uptempo drum ‘n bass-like beats waarover ze haar melancholische teksten ten gehore brengt. Ze maakt slim gebruik van een backingtrack waardoor ze meerstemmig kan zingen op bepaalde momenten, maar op andere momenten is dit juist weer een beetje jammer omdat haar stem er een beetje in verdwijnt en het lijkt alsof ze niet meer live zingt, terwijl ze juist een goede stem heeft. De muziek doet een beetje denken aan Charlie XCX en is ook sterk te vergelijken met de Nederlandse Luna Morgenstern, maar heeft nog niet helemaal de compleetheid om een sterke hoofdact te zijn. De potentie is er echter zeker wel, maar verder dan een lekkere opening act of setje op een clubavond komt het nog niet.
Enabled
Eerder op de avond hebben we Abel aka Enabled al mogen zien als de producer en dj bij Blurri, nu mag hij zelf aan de slag. De aan één stuk door gedraaide techhouse-set van Enabled zweept de zaal lekker op, geen losse tracks maar als een echte dj mixt hij alles vakkundig aan elkaar. Helaas staat de bass wel veel te hard, en klimt deze zelfs nog wat omhoog tijdens de set, waardoor het vooraan bijna niet te doen is zonder goede oordoppen. Je zou kunnen zeggen dat dit nou eenmaal hoort bij het genre en het weerhoudt een groepje fanatiekelingen er ook niet van om op de voorste rij te gaan dansen en Abel op te hypen. Deze sterke set wordt aan het einde zelfs beloond met het scanderen van zijn naam.
Shaqil Kalloe
Shaqil Kalloe heeft de eer om de avond af te mogen sluiten en doet dit met een emopop act die doet denken aan het nieuwe Bring Me The Horizon. De muziek begint heel ingetogen, maar bouwt op tot een iets krachtiger geheel. Al zitten de nummers niet altijd even lekker in elkaar waardoor de flow van voor naar achter er niet helemaal in zit. De rustige coupletten zorgen voor een behoorlijk vibeswitch, waardoor het lijkt alsof er halverwege een nummer geswitcht wordt naar een ander. Ook slaat Shaqil’s stem best vaak over, wat op zich nog wel bij de stijl van de muziek past, maar op andere momenten is het gewoon vals wat heel jammer is. Ook hangt er een groot scherm waarop de tekst van de nummers verschijnt, maar dit leidt eigenlijk alleen maar af van de muziek door de manier waarop de tekst flikkert. Dit kan echt een top act zijn, maar is dat nu helaas nog niet.