Het Tilburgse duo The Robots Are Coming maakt funky electro voor de liefhebber van de elektronica uit de jaren ‘80 en ‘90. Met dansbare melodieën schetst de muziek van dit duo een soundtrack voor een mogelijke toekomst van de mensheid, één waarin robots misschien wel over de mensheid heersen. Vandaag komt het debuutalbum ‘2095’ uit, wij gaan met de heren in gesprek om erachter te komen hoe de toekomst er volgens hen uit gaat zien.

Roi de Bruijn en Stefan Werdekker vormen samen The Robots Are Coming, een project wat ontstaan is toen De Bruijn jaren geleden werd gevraagd om een live set te spelen. “Ik heb me toen eigenlijk gewoon naar binnen gebluft, gezegd dat ik dat wel kon, ook al had ik er nog helemaal geen ervaring mee. Ondertussen weet ik gelukkig wel wat ik aan het doen ben. Destijds was het een hype om met een laptop ingeplugd het grootste gedeelte van de beat te spelen. Ik wou echt zo veel mogelijk zelf doen. Bij die ene set kwamen bezoekers vooral voor de grote dj’s die dezelfde avond speelden, maar de mensen die bij mij bleven hangen met mijn setup van drumcomputers, synths en samplers vonden het eigenlijk heel tof. Toen begon het echt te kriebelen en daar is uiteindelijk The Robots Are Coming uitgekomen,” aldus De Bruijn.

Waar komt de naam The Robots Are Coming vandaan?

De Bruijn: “De naam is eigenlijk een reactie op hoe alles om ons heen geautomatiseerd wordt. Als je een treinkaartje wil kopen, doe je dat niet meer bij een loket, maar bij de machine of zelfs op je telefoon, de connectie met andere mensen is weg. Eigenlijk is de naam een metafoor voor hoe de wereld op die manier verandert. Wat gebeurt er als je deze lijn van automatisering doortrekt naar de toekomst, welke plek heeft de mens dan nog?”

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

De Bruijn: “Stefan kwam eigenlijk al als luisteraar naar optredens die ik eerst met een andere compagnon deed. Die had een beetje plankenkoorts, terwijl ik juist meer live wou gaan doen, maar ik dat niet alleen kon. Dus toen heb ik op aanraden van anderen Stefan een keer mee laten jammen, en dat was een hele goede match, dus zijn wij met z’n tweeën verder gegaan. Kort daarna zijn we op gaan nemen voor het album en hebben we maanden in de studio doorgebracht. Nu is het album eindelijk klaar om uitgebracht te worden. Stefan draagt ook echt bij aan het organisatorische gedeelte van muziek maken, zoals gigs boeken. Het project krijgt nu eindelijk een beetje de vorm die ik altijd al voor ogen had.”

Hoe kijken jullie aan tegen optreden?

Werdekker: “De basis van wat we live doen, is wat we in de studio maken zo goed mogelijk vertalen naar het podium. We werken voornamelijk in de studio, maar als we er op het podium achter komen dat iets anders beter werkt, nemen we dat zeker weer mee de studio in. Denk aan iets als een solo die goed gelukt is, dat wordt dan weer gebruikt bij een volgende productie. We brengen natuurlijk een album uit met ‘vaste’ nummers erop, maar live zullen we die niet per se exact ten gehore brengen zoals ze op het album staan. Het skelet van het album is er, en die liedjes zijn zeker terug te horen, maar live hebben we iets meer vrijheid zoals we die in de studio tijdens het maakproces ook hebben. Uiteindelijk wil je natuurlijk wel een product hebben wat je uitbrengt, je kan niet tien jaar lang in de studio blijven werken aan een album en alleen maar live uitvoeren. Er moet een versie komen waar je tevreden over bent en die moet je dan uitbrengen. Al zou Roi wel tien jaar aan een album bezig kunnen zijn.”

Hoe hebben jullie ervoor gezorgd dat er nu dan wel een album is?

De Bruijn: “Eigenlijk kwam in de thuisstudio het idee om het album door iemand anders te laten masteren. Dat geeft wel een soort druk om iets af te hebben. Ik kan echt eeuwig aan een album blijven werken totdat ik het perfect vind, maar zodra je met een mastering engineer werkt (eentje die met onder andere Justice, Boys Noize en Underworld heeft gewerkt) en die zegt dat iets goed is zo, wie ben ik dan om daar nog iets van te vinden. Dan is het gewoon goed zo. Tegelijkertijd kan ik ook naar Daft Punk luisteren en nog denken ‘Oh maar dit zou ik zo en zo gedaan hebben’. It’s a blessing and a curse.”

Werdekker: “De singles die al eerder Spotify stonden zijn wel van het album, maar nog oude versies. Ze zijn nu allemaal geremasterd en net zoals de rest van het album echt naar een ander niveau getild. Hij vond het ook echt heel vet om met ons te werken, en dat geeft ook wel een soort confidence boost. Het klikte ook gewoon heel goed, een videogesprek moest op een gegeven moment echt afgekapt worden omdat we te lang door bleven praten.”

Er zijn weinig vocals te horen op het album, is dit iets wat jullie ook niet willen?

De Bruijn: “Nee, eigenlijk niet. We hebben allebei weinig met wat de tekst van een nummer is, maar meer met hoe het gezegd wordt en wat de sfeer van de muziek is. Het gaat ons meer om de passie en emotie in een stem dan wat er echt gezegd wordt.”

Werdekker: “Wanneer we zelf muziek luisteren letten we meer op de sfeer en sound dan op de tekst of een bepaalde beat. We zitten hier allebei omdat we muziek vet vinden en er in kunnen verdwalen. Als je veel actief geluisterd hebt kun je afwegen wat je beter of mooier vindt, maar dan moet je wel goed luisteren en je mee laten voeren door wat je hoort. Dat is toch lastiger met tekst.”

"Wanneer we zelf muziek luisteren letten we meer op de sfeer en sound dan op de tekst of een bepaalde beat. We zitten hier allebei omdat we muziek vet vinden en er in kunnen verdwalen"

 

 

 

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

‘2095’ is een conceptalbum, maar wat is het concept precies?

De Bruijn: “Eigenlijk gaat het concept van het album verder op het verhaal achter de naam van onze act. Wat gebeurt er nou als je de tijdlijn door zou trekken? Hoe kijken mensen in het jaar 2095 naar de wereld en hun geschiedenis? Hoe leven ze dan? Eigenlijk is het een kijkje in de toekomst met wat weemoed naar vroeger. Op het album heeft zich eigenlijk een soort van splitsing voorgedaan in de maatschappij. De ene helft, de mensen, vindt dat we ergens een verkeerde afslag hebben genomen en wil terug naar hoe het vroeger was, voor de tijd van de machines. De andere helft, de robots, vindt het het wel goed zo, mede door de positie die ze nu innemen in de maatschappij.” 

Werdekker: “Alles is een nieuw leven begonnen in de vorm van robots, de mens is eigenlijk een toeschouwer geworden en daarmee een beetje nutteloos. Wij zien het als een soort wasteland waaruit nieuw leven is ontstaan, maar dan bionisch of hybride. Elk nummer op het album wordt daarmee een soort van memoir uit de toekomst. Een stukje van een filmscène uit de tijd van de robots.”

Werdekker: “Het album heeft een duidelijke a- en b-kant als je kijkt naar de verhaallijn. De ene kant is nog optimistisch en de andere kant is pessimistisch en wat sinister. Het gaat de verkeerde kant op voor de mensheid, maar je weet nog niet precies wat er staat te gebeuren. Het album heeft ook een open einde.”

De Bruijn: “Het getal 2095 is voortgekomen uit een rekensommetje met onze leeftijden. Als we onze leeftijden bij elkaar optellen, en dan nog een keer leven vanaf nu kom je in 2095 uit. Het laat ook een beetje zien dat je er zelf al niet meer gaat zijn als dat jaartal komt en nooit weet wie de macht gaan hebben, mensen of robots.”

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

Ondertussen is Tom Maas ook aangeschoven bij het interview. Hij is samen met Werdekker en De Bruijn onderdeel van het Blokgolf collectief. Kun jullie daar wat meer over vertellen?

De Bruijn: “Samen met Tom Maas ben ik al een tijdje aan het spelen met het idee van Blokgolf. Tom en ik hebben allebei een studio en zien elkaar best vaak. We vonden dat er een podium moest komen voor elektronische muziek, wat ook echt een goeie plek is voor live performances. Daaruit is Blokgolf gekomen en afgelopen januari hebben we ons eerste evenement mogen houden en die was zeer succesvol, daarom is het op 4 maart tijd voor een tweede editie.”

Maas: “Er was nog niet echt een platform voor elektronica, behalve Gifgrond en dat is best een besloten community met ook maar plek voor weinig mensen. Echt heel underground eigenlijk. Wij willen juist wel wat meer richting de commercie zitten omdat we echt willen laten horen wat we kunnen. Dus toen hebben we met de Hall of Fame besproken om een nieuw podium te creëren voor deze muziek en dat is gelukt.”

Wat vinden jullie het fijne aan in een collectief werken en niet alleen?

Maas: “Dat je met meerdere artiesten bij elkaar kunt zitten en je krachten kunt bundelen, elkaar kan helpen. Dat is voor mij echt de kracht ervan. De ene is heel technisch, de andere creatief, en weer iemand anders heeft de organisatorische skills die je nodig hebt. Muzikanten krijgen bij ons niet alleen een podium maar ook een soort van bevestiging dat anderen hun muziek vet vinden. Elke act valt een beetje in hetzelfde straatje met hun muziek, maar toch heeft iedereen een eigen hoekje. Dat maakt Blokgolf echt een mooie verzameling.”

De Bruijn: “Ook voor het publiek is dat mooi. Je komt misschien maar voor één act die op het programma staat, maar je ziet de rest ook en daarmee wordt je horizon weer verbreed. De acts op de juiste manier programmeren is een compositie op zich, je wil wel een mooie opbouw qua tempo en energie.”

Hoe zien jullie de toekomst van Blokgolf?

Maas: “Er is al best veel vraag naar een derde editie en we hebben de tweede nog niet eens gehad. We hopen uiteindelijk ongeveer vier edities per jaar te mogen doen. Dat zou mooi zijn. We betrekken ook echt iedereen erbij om constant te kijken hoe we dingen naar een ander niveau kunnen trekken. Iedereen heeft hier iets in te brengen. Blokgolf is echt vanuit liefde gedaan, niet een zakelijk perspectief. We zijn allemaal makers, het gaat niet om geld. Je moet natuurlijk wel rond kunnen komen, maar er is geen businessmodel om zoveel mogelijk te verdienen. De essentie waarom we het doen is niet de monetaire opbrengst, maar wat we er emotioneel voor terugkrijgen.’ 

Morgen, 4 maart, is de tweede editie van Blokgolf in de Hall of Fame, The Robots Are Coming presenteren daar ook voor het eerst live hun debuutalbum '2095'.

"De essentie waarom we het doen is niet de monetaire opbrengst, maar wat we er emotioneel voor terugkrijgen"

© Jostijn Ligtvoet Fotografie

Tom Maas @ Blokgolf