Slotdag Murf/Murw pendelt tussen geluidswolken en oerkabaal Slotdag Murf/Murw pendelt tussen geluidswolken en oerkabaal

Het spande erom, maar gelukkig lukt het ons om net op tijd binnen te stommelen in de kleine zaal van de Vorst voor het eerste muzikale optreden van de slotdag van Murf/Murw. Even denken we alsnog abuis te zijn of in onze katerige toestand van verminderd bewustzijn een fout te hebben gemaakt, maar het programmaboekje leert ons toch echt dat hier een duo met drums en baritongitaar had moeten staan. Able Noise blijkt echter verhinderd; in plaats daarvan mogen we ons onderdompelen in de dromerige soundscapes van het Rotterdamse tweetal Goldblum, en dat is op dit tijdstip bepaald geen straf. Rustgevende loops worden begeleid door zweverige belletjes en enigszins lijzige, maar indringende zanglijnen; een ideale muzikale achtergrond om jezelf langzaam weer tot leven te wekken. Vele aanwezigen nemen dan ook de gelegenheid te baat om de oogjes even uit te wrijven of nog een kort hazenslaapje te doen – al worden ze dan een enkele keer opgeschrikt door een heftige geluidseruptie van een elektronisch versterkte, dansende rolmeter – alvorens zich voluit in het gedruis van de rest van dit festijn te storten. Geen slechte dagopener, zeker niet van een festival dat als overkoepelend thema ‘in limbo’ heeft gekozen.

Wie nog even in deze toestand tussen slapen en waken wil (ver)blijven, doet er niet slecht aan zich aansluitend naar Paradox te begeven voor het optreden van Chypko Flowers. Haar in echo’s gedrenkte, warme liederen zijn tevens zeer geschikt voor eenieder die nog hevig terugverlangt naar de voorbije zomer. Stil en aandachtig laat het publiek zich moeiteloos meevoeren door de mooie klanken van deze Peruviaans-Rotterdamse dame en haar ensemble, die op het eind van de set de liedconventies verlaten voor een prima gemeenschappelijke improvisatie, welke ons alsnog op aangename wijze wakker schudt. Tilburg kan dankbaar zijn, dat het veelkleurige Rotterdam bij haar om de hoek ligt.

Ook uit Zuid-Amerika, maar introverter, is de Argentijnse saxofonist Ada Rave die daarna speelt in Kunstpodium T. Aardig dat dit festival ook deze tentoonstellingsruimte in haar programma heeft opgenomen, al moet gezegd dat de pijpenla waar Ada haar kunsten mag vertonen wel erg krap is, zelfs voor een avantgardistische improset. Daar staat tegenover dat het weer vandaag goed is, zodat een aantal mensen ook via de tuin naar binnen kan gluren. Deze nieuwsgierigen krijgen in een ruim half uur een kleine masterclass saxofoonspelen voor hun kiezen, waarin alle mogelijkheden (en dan met name de minder gebruikelijke) van dit instrument grondig worden verkend, al dan niet met hulp van ‘gevonden objecten’ als flesjes en blikjes: van dierlijk gegrom, gepiep en geblaas tot aan percussief knoppenwerk en zacht-etherisch gefluit. Een optreden dat ons uitnodigt tot een andere beleving van muziek, leven en werkelijkheid.

Iets soortgelijks zou je kunnen zeggen van het optreden van Mr Marcaille, al kiest deze voor een meer directe, minder beschouwelijke benadering. Meneertje Marcaille heeft wel iets weg van een kleine aard- of bosgeest, zeg maar een trol (los van de nare connotaties die dit woord in ons digitale tijdperk heeft gekregen), die op een dag zijn hand heeft weten te leggen op een bekken, een stel trommels en een cello, en middels dit wonderlijke instrumentarium en zijn nogal rauw uitgevallen stemgeluid de wereld een blik in zijn eigenaardige zielenleven gunt. Niet aangetast door de vooroordelen van de menselijke beschaving, blijkt zijn wereld vooral te draaien rond de drie pijlers van het bestaan: liefde, dood en bier. Spugen en boeren zijn bij hem nog normale uitingen van het zoogdier met een uitgebreid spijsverteringskanaal, en lijken nog niet omkleed met de schroom die in sommige samenlevingen met deze handelingen gepaard gaat. Best verfrissend, zo’n levenshouding, die in het geheel niet haaks hoeft te staan op het ervaren van diepere, mystieke gevoelens, zoals zijn door laag-zoemende keelklanken ingeleide hemelbestormende kabaalfinale afdoende aantoont. Soms heb je weinig tot geen woorden nodig om over te brengen wat je bedoelt.

Het is iets later dan gepland wanneer het Brusselse trio Stakattak begint, zonder enige waarschuwing, terwijl zanger Nick Defour zich ergens achterin de Little Devil heeft gestationeerd. We zien hem vanavond meer te midden van de mensen dan op het podium, hij kijkt ons met een mysterieuze indringende blik in de ogen en gaat er af en toe eens even lekker zitten of liggen, waarom ook niet? Hoewel Defour hier de grote entertainer is, doen gitariste Lotte Beckwé en drummer Thijs Beckwé niets onder aan hem; de twee weten hoe je een potje rauwe riffs en kneiterhard gedreun op de planken zet en genieten daar zichtbaar van. Het vocale samenspel tussen Nick en Lotte geeft de nummers net iets meer melodie en hoewel ze zichzelf omschrijven als trashpop trio, schuurt het aan alle kanten met harde rauwe postpunk. De band ragt in rap tempo door een repertoire van nummers vaak niet langer dan twee minuten, af en toe kunnen we ademhalen als het trio wisselt van posities. Zo zien we dat Lotte ook een sterke lead vocaliste is, en Thijs en Nick ook prima uit de voeten kunnen op de gitaar en drums, maar een nummer later staat Nick alweer op de vloer en laat het publiek meeslurpen in de microfoon tijdens het absurdistische nummer ‘Soup’.

Wie een wat langere adem heeft kan zijn hart ophalen bij Rraouhhh!. Dit, ook al Brusselse, duo is niet te vangen in één genre; dance met een psychedelisch randje, synthwave maar dan rauwer of toch noisy electro disco? Dansbaar is het zeker. Hoewel het publiek in de Little Devil het niet perse op een dansen zet, waarschijnlijk nog afgepeigerd van de absurdistische chaos die Stakattak hen voorschotelde. Dat de zaal langzaam leeg loopt is niet heel gek, het mixen van zoveel stijlen is in dit geval een behoorlijke overkill waardoor elk nummer toch redelijk hetzelfde klinkt. Een enkele keer komen daar de vocalen van Sophie nog bij, met al dat geweld aan geluid is de onverstaanbare zang eerder storend dan van toegevoegde waarde. Maar wie ervan houd om gedachteloos te dansen op rockende synth beats met een hoop tierelantijntjes, zit bij Rraouhhh! wel goed.