Roadburn eindigt energiek op veelbewogen zondag Roadburn eindigt energiek op veelbewogen zondag

En dat is ook meteen een heel bijzondere, namelijk de samenwerking van het uit Tilburg stammende Ggu:ll met Terzij de Horde. Bij binnenkomst baadt de Koepelhal in een groen licht, maar ook na het uitwrijven van de ogen zien we alleen de mannen van eerstgenoemde band op het podium staan, die ons vergasten op hun stemmig-onheilszwangere metalklanken. Na enige nummers wordt het stokje dan overgenomen door Terzij de Horde, die hun wat meer (post)hardcore-georiënteerde blackmetalgeluid laten horen, waarop toch nog het hele gemengde gezelschap het podium betreedt om samen dat diep-tragische levensgevoel te vertolken dat beide bands met elkaar verbindt. Mooi gedaan, heren!

Daarna haasten we ons, meer dan achteraf nodig blijkt, naar de grote zaal van 013 om maar niets te missen van de bijzondere show rond het laatste Liturgy-album ‘Origin Of The Alimonies’ dat ons al maanden zeer weet te bekoren. Bijgestaan door enkele leden van Kamerata Zuid krijgt dit werk ook live de allure van een klassieke suite, waarin Messiaen en black metal een verrassend huwelijk aangaan, terwijl de beelden en geprojecteerde teksten op de backdrop ons een indruk geven van de zeer persoonlijke, met allerlei mythologische noties doorspekte filosofie van Hunter Hunt-Hendrix, ideeën die de artiest op knappe wijze in muziek heeft proberen uit te drukken. Over de status van die gedachten moet iedereen zelf maar een oordeel vellen – feit is wel dat zo’n heel eigen denkwereld vaak een bijzonder gunstig effect heeft op het creatieve proces (denk bijvoorbeeld maar aan de grote muzikale vernieuwer Aleksandr Skrjabin, die ook geen last had van een gebrek aan kosmos-omspannende pretenties). Zowel qua conceptie als qua uitvoering wat ons betreft het hoogtepunt van het festival.

Dan is het weer haasje-repje terug naar de Koepelhal voor een volgende samenwerkingsproject van eigen bodem, Solar Temple x Dead Neanderthals, dat de toepasselijke titel ‘Embers Beget The Divine’ heeft meegekregen. ‘Verzengend’ is een woord dat nogal vaak valt bij de bespreking van dit soort bands, maar we hebben dit festival geen show gezien waarop deze term zo van toepassing is. Gloeiende beelden, rode lichten, een aanhoudend oorverdovend muzikaal geweld waarbij alle decibelmeters ook in rode regionen terecht zouden moeten komen – alles met het doel om los te komen van de aarde, in hoger sferen te geraken. Of dat ook lukt is afhankelijk van ieders auditief uithoudingsvermogen, maar wij stapten met licht aanvoelende beentjes weer de zon in, wat voor de vierde festivaldag op rij een behoorlijke prestatie mag heten.

Door naar Vitriol in de kleinere zaal van 013, voor een meedogenloze, eenmalige droneset op basis van het werk van underground cultband Nihill. Donkere zaal, zwarte monnikspij, omineuze en soms gruwelijke zwart-witbeelden – een middeleeuwse flagellant zou zijn hart kunnen ophalen, hoewel de korte presentie van een tweede duistere figuur op trom, vocalen en hoorn wellicht naar nog onheuglijker tijden verwijst. Uit de aard der zaak geen show waar hordes mensen op afkomen, zelfs niet op Roadburn, maar voor de aanwezigen zeker een gelegenheid om een donker-‘atavistische’ kant van hun ziel even naar boven te laten borrelen.

Dat duistere thema wordt meteen daarop op grotere schaal uitgewerkt door weer zo’n typische Roadburnkruisbestuiving, Hangman’s Chair x Regarde Les Hommes Tomber. Prachtige zwart-witbeelden van vallende mensen, duiveltjes, engelen, spookachtige burchten en wat dies meer zij ondersteunen een muzikaal verhaal waarin telkens of de ene of de andere band het voortouw neemt, hoewel de Fransen elkaar voldoende aanvoelen om elkaar te ondersteunen en naar een aardige climax toe te werken. Een rustpunt is onderhand wel gewenst, waarvoor we terecht kunnen bij Die Wilde Jagd, het geesteskind van Sebastian Lee Philipp, die met zijn performance ‘Atem’ op Roadburn Redux een grote indruk op ons achterliet. Gevoelvolle vocalen en bezwerend cello- en gitaarspel nemen ons, in combinatie met zeker aan het eind best dansbaar percussiewerk mee naar een melancholieke, maar voor dit festival relatief kalme plek.

Tijd voor een zeer korte, maar juist daarom uiterst effectieve energiestoot van Full of Hell ft. Spiritual Poison in de grote zaal, en we kunnen meteen door naar Paradox, waar door de onfortuinlijke afzegging van Schnellertollermeier toch nog ruimte blijkt voor een traditionele afsluitende jam, waarvoor de gelukkig al op het festival aanwezig Noren van Kanaan, aangevuld met een mespuntje RRRAGS, graag tekenen. Dit mag wel een jam in de meest zuivere zin van het woord heten, daar de deelnemers zich hier natuurlijk niet op hebben kunnen voorbereiden, maar dat blijkt een stomende set niet in de weg zitten. Kleiner van opzet dan gebruikelijk, is deze finale zeker niet minder fijn, en zo meeslepend dat we ons eerdere voornemen om nog een stuk van het werk van RMFTM x Twin Sister mee te pakken onbewust laten varen. Die (wellicht noodgedwongen) meer bescheiden aanpak, tenminste waar het ‘grootte van namen’ betreft, heeft een mooie festivalervaring trouwens sowieso niet in de weg gezeten. Met deze plezierige conclusie in het hoofd kunnen we, na nog een staartje te hebben gezien van de Black Sabbath-coverset van de steeds maar weer op het festival opduikende mannen van Thou (met als afsluiter persoonlijke favoriet ‘Supernaut’) tevreden op ons fietsje naar huis zwabberen.