De band Frankie And The Witch Fingers staat bekend om hun swingende, psychedelische garagerock. Perfect voor een festival als Psychomind. Het is ook meteen duidelijk waar de naam van de band vandaan komt. De snelheid waarmee alle instrumenten worden bespeeld is ongekend. Dit is ook zeker terug te horen in het geluid, dat nog net geen scheuren in de muren veroorzaakt. Op een positieve manier dan, natuurlijk. Want wat een geluid produceren deze jonge mannen. Heerlijke stukken stevige garagerock worden af en toe onderbroken door psychedelische tonen. Verdovende middelen zijn vanavond niet nodig om het publiek het gevoel te geven dat ze in een andere wereld zijn beland. Stuk voor stuk geven de toeschouwers zich over en laten ze zich meenemen naar de mysterieuze wereld van Frankie And The Witch Fingers. Dit betekent echter niet dat iedereen rustig blijft, want er wordt ook goed gemosht voor het podium. Veel zweterige gezichten, een enorme bierlucht en steengoede muzikanten. Wat wil je nog meer? (EJ)
Had je ze gezien afgelopen weekend in Tilburg? Al die mannen en vrouwen die in hogere sferen leken te zijn? Grote kans dat ze bij alweer de derde editie van Psycho Mind Festival waren, het mekka voor iedere liefhebber van psychedelische rock en aanverwante stijlen. De redactie van 3voor12/Tilburg liet zich ook met liefde onderdompelen en dit is ons verslag.
Een betere naam had je voor Psychotic Lumberjacks niet kunnen bedenken. Deze vierkoppige band houdt van met de botte bijl hakken en produceert een geluid dat moeiljk is te vergelijken met wat er verder op het programma staat. Prettige herrie waar je geen genoeg van kunt krijgen. Dat is ook te merken aan de Cul waar de kuil ideaal is om jezelf te verliezen in de kakofonie van deze vier Friezen. Vooral leadzanger Emiel valt op met zijn rauwe stem en onuitputtelijke bron van energie. Psychotic Lumberjacks is sowieso niet het soort band met leden die verlegen blijven stilstaan, bewegen zullen ze. Het psychedelisch randje wordt verzorgd door orgelwerk van toetsenist Melvin; die kleurt de enerverende beleving net even wat duisterder. Daarnaast is het gitaarspel zeer interessant met vreemde geluiden en nemen alle bandleden de ruimte om te laten horen dat muziek niet per se iedere seconde perfect binnen de lijntjes kleurt.
Wanneer iemand uit het niets zomaar je voeten komt kussen, dan kun je toch wel stellen dat er een goede show is neergezet. Dat overkomt leadzanger James Cox van het Britse Crows, een band uit Engeland die gitzwarte psychedelische rockmuziek met post-hardcore invloeden maakt en door NME werd genoemd in hun 'New Act Of The Week'-rubriek.
Bijna spiritueel wordt het als Cox het publiek inloopt en het publiek een cirkel om hem heen vormt. Hij roept zijn teksten met volledige overgave en met microfoon en standaard in de hand, loopt hij op de menigte af en spoort ze aan om ook te zingen. Lang niet iedereen kent de band op dit moment, maar dat maakt niet uit; wat aarzelend geschreeuw verandert in een moshpit en de menigte gaat compleet los in een overvolle kuil. Het zweet, de damp; het hangt als een filterlaag over iedereen heet en vormt zo een setting die Crows niet anders had willen hebben. Met hun adrenalinevolle rock is dit zonder twijfel een hoogtepunt van de dag.
De Utrechtse band Bongloard leukt de avond op met een gezonde dosis punk. Een stukje ruiger dan de meeste bands die deze avond spelen, maar dat is zeker geen schande. Ze hebben ook de perfecte plek om te spelen: Bar Leonardo, voorheen Cafe Babbus. Dit kleine café heeft precies de juiste grootte om de performance intiem en gezellig te maken, wat gek lijkt in combinatie met punk, maar hier uitstekend blijkt te werken.
Het enige psychedelische aan Bongloard is de bak galm die op de zang van Jannes van Kaam zit, voor de rest is deze band schatplichtig aan moderne rockhelden als Ty Segall en Jay Reatard. Korte, puntige nummers met fuzzy gitaren die met een enthousiasme worden gebracht waarbij je moeilijk niet zonder een lach de Leonardo uitloopt. Enig minpuntje: de nummers beginnen snel op elkaar te lijken. Voor de liefhebber misschien geen probleem, voor iedereen die ook wat anders wil horen is een half uurtje meer dan voldoende. (EJ)
Sherpa The Tiger is ooit door de vrienden Artem Bemba en Andrii Davydenk gestart als thuisstudio project en precies die minimalistische sfeer nemen ze mee in een vrijwel leeg Cul de Sac. Uitgerust met synthesizers, combineert het Oekraïense kwartet de liefde voor minimalistische en kosmische grooves uit krautrock tijd in de jaren 60/70 (denk bijvoorbeeld aan Tangerine Dream) met psychedelische invloeden. Deze stijlen hoor je in elk nummer terug, waardoor het enkel instrumentale repertoire enigszins eentonig aanvoelt, maar het is goed voor te stellen dat de muziek pas echt uitblinkt wanneer je je in hogere sferen bevind. Ondanks de lange en soms eenvoudig klinkende tracks, is stilzitten onmogelijk bij het horen van Sherpa The Tiger en kun je jezelf compleet verliezen in de groove. Maar het is nog vroeg en de band weet het weinige publiek niet op de dansvloer te krijgen. De band straalt ongemak uit en je kunt jezelf de vraag stellen of deze heren wel op het podium thuishoren. (RZ)
Vijf mannen met lange lokken en een voorliefde voor psychedelische rock: dat is Tempesst uit Australië. Het inmiddels in Londen gevestigde Tempesst heeft hard gewerkt om de wortels van hun thuisland intact te houden. De groep combineert old school psychedelische pop en surfrock en gunt het publiek een duik in de Australische cultuur. Het optreden is een mix die perfect past in onze tijd, nieuw verbinden met nostalgie. De band heeft veel weg van Tame Impala en Temples, maar dan met een iets rauwer randje. De heren zorgen ervoor dat je je welkom voelt, alsof je bij de vriendengroep hoort. Het is nuchterheid en de huiskamer setting van café Miss Bien die ervoor zorgt dat de mensen vanaf moment één ongegeneerd de dansvloer opstappen. Na twee EP’s is Tempesst nu bezig met hun debuutalbum in een kleine omgebouwde studio in Londen, eerder dit jaar verscheen de eerste single van het album genaamd ‘Is This All That There Is?’ en natuurlijk word deze track ook gespeeld. Het is een ontspannen en toch dansbare track die wordt gekenmerkt door dromerige en psychedelische beats. (RZ)
Dripping Trees is ontstaan uit de overgebleven leden van Mexican Surf, de Osse band die een doorstart maakte zonder hun oude frontman, Jules Trum. Met het oprichten van de band Dripping Trees wilden ze het garagerock-imago dat Mexican Surf had achter zich laten en een andere sfeer neerzetten tijdens shows.
Dat is gelukt, want hoewel de stevige gitaarriffs zijn gebleven, is het geluid voor de rest niet te vergelijken met wat Mexican Surf deed. Zoals de naam al doet vermoeden trapt Dripping Trees vol op het psychedelische gaspedaal en roemen ze Iceage en Nick Cave als grote inspiratiebronnen. Dat is te horen, want deze jongens houden van langzame muziek, veel galm op de gitaren en een bijna monotone zang. Met hun lange haren constant voor hun ogen is er ook weinig contact met het publiek en dat versterkt het vervreemende gevoel alleen maar. (EJ)
Paracetamøl maakt garage punk van eigen bodem waarbij deze Arnhemmers goed hebben geluisterd naar het Amerikaanse Ex Cult. Ze zijn nog jong, maar door 3voor12 al gepromoveerd tot 3voor12 Talent en dat voor een band die pas in 2018 is opgericht. Begin 2019 kwam hun debuut EP ‘Paracetamøl’ uit, die met behulp van Erdinc Ecevit Yildiz (vocalist Altin Gün) werd opgenomen.
De jongens maken harde en agressieve punk, maar slechts enkele Psycho Mind gangers durven het aan om in het kleine Bar Leonardo helemaal los te gaan, waar de temperaturen bijna tropische hoogtes reikt. Drie kwartier lang staat de band te rammen en zweten, je word meegenomen in een intense slopende beleving en word letterlijk omvergeblazen. Oordoppen zijn hier geen overbodige luxe. Ze spelen geheel volgens hun eigen regels, geen politieke boodschappen of levenslessen om te verkopen, het is een band die weet hoe ze een leuke tijd moeten hebben. Muzikaal is het eigenlijk simpel, maar zo ontzettend goed dat je eigenlijk niet wilt stilstaan. (RZ)
Het is een aparte vertoning, hier in Cul De Sac op de zaterdagavond. Scott Yoder, die bekend staat om zijn psychedelische glamrock (en natuurlijk zijn tamboerijn), komt even de show van de avond neerzetten. Het doet een beetje denken aan The Cure, de make-up en de danspasjes van Scott Yoder. Alleen de outfits zijn net wat extremer en neigt meer naar de Bowie kant. Eigenlijk zou het niet mogen werken, maar dat doet het hier absoluut. De interactie met het publiek is fantastisch, niet te vergelijken met de andere bands op Psycho Mind dit jaar. In plaats van iedereen een trip in te spelen, nemen ze het publiek letterlijk bij de hand en trekken ze hen de wereld van Scott Yoder in. Of Scott Yoder komt hun wereld binnengewalst, dat kun je ook zeggen. De goed gespeelde glamrock doet oude tijden herleven en het flamboyante die de stijl zo kenmerkte zit Yoder als een op maat gemaakte glitterpakje. Zo pakt hij zijn momenten als hij tijdens de show midden in het publiek erbij gaat zitten en even later de lampen met zijn voeten bedient. Muzikaal piekfijn met een complete performance eromheen; Yoder heeft na vandaag een hoop fans hier in de regio erbij. (EJ)
De eer om als laatste band van de avond Psycho Mind Festival tot zijn eind te brengen en het Belgische The Glücks weten daar een waar spektakel van te maken. Dat komt niet alleen door de rook uit de rookmachine, maar vooral het sonische vuurwerk wat uit het drumstel wordt geperst. Combineer dat met de rauwe vrouwenstem van Tina Ghillebert en het ongezouten gitaarwerk van Alex Pigor en je hebt het recept voor een afsluiter die het beetje trommelvlies wat je nog over hebt, meteen weg doet blazen. Dit tweetal uit Oostende voelt elkaar feilloos goed aan en Ghillebert's stem is eentje uit duizenden en vangt daarmee moeiteloos het gemis van een basgitaar op. Een fantastisch einde van een uitstekend festival.