Het is fris in het Noordwesten van Tilburg als het avondrood het MOB-complex kleurt. Voor de gelegenheid van vanavond moeten we niet de IJpelaereweg volgen, maar afbuigen bij het Mastpad, alwaar een lint van halogeenlampjes de weg leiden. Halverwege het pad is de entree naar het Openingsconcert al zou je dat in eerste instantie niet zeggen. Er zijn geen fietsenstallingen en de kassa is een tafeltje met daarop een laptop, munten en een pinapparaat die het niet doet, dus wordt er in allerijl een andere router geregeld.
Hoe anders is het bij het podium zelf. De nacht is dan al gevallen en met een felle, volle maan bovenin en een prachtig pad naar het podium zelf, is de toon gelijk goed gezet. Een kleine afdaling en stijging moet iedereen nemen om bij de stage te komen en op die plek wordt al goed rook geblazen, waardoor je door de mist heen moet komen om bij het concert te kunnen zijn. Daar valt gelijk de stellage op waar alle artiesten vanavond in optreden. Een immens grote, houten driehoek met verhogingen, nog meer diagonale balken en een grote, draaibare cirkel hoog bovenin waarop wordt geprojecteerd. Een bijna buitenaardse kapel van Tijn Pierre Arts van Wootparts waarbij CLF’s Joep Schmitz ook heeft geholpen.
Het Tilburgse dancefestival Draaimolen barst deze zaterdag los en voor het eerst was er voor de geïnteresseerden een openingsconcert op hetzelfde terrein. Een area werd opengesteld voor live-shows van IDM’ers Plaid, upsammy en kreeg Miss Jay de eer om tussen alle bedrijven door de aanwezigen van fijne knetters en bliepjes te voorzien.
Alinea 1
Alinea 2
Dat buitenaardse gevoel past perfect bij de complete setting van Draaimolen’s Openingconcert. Met spaarzaam gebruik van licht en recht evenredig gebruik van rook, lijkt iedereen hier in een aflevering van X-Files beland, compleet met toepasselijke soundtrack. De vervreemdende knetters en excentrieke synthgeluiden worden met plezier door Miss Jay het bos in gesmeten. Dat fungeert, zeker in het begin, als aangename achtergrondmuziek voor de bijna honderd aanwezigen die nu nog massaal opteren voor gezellig keuvelen, een paar enkelingen daargelaten. Die gaan goed op platen van onder andere Monolake en Seven Dub en zijn het voornamelijk soundscapes die de klok slaan met af en toe wat beats er tussendoor en dan met name uit de stal van de triphop.
Het is dan ook een gespreid bedje waarin upsammy terecht komt, de nom de plume van de Naardense producer en dj Thessa Thorsing. Waar Miss Jay de geluiden met behulp van CDJ’s oproept, is upsammy gewapend met een laptop. Haar een uur durende live-set is een aurale stroom van bewustzijn, beginnend met subtiele ambient die je het liefst liggend tot je wil nemen in plaats van staand. De dronende synthlijnen klinken spookachtig en het knettert lekker, zeker als er af en toe met wat broken beats wordt gestrooid. Lichtelijk dansen kan bij het laatste kwartier, als er een meer uitgesproken beat wordt ingezet en square wave basgeluiden de aanwezigen meer met de voeten dan de mond laat spreken.
Alinea 3
Wie echt voluit wil dansen, heeft met headliner Plaid een goede. Het Engelse duo grossiert vanavond in de hardere nummers uit hun eigen repertoire en geeft Draaimolen een goede reden om het een ‘Openingsconcert’ te noemen, want met pauzes tussen de nummers door en vaste medewerker Benet Walsh op viool, maakt Plaid er een ware concert- én dance-ervaring van. Dat is waar dit publiek ook duidelijk naar snakte, want gejuich klinkt er op verschillende momenten voor oud én nieuw materiaal zoals het uiterst dansbare ‘Maru’ dat eerder dit jaar uit kwam en ‘Los’ dat met het ingewikkelde weefwerk aan maatwisselingen bijzonder boeit. Dat doet Walsh ook, die weet het geluid van zijn viool zo te deconstrueren dat het bijna robotachtig klinkt. Met strijkwerk en getokkel is hij het meest in het oogspringend, Andy Turner en Ed Handley zijn oppergeconcentreerd met het apparatuur in de weer en genieten zichtbaar van het applaus als ieder nummer is afgelopen. Een bijzondere ervaring voor dancegangers die sets van uren gewend zijn, maar met een optreden waarbij de ‘four to the floor’ ver weg biljft, is alles dat afwijkt van het gebruikelijke, gebruikelijk.