Roadburn voor beginners Roadburn voor beginners

Finse metalhead Aino Purhonen gaat voor het zevende jaar op rij naar Roadburn. Bij Beekse Bergen organiseert ze dit jaar een cook-off voor de festivalgangers. Ze weet “hoe verschrikkelijk mensen soms kunnen koken”, maar wil vooral samen eten voor de saamhorigheid.

Maarten Koehorst is het gezicht van Sounds Tilburg, de platenzaak in het centrum. Hij is zelf niet vies van de wat zwaardere klanken. Patrick Lamberts is muziekjournalist en schrijft al jaren voor onder andere metaltijdschrift Aardschok. De drie deskundigen denken wel te weten wat Roadburn zo aantrekkelijk maakt...

Maarten: “Roadburn is veel meer dan dat. De hele context van Roadburn is ‘heavy’. Zo lopen er niet de vrolijkste mensen rond – terwijl het boven alles wel oergezellig is. Heavy zit hem vooral in de intensiteit van de muziek. Die is niet perse hard, zoals metal dat wel is. Er kan net zo goed een singer-songwriter staan die heel duister speelt.”

Aino: “Durf eens wat nieuws te proberen! Zelfs al is het een festival voor zware muziek, het is heel gevarieerd. Het festival draait om ontdekken, ook voor mij. Het kan misschien intimiderend overkomen om je stad overspoeld te zien worden met mensen in dezelfde zwarte kleding, maar zo underground als de muziek is voor anderen, zo normaal is het voor ons.”

Patrick: “Gekscherend wordt wel eens gezegd: het is mannen-met-baarden-muziek. Het is ook wel zwart en zwaar. Je zult het in ieder geval nooit op de radio horen. Het is niche, maar daardoor ontstaat juist die eenheid bij de festivalgangers onderling, die gezamenlijk komen luisteren.”

Patrick: “Ik ben er professioneel mee bezig en het is voor mij soms niet eens meer bij te houden. De ‘stamboom’ van genres is zó vertakt. Roadburn is in ieder geval experimenteel, zwaar en duister. Niet perse ongelooflijk hard, maar met lage bassen en een donker gevoel.”

Maarten: “De genres inzichtelijk maken is moeilijk. Een genre als psychedelica, ook op Roadburn, meandert nogal. Het zijn geen liedjes van drie minuten. Er wordt geëxperimenteerd. Muzikanten nemen de tijd en krijgen de tijd.”

Aino: “Het is moeilijk om de genres te definiëren. Die kunnen heel opwekkend zijn of kalm en rustgevend, snel en luid, hard en agressief of gewoon raar. De  verschillende muziek roept evenveel verschillende gevoelens op als een persoon kan hebben.”

Maarten: “Er zijn eenlingen, dorpsgekken die met een jasje lopen met daarop een bandnaam die je niet kunt lezen. Op Roadburn staan ze ineens met zijn vierduizenden van dezelfde muziek te genieten. Dát vind ik het mooie. Verbroedering. Een zwarte vlek over Tilburg met mensen die er heel eng uitzien voor de normale burger, maar poeslief zijn. Muziekfreaks die verder gaan en bepaalde genres uitdiepen.”

Patrick: “Uniek aan Roadburn is dat mensen over heel de wereld er naartoe komen. Wat velen van hen zoeken in de muziek is eerlijkheid. Emoties waar je het niet zo snel over hebt. In de muziek wordt uitgesproken dat het leven niet altijd makkelijk is. Muziek is emotie en wordt op die manier gedeeld. Het is wel vrij duister, in sommige gevallen zelfs iets té voor mij. Waar de een gaat sporten om zijn geest op te ruimen, luistert de ander naar muziek die zo hard staat dat hij erdoor wordt opgeslokt.”

Aino: “Ik ben een muziekliefhebber en nieuwsgierig. Roadburn voorziet daar helemaal in. Het is een uniek festival in zijn soort. Naast de muziek hebben we een community van mensen uit bijvoorbeeld Noorwegen, Zweden, Denemarken en Australië. We spenderen de hele week in de vakantiehuisjes bij de Beekse Bergen. Voor velen is dat een jaarlijks samenzijn. De muziek verbindt ons. Het is als een volwaardige vakantie vol goede muziek.”